Nie jest łatwo być patriotą

Gdyby wyjść na ulicę któregoś z polskich miast i zapytać ludzi: co to jest patriotyzm?, odpowiedzi z pewnością by nie zabrakło. Dla jednych byłaby to miłość do Ojczyzny, dla innych poszanowanie rocznic narodowych, jeszcze inni mówiliby, że patriotyzm to narodowa historią, tradycja, wiara katolicka.

Takie rozumienie patriotyzmu jest prawdziwe, ale nieco zawężone. Bo prawda jest taka, że patriotyzm łączy w sobie i tradycję i teraźniejszość. Stawia na pierwszym miejscu Ojczyznę, ale także nie zapomina o tolerancji wobec innych ludzi. Patriota zawsze odpowie na wezwanie Ojczyzny, nie zawaha się przelać krwi, oddać życia. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Bo jego własne życie w porównaniu z losem Ojczyzny nie ma dla niego większego znaczenia. Ojczyzna jest dobrem najwyższym, najważniejszym, jest – można powiedzieć –  dobrem jedynym. Dla tego dobra patriota poświęca rodzinę, przyjaciół, własne szczęście. To właśnie jest patriotyzm w pełnym tego słowa znaczeniu. Wyrzeczenie się wszystkiego dla Ojczyzny. Postawa synkretyczna, polegająca na łączeniu szacunku do przeszłości i czuwania nad tym, czy coś Ojczyźnie nie grozi w dzisiejszych czasach. W tym momencie warto zastanowić się nad kwestią, czy dziś – gdy jesteśmy pełnoprawnym członkiem Unii Europejskiej i żyjemy w wolnym i demokratycznym państwie – Ojczyzna może wymagać od nas aż tak dużego poświęcenia, by zostawić wszystko i pójść na jej wezwanie, jeśli zajdzie taka konieczność? Odpowiedź nie jest prosta, ale nie ulega wątpliwości, że na wezwanie Ojczyzny zawsze trzeba być gotowym. Bo nigdy nie wiadomo, kiedy je usłyszymy.

Jak było kiedyś?

Polacy wielokrotnie udowodnili, że są patriotami z krwi i kości. Historia zna wiele takich przykładów. W 1109 roku ziemie polskie najechał cesarz Niemiec Henryk V. By nie wpuścić wroga w głąb państwa, książę Bolesław Krzywousty nakazał bronić grodu w Głogowie. Była to obrona pełna bezprzykładnego męstwa i poświęcenia. ...

Marcin Gomółka