Modlitwa i ofiara
Proszę Ojca, tegoroczny Wielki Post ma szczególny kontekst. Nie zdołaliśmy otrząsnąć się po dwuletniej pandemii, a przyszło nam mierzyć się z kolejnymi wyzwaniami: wojną toczącą się za naszą wschodnią granicą i związanym z nią napływem uchodźców. Jako społeczeństwo zdajemy egzamin z miłosierdzia?
Otwierając domy obywatelom Ukrainy, pokazujemy światu, jak należy postąpić, gdy ktoś jest w potrzebie i cierpi na duszy i ciele. Wcześniej zarzucano nam, że jesteśmy zamkniętym narodem, a teraz konkretnymi czynami udowadniamy, jak rozumiemy swoją otwartość na drugiego człowieka. Oferowana bezinteresownie pomoc staje się także naszą odpowiedzią na wielkopostne wezwanie do modlitwy, postu i jałmużny mających dokonać nawrócenia serca.
Jest okazją do konfrontacji z wnętrzem i refleksji, na ile żyję tym, co głoszę, czy moje słowa i deklaracje przeradzają się w czyny miłosierdzia.
Wszystko, co robimy – jako kapłani i świeccy – powinno ukierunkowywać nas na spotkanie z żywym Chrystusem oraz troskę o to, co najistotniejsze, czyli zbawienie. A wiemy, że różnie wygląda to w naszym życiu. Świat wciąga coraz bardziej i coraz mniej ludzi myśli o wieczności. Tocząca się na Ukrainie wojna jest wielkim wołaniem – przypomnieniem światu, do czego może doprowadzić człowieczeństwo bez Boga, próba wyrzucania Go z przestrzeni społecznej i politycznej oraz brudzenie swojej duszy grzechami. Pan Bóg widzi wszystko, także to, co ukryte. Obecnie mamy do czynienia z eskalacją zła, które dojrzewało latami. I tylko Bóg – za naszą przyczyną – może to zmienić.
Ratunek w Bożym miłosierdziu. Taki też cel miało zawierzenie Ukrainy i Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi…
Dobrze, że modlimy się i prosimy o ratunek, ale musimy pamiętać o jednej rzeczy: Bóg też potrzebuje czasu, by nas nawrócić, i wymaga konkretnej odpowiedzi ze strony człowieka. Wolność jest darem, ale i zadaniem. ...
Agnieszka Warecka