Pełna miłości obecność
Śmierć to coś, czego wszyscy się boimy. Czy pracując w takim miejscu, jakim jest hospicjum, można się z nią oswoić?
Głównym tematem w hospicjum paradoksalnie jest życie, promowanie go - przy świadomości, że ostatnią częścią tego życia jest przejście przez bramę śmierci do nowego życia. Chodzi też o to, by spełniać marzenia: czasami bardzo banalne i proste, a czasami wymagające wysiłku i trudu. Troszczymy się także o cnotę nadziei. w której następuje przejście z jednego życia do drugiego. Bardzo ważnym, bezcennym jest, aby podjąć się trudu i wysiłku zrobienia wszystkiego, co po ludzku można zrobić.
Zrobić jako lekarz, pielęgniarka, fizjoterapeuta, psycholog, kapelan… Od tego zależy z perspektywy pacjenta jakość życia. A z perspektywy rodziny – świadomość, że wszyscy wokół są po to, by im pomagać, by mogli kochać swoje dziecko najlepiej, jak potrafią, z poczuciem, że częścią tej miłości może być również przygotowanie dziecka, aby mogło bez strachu narodzić się dla nieba.
Bóg opiekuje się człowiekiem od momentu poczęcia. Jak wytłumaczyć rodzicom, że ich dziecko jest śmiertelnie chore? Czy to znaczy, że Bóg nie zaopiekował się nim zbyt dobrze? Dlaczego nie mogą go wychować, patrzeć jak stawia pierwsze kroki, cieszyć się jego radościami?
Nadawanie znaczenia chorobie jest czymś, co staje się bardzo ważne dla samego dziecka, a także jego rodzeństwa i rodziców. Pojawić się może wydźwięk, że to Pan Bóg nas ukarał, bo choroba dotyczy życia, które może się skończyć Obok tego mamy wiele innych znaczeń: że choroba to wyzwanie, próba, łaska. Istotą pracy z rodziną staje się nadanie chorobie właściwego znaczenia, które jest optymalne w procesie leczenia. Trochę później pojawia się pytanie: „Jaki jest sens tego, że moje dziecko choruje?”. ...
Kinga Ochnio