Baraniak, ty się nie możesz ześwinić
Decyzją Sejmu RP 2024 r. został poświęcony pamięci abp. A. Baraniaka - sekretarza dwóch prymasów, więźnia komunistycznego, niezwykłego kapłana i człowieka. „Nieraz myślałem, że jest lękliwy. Okazało się, że był raczej rozważny i ostrożny niż lękliwy. Gdy przyszła godzina jego, nie ugiął się przed ubowcami. Walczył mężnie o prawdę. I zwyciężył” - tak o abp. Baraniaku napisał w „Pro memoria” kard. Wyszyński. Dziś pamięć o niezłomnym żołnierzu Kościoła, który zamiast munduru nosił sutannę, a w więzieniu przy ul. Rakowieckiej przeszedł piekło, wraca. Mimo to wciąż wiemy o nim zbyt mało.
Sekretarz dwóch prymasów
Przyszedł na świat 1 stycznia 1904 r. w Sebastianowie w Wielkopolsce. Po ukończeniu salezjańskiego gimnazjum wstąpił do tamtejszego nowicjatu, a w 1925 r. złożył śluby wieczyste. Studiował teologię na Uniwersytecie Gregoriańskim i prawo kanoniczne w Instytucie św. Apolinarego. Na obu kierunkach obronił doktoraty. Mówił biegle po włosku, francusku i niemiecku. W 1931 r. z rąk kard. Adama Sapiehy przyjął święcenia kapłańskie. Niemal od razu został osobistym sekretarzem prymasa Polski kard. Augusta Hlonda, a po jego śmierci – kard. S. Wyszyńskiego. Funkcję tę sprawował do 1953 r., mimo że w 1951 r. otrzymał sakrę biskupią.
Ponury poranek
W nocy z 25 na 26 września 1953 r. do pałacu arcybiskupów warszawskich zaczęli dobijać się funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa. „Ci panowie mnie zabierają” – zdążył powiedzieć prymas Wyszyński swojemu sekretarzowi bp. Baraniakowi. Chwilę później obaj hierarchowie zostali rozdzieleni. Tej samej nocy na ul. Miodową podjechał kolejny ubecki samochód. „Najpierw pogrzebali w różnych rzeczach i papierach, potem odczytał jeden z ubowców postanowienie prokuratury wojskowej, «że jestem aresztowany». Kazali mi się ubrać. Na pytanie, jak się ubrać, jeden z nich odrzekł: «raczej ciepło!». ...
DY