…o zatroskaniu o wspólnotę Kościoła

Nazywany był papą, czyli ojcem, bo rzeczywiście bp Ignacy Świrski w trakcie swojego życia i posługi pasterskiej w diecezji siedleckiej starał się być nie tylko ojcem ubogich - jak często go wspominany - ale ojcem dla wszystkich, zarówno dla wiernych świeckich, jak i dla duchownych.

Jego odpowiedzialność, zaangażowanie, gotowość niesienia pomocy innym i życzliwość wobec każdego są potwierdzeniem jego ojcowskiego serca. Owo ojcowskie serce wyraża przede wszystkim niezwykłą troskę bp. Ignacego o wspólnotę eklezjalną.

Gdy patrzymy na życie bp. Świrskiego i czytamy dokumenty, które wyszły spod jego ręki, zwłaszcza listy pasterskie, nietrudno dostrzec, jak między wierszami przebija się szczególne zatroskanie o Kościół, o każdego, kto tworzy jego wspólnotę. Troskę o Kościół wyrażoną w nauczaniu pasterskim bp. Ignacego należy rozpatrywać na trzech płaszczyznach: przede wszystkim jako troskę o ludzi należących do wspólnoty Kościoła (zwłaszcza ludzi biednych oraz kapłanów diecezji), ale również jako troskę o czystość przekazu wiary, a także o dobra materialne wspólnoty Kościoła. Wydaje się, że zaangażowanie sługi Bożego w troskę o Kościół realizowane było w jego posłudze właśnie w takiej kolejności: najpierw człowiek, dopiero później kwestie materialne i gospodarcze.

 

Troska o ludzi – wspólnotę Kościoła

Każdy człowiek był dla bp. Ignacego dzieckiem Boga stworzonym na Jego obraz i podobieństwo. Patrzył na ludzi oczami Chrystusa. W jednym z listów pasterskich z 1963 r. akcentuje ten właśnie sposób troski o Kościół, pisząc: „Chrystus Pan przyszedł nie po to, aby mu ludzie służyli, lecz po to, aby ludziom służyć (Mt 20,28). ...