Tygodnik Echo Katolickie
Wydanie 37/2025 (1566)

Jest chyba najbardziej oczywistym symbolem chrześcijaństwa. Może nawet nie zawsze uświadamiamy sobie, jak bardzo wrośniętym w nasze codzienne życie. Od zrobienia znaku krzyża zaczynamy dzień, posiłek i każdą modlitwę. Znaczymy nim bliskich wyruszających w drogę. Za krzyżem idziemy w procesjach czy choćby konduktach pogrzebowych, wita nas w kościele. Krzyże - chociaż wielu to się nie podoba - wiszą w salach szkół i urzędów. Prawo na to pozwala. Nawet jeśli ktoś z tym próbuje walczyć i nawet jeżeli uda mu się doprowadzić do zdjęcia krzyża w miejscu pracy, to nie znikną one z naszych ulic, pomników i postumentów, przydomowych ogródków, dróg, pól - bo polski krajobraz jest naprawdę bogaty w krzyże. I nie po to się je stawia, by zdobiły. Nie można udawać, że nic nie znaczą - o czym też przypomina święto Podwyższenia Krzyża Świętego ustanowione na pamiątkę odnalezienia i wystawienia na widok publiczny relikwii krzyża, na którym umarł Pan Jezus, co miało miejsce w IV w. Niezmiennie od tylu lat krzyż jest czczony, pozostaje największą świętością dla ogromnej rzeszy wierzących. Pytanie - w imię czego walczą z jego obecnością ci, którzy upominają się o swoje „prawa”, jednocześnie odbierając je chrześcijanom.