Apostolstwo Chorych

Przy okazji konferencji „Evangelium vitae - jesień, czyli jak współcześnie radzić sobie z chorobą i cierpieniem?” zorganizowanej z okazji 100-lecia istnienia Apostolstwa Chorych, warto przypomnieć, czym ono jest.

W jaki sposób przynależność doń może stać się istotnym wsparciem w przeżywaniu swojej choroby, samotności? Sama idea zrodziła się w 1925 r. w sercu ks. Jakuba Willenborga, który szukał sposobów na odnowienie życia duchowego w parafii. Zaczął gromadzić chorych, osoby w podeszłym wieku, które pragnęły ofiarować swoje cierpienie w intencji Kościoła i świata, jednoczyć ich wokół Jezusa, wysyłać do nich co miesiąc list, z prostotą i zaufaniem mówić o trudnych sprawach, ograniczeniach, a przede wszystkim pokazywać, że w nowej, często trudnej do zaakceptowania sytuacji ich życie ma sens, wartość!

Że mogą, pomimo fizycznych ograniczeń, efektywnie przyczynić się do wzrostu Królestwa Bożego. Mottem stały się słowa św. Pawła: „Z Chrystusem jestem przybity do krzyża” (Ga 2,19). Bardzo szybko idea rozeszła się po Europie. Zaledwie pięć lat od powstania wspólnota liczyła już ponad 50 tys. osób! Za przyczyną Adeli Głażewskiej, potem ks. Michała Rękasa, zyskała popularność także w Polsce. 24 czerwca 1930 r. papież Pius XI, na prośbę ok. 400 biskupów z całego świata, oficjalnie zatwierdził struktury Apostolstwa Chorych.

Od 1930 r. zaczęto wydawać w Polsce „List do chorych”. Świętem patronalnym Apostolstwa Chorych jest wspomnienie Matki Bożej Uzdrowienia Chorych obchodzone 6 lipca. Tego dnia chorzy gromadzą się na Jasnej Górze na ogólnopolskiej pielgrzymce.

Siedzibą ACh są Katowice. Aktualnie krajowym duszpasterzem i dyrektorem ACh jest ks. Wojciech Bartoszek. Asystentem diecezjalnym w diecezji siedleckiej zaś ks. Paweł Siedlanowski. ...

Paweł Siedlanowski