W czasie niedawnej rozmowy na spotkaniu u znajomych wyszło na jaw moje zacofanie i niedorozwój. Cóż, mówię to z ogromną przykrością, ale trzeba się przyznać. Otóż nie wiedziałem, kim są Gienek Loska i Michał Szpak.

Po fajerwerkach związanych z wizytą prezydenta Stanów Zjednoczonych, która zaznaczyła się szczególnie „wypędzeniem” warszawiaków z ich domowych pieleszy, co zapewne znajdzie swoje upamiętnienie w muzeum firmowanym przez Erikę Steinbach (mógł być to ukryty element jej wyprawy do Polski), powoli wracamy do nadwiślańskiej normalności.

Słowa Doktora z III części „Dziadów” Adama Mickiewicza aż nadto dobrze pasują do działania polskich elit po katastrofie smoleńskiej. Mija już ponad rok, a ciągle mamieni jesteśmy nie tyle rychłym podaniem chociażby przybliżonych przyczyn tragicznej śmierci polskich elit w smoleńskich bagnach, ile raczej nadzwyczajną troską o stan relacji polsko-rosyjskich.

20 maja mija 110 rocznica wydarzeń związanych ze sprzeciwem polskich dzieci z Wrześni, które nie chciały odmawiać modlitwy przed nauką w języku niemieckim ani odpowiadać na lekcji religii na pytania doń kierowane w tym języku. Można by powiedzieć, że ten akt miał w sobie tyleż samo romantyzmu, co i szaleństwa, gdyż zdawał się być całkowicie nieskutecznym.

Minął już czas bezpośredniego przeżywania tajemnicy Zmartwychwstania Pańskiego. Za nami również uroczystości beatyfikacyjne bł. Jana Pawła II. Można więc trochę na zimno skomentować parę wydarzeń jakie miały miejsce w czasie świąt.

W naszym polskim świętowaniu rocznic majowych jest dla mnie pewien niebezpieczny zgrzyt. Łączy się bowiem radość i nadzieja ze złudą wolności i niesioną na bagnetach niewolą. Swoiście rozpięci jesteśmy w naszym narodowym świętowaniu pomiędzy chlubą i sławą a wstydem i niemocą.

Tytuł niniejszego felietonu domaga się wyjaśnienia. To słowa, jakimi rozpoczyna książkę „Rozmowy z Janem Pawłem II” Andre Frossard, opisując swoje doświadczenie z dnia inauguracji pontyfikatu Papieża Polaka. Dzisiaj, w dniu beatyfikacji Karola Wojtyły, mają te słowa szczególne znaczenie.

Wielkanocny poranek. Tak dzisiaj z perspektywy dwóch tysięcy lat i z perspektywy wiary nazywamy ten moment. Pełni radości z odnalezionego życia, które przełamało wrota śmierci i dzięki łasce Boga zajaśniało nam nadzieją, weselimy się Zmartwychwstałym.

No i cóż się okazało po obchodach rocznicy tragedii smoleńskiej? Ano nic innego, jak to, że największym szkodnikiem polskiej sceny politycznej (cytując pewnego wicemarszałka sejmu, co to gołębiem ponoć być ma) jest Jarosław Kaczyński. Nihil novi sub sole.

Rok już minął. Wydawać by się mogło, że to niewiele, ale dla niektórych aż nadto. Że dzisiaj, zgodnie z trendem, należy żałobę zakończyć i w nowy życia strumień wstąpić. Nie umiem i nie mogę, bo jeszcze w pamięci pozostały twarze, ludzie, słowa, idee, emocje, łzy...