Postanowiłem dokształcić się z kulturowych przyzwyczajeń Polaków, a w obliczu nadciągającego pierwszego dnia kwietnia dowiedzieć się czegoś o historii oszukiwania i psot ludowych z tym związanych.

Świat tak się zapędził dzisiaj w postępie, że nikt już z nas nie pamięta bajki Józefa Ignacego Kraszewskiego opowiadającej o dziejach wygnanego z rodzinnej chaty Gawła, który kolejami losu wszedł w posiadanie cudownego pierścienia, dzięki czemu doszedł do wielkich rzeczy w swoim życiu, a poprzez małżeństwo z królewną Marmuszką stał się królem. A może i dobrze, gdyż baśń ta ukazuje, że stać się arystokratą jest bardzo łatwo i że każdy człowiek jest do tego zdolny.

Od czasu szkoły podstawowej mam zasadniczą niechęć do uczestnictwa w zorganizowanych formach „ukulturalniania” ludności, a szczególnie do wycieczek szkolnych na różne występy, spektakle czy seanse filmowe. Sam fakt tłumności tychże wydarzeń napawa mnie przerażeniem. Są jednak momenty, szczególnie związane z wykonywaną pracą, gdy jestem zobligowany do uczestnictwa w nich.