​Na szlak Pieszej Pielgrzymki Niepełnosprawnych wyruszy po raz 29. W czasie pandemii pielgrzymował duchowo, ale - jak zauważa - „to nie to samo”. - Gdyby nie pielgrzymka - Artur nie ma wątpliwości - nie byłoby Katolickiego Stowarzyszenia Niepełnosprawnych i nie byłoby mojego małżeństwa. Pielgrzymka pozwoliła mi odkryć plan Jezusa na moje życie - uściśla.

XXXI Piesza Pielgrzymka Niepełnosprawnych na Jasną Górę wychodzi z Warszawy 5 sierpnia. Niepełnosprawni z diecezji siedleckiej pielgrzymują w grupie bł. Unitów Podlaskich. Pomysłodawcą założenia jej przed laty był Artur Kiliszek z Żelechowa. Po raz pierwszy na pielgrzymi szlak wyruszył 31 lat temu. - Wbrew rodzicom i całej wsi. Nawet ksiądz proboszcz był przeciwny - tłumaczy z zaznaczeniem, że obawy bliskich i życzliwych mu ludzi wynikały z przekonania, że sobie nie poradzi. A jednak. Ale zanim…

Wybrana na patronkę głosami uczniów, nauczycieli i rodziców, ma inspirować do wytrwałej pracy w duchu wartości i zasad. Szkoła Podstawowa w Starych Szpakach nosi imię bł. Karoliny Kózkówny.

Uroczystość nadania szkole imienia oraz poświęcenia sztandaru odbyła się w sobotę 25 czerwca. Święto szkolnej społeczności zainaugurowała Msza św. sprawowana w kościele parafialnym pod przewodnictwem ks. Sławomira Harasimiuka. - Mamy patronkę gotową wypraszać nam wiele łask - zaznaczył proboszcz na wstępie, życząc zgromadzonym w świątyni nauczycielom, uczniom i ich rodzicom, by bł. Karolina była dla nich wzorem i umocnieniem. Szacunek wobec świętości i potrzeba kontynuowania „tradycji naszych ojców” stały się też tematem wygłoszonego kazania. Przybliżając życie i okoliczności tragicznej śmierci Kózkówny, ks. S. Harasimiuk podkreślał znaczenie jej pobożności, uczynności i zaangażowania.

Dlaczego święty z San Giovanni Rotondo tak wielkim kultem darzył Boże Serce i na ile praktykowane przez niego nabożeństwo inspirowane było orędziem Jezusa przekazanym francuskiej mistyczce?

O. Pio miał wielką cześć dla Najświętszego Serca Pana Jezusa i znał dobrze objawienia św. Małgorzaty Marii Alacoque. Ułożoną przez siebie koronkę odmawiał codziennie, oddając Bogu - za jej pośrednictwem - wszystkie intencje, jakie powierzali mu inni ludzie - wyjaśnia br. Roman Rusek OFMCap, krajowy koordynator Grup Modlitwy Ojca Pio. Dlaczego święty z San Giovanni Rotondo tak wielkim kultem darzył Boże Serce i na ile praktykowane przez niego nabożeństwo inspirowane było orędziem Jezusa przekazanym francuskiej mistyczce? M.M. Alacoque urodziła się 22 lipca 1647 r. w Burgundii. W wieku czterech lat złożyła ślub dozgonnej czystości. Cztery lata później straciła ojca, cztery lata trwała też jej ciężka choroba, która - jak notują biografowie św. Małgorzaty - była jednocześnie czasem jej duchowego wzrostu.

Na Syberii posługiwał 19 lat. Zainicjował powstanie parafii katolickiej w Surgucie o powierzchni trzykrotnie przekraczającej terytorium Polski. W celu dotarcia do katolików zamieszkujących tereny tajgi i tundry - zakładając nowe placówki duszpasterskie - pokonywał odległości do 1,5 tys. km.

Czytelnikom naszej gazety ks. Jarosław Mitrzak - kapłan diecezji siedleckiej od 27 lat posługujący na Wschodzie - opowiada o okolicznościach misyjnego wyjazdu, jak też realiach pracy wśród ludzi, którzy często tylko słyszeli o Chrystusie. - Wschód nigdy mnie nie ciągnął, choć rosyjski w szkole szedł mi dobrze i nawet zdawałem ten język na maturze - wspomina ks. Jarosław. Po skończeniu seminarium - za namową profesorów - złożył podanie na studia w Rzymie. O wyjeździe na misje zadecydowała jednak rozmowa z ks. Kazimierzem Jóźwikiem posługującym wówczas na Syberii. - Pamiętam dokładnie datę: 4 września 1994 r. Ks. Kazimierz przyjechał na urlop do Polski. Podczas spotkania, które - jak wierzę - zainicjował sam Pan Bóg, misjonarz opowiadał o swojej pracy, ale mówił też o braku drugiego kapłana. „Może to zaproszenie dla mnie?” - przeszło mi przez myśl.

„Integracja pierwsza klasa!” - chwalono organizację przeglądu piosenki. Jak na biesiadną imprezę przystało, było: śpiewnie, tanecznie i bardzo wesoło!

W sobotę 30 kwietnia świetlica wiejska w Starych Szpakach gościła uczestników V Przeglądu Piosenki Kabaretowo-Biesiadnej „Szpacze Trele-Morele”. Radość ze spotkania była tym większa, że odbyło się ono po dwuletniej przerwie. Plany organizacji imprezy przed rokiem przekreśliła pandemia, a i tegoroczny termin - z uwagi na obowiązujące zimą obostrzenia - musiał ulec zmianie. Stąd piąta edycja przeglądu nie przypadła jak co roku na karnawał, ale za to… otworzyła majówkę. Jak na biesiadną imprezę przystało, było: muzycznie, tanecznie, kolorowo i - co zgodnie podkreślali gospodarze oraz goście - bardzo, bardzo wesoło!

Rozmowa z biskupem siedleckim Kazimierzem Gurdą

Księże Biskupie, jak dobrze przeżyć Święte Triduum Paschalne? To już trzeci rok, kiedy w tle „grają” różne konteksty: najpierw pandemia, obecnie wojna w Ukrainie. One znacząco wpływają na nasze doświadczenie wiary, codzienność...

Dar wiary pozwala nam we właściwy sposób przeżyć te najważniejsze dla chrześcijan Święta. Wiara bowiem otwiera nasze serca na spotkanie z Chrystusem cierpiącym, z Chrystusem pokonanym przez śmierć i z Chrystusem Zmartwychwstałym, który ukazał nam nową perspektywę przeżywanej razem z Nim szczęśliwej wieczności. Dlatego tak bardzo potrzeba nam zadbać o zachowanie i rozwój daru, który otrzymaliśmy na chrzcie świętym, daru wiary. Nic ani nikt nie powinien pozbawić nas zaufania do Chrystusa Zmartwychwstałego.

Rozmowa z o. Piotrem Daraszem OMI, proboszczem parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Siedlcach

Proszę Ojca, tegoroczny Wielki Post ma szczególny kontekst. Nie zdołaliśmy otrząsnąć się po dwuletniej pandemii, a przyszło nam mierzyć się z kolejnymi wyzwaniami: wojną toczącą się za naszą wschodnią granicą i związanym z nią napływem uchodźców. Jako społeczeństwo zdajemy egzamin z miłosierdzia?

Otwierając domy obywatelom Ukrainy, pokazujemy światu, jak należy postąpić, gdy ktoś jest w potrzebie i cierpi na duszy i ciele. Wcześniej zarzucano nam, że jesteśmy zamkniętym narodem, a teraz konkretnymi czynami udowadniamy, jak rozumiemy swoją otwartość na drugiego człowieka. Oferowana bezinteresownie pomoc staje się także naszą odpowiedzią na wielkopostne wezwanie do modlitwy, postu i jałmużny mających dokonać nawrócenia serca.

O pięknie i świętości życia, nawet jeśli trwa ono bardzo krótko, potrzebie organizowania hospicjów perinatalnych i pediatrycznej opieki paliatywnej - w rozmowie z ks. Pawłem Siedlanowskim, założycielem i dyrektorem Siedleckiego Hospicjum Domowego dla Dzieci.

Każde życie jest święte, wyjątkowe, nienaruszalne. Niekiedy pojawia się jednak zarzut, że broniąc życia poczętego, Kościół jakby nieco „zapomina” o dzieciach, które już przyszły na świat. Analogicznie sprawa się ma z dziećmi chorymi bądź tymi, które zmarły np. w wyniku poronienia. Prawda czy fałsz?

Fałsz. Trudno zliczyć ośrodki wspierające rodziny, domy pomocy, katolickie ośrodki adopcyjne, wolontariaty, lokalne inicjatywy, a przede wszystkim wytrwałą, długofalową pracę wychowawczą, uwrażliwianie społeczeństwa na konieczność solidarności z rodziną.

Dołączenie do nas jest gwarancją zyskania nowych przyjaciół. Na byciu w stowarzyszeniu można tylko zyskać - podkreśla Alina Woźna, prezes siedleckiego oddziału KSN.

Katolickie Stowarzyszenie Niepełnosprawnych Diecezji Siedleckiej jest organizacją pozarządową. Zarząd i członkowie działają społecznie, a wszelkie podejmowane przez nich inicjatywy mają jeden zasadniczy cel: pomoc osobom niepełnosprawnym. - Stowarzyszenie powstało, aby zintegrować środowisko, ale przede wszystkim, by wyciągnąć tych ludzi z domów - wyjaśnia A. Woźna. Nowo mianowana prezes problemy, z jakimi borykają się osoby niepełnosprawne, zna - można rzec - od podszewki. Była bowiem w gronie założycieli siedleckiego oddziału KSN. W grudniu minie 25 lat od jego powstania. - Będziemy obchodzić jubileusz! - potwierdza.

Celem okresu przygotowawczego w formacji seminaryjnej jest poznanie Chrystusa. On jest „formą”, do której dążymy - mówi ks. dr Mariusz Świder, prefekt etapu propedeutycznego Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej.

Nowa praktyka w formacji seminaryjnej - tzw. okres propedeutyczny - określana jest jako etap pomostowy pomiędzy światem, z którego wywodzą się kandydaci do kapłaństwa, a początkiem ich właściwych studiów w WSD. Zasadność tego innowacyjnego podejścia to wynik troski i pokłosie doświadczeń osób odpowiedzialnych za formacją seminaryjną zarówno na szczeblu krajowym, jak i ogólnokościelnym. - Decyzja o wprowadzeniu okresu propedeutycznego podyktowana jest zauważalnym od lat wielkim zróżnicowaniem kandydatów do kapłaństwa. Dawniej do seminarium wstępowali głównie maturzyści uformowani poprzez przynależność do ruchów i wspólnot kościelnych.