Uczymy się doceniać to, co mamy, i cieszyć małymi rzeczami. A przede wszystkim pamiętać, że nigdy nie jesteśmy sami! - mówią panie z Mgiełki.

Stowarzyszenie Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych „Mgiełka” powstało w 2011 r. na bazie grupy wsparcia prowadzonej przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w Siedlcach. - Większość osób uczęszczających na spotkania stanowili rodzice dzieci niepełnosprawnych - wyjaśnia Elżbieta Goschorska, prezes Mgiełki, zaznaczając, iż grupa okazała się cenną płaszczyzną wymiany doświadczeń, a powołanie stowarzyszenia było odpowiedzią na potrzebę zrzeszenia się, kontynuacji i zainicjowania działań na rzecz chorych dzieci oraz ich opiekunów. Kiedy E. Goschorska dołączyła do grupy, jej członkowie mieli już uchwalony statut. Stowarzyszenie zostało zarejestrowane w grudniu 2010 r., a od stycznia rozpoczęło funkcjonowanie. - Poproszono mnie o prowadzenie księgowości. Zaczęło się od jednego spotkania, ale szybko odnalazłam w nim swoje miejsce.

Rozmowa z ks. Przemysławem Świderskim, dyrektorem Wydawnictwa Diecezji Siedleckiej „Unitas”.

Wydawnictwo Diecezji Siedleckiej „Unitas” istnieje już… Ile to będzie lat?

Oficjalnie od 2007 r. Powołane zostało na mocy dekretu poprzedniego biskupa siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego. Na szerszą skalę nasze wydawnictwo zaistniało w 2013 r. wraz z wydaniem - nagrodzonego Feniksem! - świadectwa Patrycji Hurlak pt. „Nawrócona wiedźma”. Ta książka do dziś jest w naszej ofercie i nadal dobrze się sprzedaje.  

Wielki Post tuż-tuż! Ile już tych 40-dniowych okresów „duchowej naprawy” za nami? I z jak marnym skutkiem? Ale przecież chrześcijanin to człowiek, który jest zawsze w drodze: upadający i podnoszący się, utytłany w szambie grzechu i wołający (daj Boże, by tak było!): „Ratuj! Ufam Tobie!”.

W czasie Wielkiego Postu Kościół w sposób szczególny wzywa nas do nawrócenia i pokuty: żałowania za grzechy, czyli kołatania o Boże miłosierdzie, i zmiany myślenia, aby w miejsce „ja” był On - Bóg Ojciec. Byśmy tylko o Jego dzieła zabiegali - z wiarą, że wtedy On zajmie się naszymi sprawami. „Jezu, Ty się tym zajmij!” - powtarzał o. Dolindo. Akt oddania się Jezusowi, jaki nam zostawił, to dla mnie wciąż na nowo odkrywana lekcja ufności bez miary. Ten włoski mistyk stanie się jednym z moich duchowych przewodników na czas tegorocznego Wielkiego Postu. Na osobistej liście ulubionych świętych są też inni: i o. Pio, i o. Wenanty - nauczyciele przyjmowania woli Bożej rodzącej pokój serca, s. Faustyna z s. Konsolatą - przewodniczki w nauce umiłowania milczenia i pokory oraz geniusz miłości: Tereska ze swoją „małą drogą”. To od niej uczę się, że na chwałę Bożą podnieść można choćby ołówek i że podczas gdy duchowi giganci wspinają się do nieba schodami, najmniejsi czekają na „windę”.

Doświadczenie pracy z osobami niepełnosprawnymi uczy wdzięczności i otwiera na inny świat. To są wielcy ludzie - mówi o swoich podopiecznych ks. Łukasz. I zachęca do wstępowania w szeregi stowarzyszenia, którego celem - obok integracji i różnych form pomocy - jest aktywne uczestnictwo chrześcijan we wspólnocie Kościoła.

Początek roku w siedleckim oddziale Katolickiego Stowarzyszenia Niepełnosprawnych Diecezji Siedleckiej upływa pod hasłem sprawozdań finansowych. - Rozliczamy zrealizowane projekty i aplikujemy o nowe środki - mówi Alina Woźna, prezes KSN. Chwaląc wieloletnią współpracę stowarzyszenia z miejskimi instytucjami: urzędem miasta, MOPR czy PCPR, zaznacza, że pozyskane wsparcie przekłada się na atrakcyjność oferty programowej adresowanej do członków KSN. A ta od lat jest sprawdzona i przez wszystkich ceniona - zwłaszcza letni plener. - Wakacyjne wyjazdy cieszą się wielkim powodzeniem. Na plener KSN-owicze czekają przez cały rok - potwierdza pani Ala. Wypoczywali i nad morzem, i jeziorami. Ostatnio bawili w Okunince nad Jeziorem Białym. W tym roku planują wyjazd na Mazury. - Nasza baza to Krutynianka położona we wsi Krutyń nad rzeką Krutynią. Wyjeżdżamy w pierwszej połowie lipca - zdradza, przypominając, iż letnie plenery sprzyjają integracji i terapii przez sztukę. Przy pomocy wolontariuszy osoby niepełnosprawne biorą udział w zajęciach muzycznych, plastycznych i sportowych.

Ta książka jest o przemijaniu. Życie przemija, dawne zwyczaje odchodzą w zapomnienie. Więc żal. A drugiej strony: nie żal, bo przecież przychodzimy na ten świat ze świadomością odejścia. Wierzę, że dzięki tej książce przynajmniej część wspomnień ocaleje…

W niedzielę 22 stycznia w Krzeskim Domu Kultury odbyła się promocja książki Jana Aleksandrowicza „Dzieje Krzeska-Królowa Niwa i okolic”. W wydarzeniu licznie udział wzięli - obok rodziny i przyjaciół autora - ludzie „stąd” - miejscowi, których rodzice i dziadkowie zostali upamiętnieni na kartach tej obszernej i pięknie ilustrowanej archiwalnymi fotografiami publikacji. Zapytany o inspirację pan Jan przywołuje słowa Papieża Polaka o Wadowicach: „Tu wszystko się zaczęło”. - To samo mogę powiedzieć o Krzesku: tu przyszedłem na świat w drewnianym domu, który stoi do dzisiaj, tu przyjąłem chrzest i chodziłem do szkoły - wspomina.

Rozmowa z biskupem siedleckim Kazimierzem Gurdą.

Dialog chrześcijańsko-żydowski jest potrzebny, bo wyznawcy religii chrześcijańskiej i wyznawcy religii mojżeszowej - chociaż między sobą się różnią - to jednak mają wiele wspólnego. Łączy nas przede wszystkim wiara w jednego Boga. Łączą nas postacie ze Starego Testamentu, jak Abraham, Dawid, prorocy. Łączą nas z wyznawcami religii mojżeszowej wspólne dzieje. Miejsca, w których przez wiele pokoleń wspólnie - jedni i drudzy - zamieszkiwali. Miejsca, gdzie były kościoły i synagogi, szkoły chrześcijańskie i żydowskie, gdzie były chrześcijańskie i żydowskie cmentarze. Dzielą nas interpretacja Starego Testamentu, odrzucenie przez Żydów Nowego Testamentu i Jezusa jako obiecanego Mesjasza.

Z polską Wigilią kojarzy się karp. Z ukraińską? - Kutia - mówi Mykoła Mańko. Smakowita podróż po Kresach, w jaką zabiera czytelnika, jest też próbą szukania odpowiedzi na pytania: czy barszcz ukraiński aby na pewno jest ukraiński i dlaczego na wigilijnych stołach Ukraińców serwowany jest barszcz polski.

Urodził się w Drohobyczu na Ukrainie. Jako uczeń technikum weterynaryjnego marzył o zostaniu… Doktorem Dolittle. Miłość do Polski, gdzie mieszka od 29 lat, zapoczątkowała - co podkreśla - fascynacja religijna. - Chciałem mieć na własność egzemplarz Pisma Świętego. W Związku Radzieckim nie można było wówczas dostać Biblii i tak trafiłem do polskiego kościoła. Z Mszy św., jako że nie znałem wtedy języka, zapamiętałem tylko słowa: Jezus Chrystus - wspomina. Na początku lat 90 M. Mańko podjął studia na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Jak sam mówi: przyjechał na naukę, ale wrósł w Polskę. - W Krakowie zakochałem się od pierwszego wejrzenia. W końcu i Kraków, i Drohobycz to Galicja - zaznacza, dodając, iż sentyment do miasta jest w znacznej mierze zasługą ludzi, których spotykał.

Mówi się, że zdrowia nie można kupić. Życie uczy jednak, że trochę można… - zauważa Sylwia. Pomagaczem jest i z zawodu, i z powołania. Teraz sama potrzebuje pomocy. Proteza lewej ręki - szansa na poprawę komfortu życia - to koszt 220 tys. zł. Apelujemy o wsparcie jej zbiórki!

Spotykamy się w redakcji. Za dwie godziny Sylwia rozpoczyna pracę. Jest zatrudniona na rzecz projektu pomocowego prowadzonego przez Caritas Diecezji Siedleckiej. Jako tzw. osoba pierwszego kontaktu odpowiada m.in. za przydzielenie formy wsparcia, jaką otrzymają ludzie poszkodowani na skutek przestępstw, doświadczający przemocy domowej i innych trudnych losowych zdarzeń. - Przyjście do nas to pierwszy krok. Kolejnym, o ile uda się odpowiednio zmotywować daną osobę do wprowadzenia zmian w swoim życiu, jest konkretna ścieżka pomocowa, a więc wizyta u prawnika, psychologa czy doradcy zawodowego.