Bóg nie czeka na nas z pasem w ręku
Bóg nie chce, by człowiek postrzegał Go jako zagrożenie, czuł się osaczony czy przerażony. Najpotężniejszy Ojciec robi wszystko, byśmy nie obawiali się Jego obecności: przemawia ludzkim językiem, a także przez inne osoby. Później Syn Boży staje się Człowiekiem, a ostatecznie daje nam siebie pod postacią Chleba. Bóg zniża się do człowieka. Dlatego tak często Jego objawienie zaczyna się od słów: „Nie bój się!”. Obliczono, że na kartach Pisma Świętego występują one aż 365 razy, jakby naznaczając ufnością każdy dzień. Można powiedzieć, iż każdego poranka Pan kieruje do nas fundamentalne przesłanie: „Nie lękaj się!”. Nie oznacza to jednak, że człowiek ma nie okazywać Bogu należnego szacunku i lekceważyć Jego polecenia. On chce być bliski, obdarzać miłością, ale przecież pozostaje Bogiem, odwiecznym, wszechmocnym, Stwórcą wszechświata. Kto chciałby żyć z Nim w relacji „poklepywania po ramieniu”, ewidentnie nie rozumie, z Kim ma do czynienia.
W Psalmie 112 czytamy: „Szczęśliwy mąż, który boi się Pana”. Takich fragmentów jest w Piśmie Świętym wiele. Jak zatem je rozumieć?
Nam może wydawać się, że szczęście i bojaźń to pojęcia sprzeczne, tymczasem w tym kontekście doskonale współistnieją. Słyszałam kiedyś wyjaśnienie, które zapadło mi głęboko w pamięć. Otóż, jeśli człowiek zrobi na złość tyranowi, jeśli go pokona, odczuwa satysfakcję. Ale gdy zrani kogoś, kto bardzo kocha, a na dodatek zaraz otrzyma przebaczenie, będzie bardzo uważał na przyszłość, by nie dotknąć ponownie tak kochającej osoby. Oto bojaźń, która nie jest sprzeczna ze szczęściem. Ponadto Boże polecenia czy przykazania nie są po to, by nas ograniczać, ale by wskazać drogę prawdziwej wolności. Bo tak naprawdę, nawet jeśli człowiek odrzuci Boga, zaraz stworzy sobie jakiś inny absolut, wobec którego będzie odczuwał bojaźń. Z jedną wielką różnicą: ten nowy bożek ostatecznie nikogo nie wyzwoli i nie uszczęśliwi.
Tymczasem tylko Bóg chce dla człowieka samego szczęścia i dobra. Jest też miłosierny. ...
Jolanta Krasnowska