8 października 1794 r. w okolicach Żelechowa padał deszcz i T. Kościuszko z dywizją Sierakowskiego odpoczywał w obozie pod Korytnicą. W Łukowie wybierał jeszcze zastępców do swego szwadronu milicji konnej mjr Kajetan Frankowski.

2 października 1794 r. dywizja gen. Sierakowskiego stanęła pod Kockiem. 3 października poeta gen. Jasiński pisał do Najwyższego Naczelnika, że objął komendę nad dywizją nadnarwiańską, odbił Sokółkę i posyła gen. Sierakowskiemu 300 strzelców oraz 100 kawalerzystów.

Do obrony środkowej Wisły przed wojskami rosyjskiego gen. Fersena Najwyższy Naczelnik skierował zgrupowanie gen. Adama Ponińskiego. 25 września 1794 r. jego nowo utworzona dywizja w liczbie ok. 4 tys. żołnierzy i 25 dział znajdowała się w rejonie Dęblina.

24 września 1794 r. Wódz Naczelny wydał rozkaz gen. K. Sierakowskiemu, aby starał się forsownym marszem być bliżej Wisły, bacząc na Fersena, i „obrał sobie mocną i militarną pozycję, aby nie tylko mógł dać odpór nieprzyjacielowi, ale i onego zbić”.

20 września 1794 r. wieść o klęsce pod Terespolem dotarła do Łukowa. Ziemię łukowską ogarnął paniczny strach. Ludność z dobytkiem zaczęła uciekać w stronę Lublina.

Tadeusz Kościuszko, otrzymawszy sztafetą raport o Krupczycach, zdał dowództwo w Warszawie gen. Zajączkowi i oświadczył swemu sekretarzowi Niemcewiczowi, iż nazajutrz razem z nim wyrusza do dywizji Sierakowskiego objąć dowództwo.

Po ciężkiej walce pod Krupczycami dywizja gen. Sierakowskiego odpoczywała pod Terespolem przez cały dzień, 18 września 1794 r. Główne jej siły stały czołem do miasta z zachodniej jego strony, mając przed sobą dawne koryto Bugu.

9 września 1794 r. rosyjski gen. Suworow otrzymał w Kowlu wytyczne swego przełożonego feldmarszałka Rumiancewa odnośnie akcji propagandowej na zajmowanych terenach.

2 września 1794 r. gen. Sierakowski, którego dywizja znajdowała się między Kobryniem a Brześciem, raportował o pojawieniu się na południowy wschód od miejsca, w którym się znajdował, nowego zgrupowania wojsk rosyjskich.

Austriacy posuwali się tymczasem w kierunku Włodawy i Parczewa. 25 sierpnia 1794 r. zajęli Włodawę, a następnego dnia Ostrów Lubelski.