2 sierpnia na terenie byłego niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Treblince odbyły się uroczystości upamiętniające 80 rocznicę buntu żydowskich więźniów.

Organizatorem wydarzenia był Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma przy współpracy z Muzeum Treblinka. - To miejsce jest największym cmentarzem polskich Żydów, których tutaj bestialsko zamordowano. Dokładnie 80 lat temu, ok. 16.30, w obozie zagłady w Treblince wybuchło zbrojne powstanie zainicjowane przez tamtejszych więźniów, w tym Samuela Willenberga - powiedziała dyrektor Żydowskiego Instytutu Historycznego Monika Krawczyk. - Była to heroiczna walka straceńców o godność człowieka, który już został odarty ze wszystkiego - z majątku, zdrowia.

Stronę Dawny Żelechów Michał Sztelmach prowadzi nieprzerwanie od 8 sierpnia 2013 r.

Sposób, w jaki stara się przybliżać przeszłość Żelechowa i jego najbliższej okolicy, okazał się strzałem w dziesiątkę. Strona żyje, czego dowodem jest spora społeczność, jaka zgromadziła się wokół niej. Sam M. Sztelmach przyznaje, że to nie tylko jego zasługa.  - Ogromny udział w tym dziele macie wy, kochani sympatycy Dawnego Żelechowa. Serdecznie wam za to dziękuję! - podkreśla. M. Sztelmach rodzinnym miastem interesuje się od dziecka. Będąc jeszcze uczniem czwartej klasy szkoły podstawowej rysował i opracowywał plany Żelechowa. Kolejne przejawy historycznej pasji ujawniały się stopniowo w następnych latach, kiedy zaczął gromadzić artykuły prasowe, książki oraz inne materiały związane z dziejami rodzinnej miejscowości.

O. Kajetan stał się ziarnem, które padło na zawsze w nadbużańską ziemię - mówił przeor oo. paulinów.

30 lipca w parafii pw. św. Ludwika uroczyście wmurowano kamień węgielny pod budowę pomnika o. Kajetana Młynarskiego. Podczas Mszy św. dziękczynnej za dar paulińskiego męczennika o. Marek Nowacki OSPPE, przeor klasztoru oo. paulinów i proboszcz parafii św. Ludwika, przypomniał historię zakonnika. - W 1698 r. trzech paulinów przyjechało do Włodawy realizować fundację Ludwika Pocieja - budowę kościoła. Prowincjał na Jasnej Górze o. Tobiasz Czechowicz nie poskąpił najlepszych ludzi: o. Dominika Paprockiego - superiora włodawskiego, o. Krzysztofa Lateckiego - wybitnego malarza i o. K. Młynarskiego, który stał się ziarnem, które padło na zawsze w nadbużańską ziemię Włodawy. Myślę, że wiele pokoleń pamiętało o. Kajetana.

Takich obiektów, kryjących tajemnice i bogatą historię, mało zostało na Podlasiu. Zniszczony drewniany kościół św. Zofii w Zofiborze czeka na pierwszą kompleksową rewitalizację.

Zofibór leży na granicy powiatów łukowskiego i radzyńskiego. Związana z miejscowością historia zakonu dominikanów, a także jedyne w Polsce sanktuarium poświęcone św. Zofii Wdowie (Rzymiance) czynią z tego miejsca unikat na skalę regionu. - Wiele osób mówi, że ten kościół ma coś w sobie, że jest przemodlony. Takich opinii daje się słyszeć coraz więcej - przyznaje proboszcz parafii ks. Jarosław Czech. Początki kościoła sięgają lat 1721-1722, gdy Franciszek Nowosielski, starosta łukowski, i jego żona Zofia z Gozdzkich, starościanka Stężycka, wznieśli i uposażyli w ziemię drewniany klasztor dla dominikanów.

14 lipca w wieku 87 lat zmarł etnograf, muzealnik, historyk i regionalista, a także działacz społeczny Longin Kowalczyk.

Pogrzeb założyciela i wieloletniego dyrektora łukowskiego Muzeum Regionalnego  miał miejsce 19 lipca. Po Mszy św. sprawowanej w kościele pw. Przemienienia Pańskiego urna z prochami L. Kowalczyka spoczęła na cmentarzu parafialnym św. Rocha. Żegnając swojego poprzednika w imieniu własnym oraz całego środowiska muzealników, obecny dyrektor łukowskiego muzeum Mariusz Burdach przypomniał, że L. Kowalczyk całe swoje życie poświęcił miastu Łuków i ziemi łukowskiej. Był dumny z miejsca, w którym mieszkał. Posiadał ogromną wiedzę, którą chętnie dzielił się z innymi. Zgromadził bogaty zbiór regionaliów. Szczególnie umiłował sobie kulturę ludową regionu.

Msza św., prelekcja o powstaniu styczniowym i jego bohaterach, odsłonięcie muralu poświęconego powstańcom styczniowym oraz festyn religijno-patriotyczny złożyły się na program uroczystości w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Łukowie.

Eucharystii o 13.00 przewodniczył bp Kazimierz Gurda. W homilii przywołał bohaterstwo powstańców styczniowych, mówił też o potrzebie popularyzowania idei patriotyzmu współcześnie. Dalszy ciąg uroczystości miał miejsce na placu przy kościele. Przywitano przybyłych gości, wśród których byli wicepremier, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Piotr Gliński oraz Minister Edukacji i Nauki Przemysław Czarnek, władze samorządowe różnych szczebli oraz mieszkańcy Łukowa. Następnie znawca tematyki powstańczej ks. Maciej Majek - kierownik duchowny w siedleckim seminarium, przedstawił rys historyczny poświęcony ks. S. Brzósce i jego adiutantowi Franciszkowi Wilczyńskiemu.

Piękne słowa w sprawie Wołynia już padały. Były prezydent Ukrainy Petro Poroszenko klękał przed pomnikiem ofiar rzezi wołyńskiej, były listy biskupów, intelektualistów. A ja czekam na czyny, czyli zgodę na ekshumacje - mówił Witold Szabłowski podczas Radzyńskich Spotkań z Podróżnikami, podczas których promował swoją książkę „Opowieści z Wołynia”.

Pochodzący z Ostrowi Mazowieckiej dziennikarz i reportażysta, który pisał m.in. o Turcji, PRL-u, Czarnobylu czy dziadku Władimira Putina, odwiedził Radzyń w przeddzień 80 rocznicy zbrodni dokonanej na Polakach przez OUN-UPA. Okazją była najnowsza książka „Opowieści z Wołynia”. To uzupełnione wydanie publikacji z 2016 r. pt. „Sprawiedliwi zdrajcy”. W. Szabłowski podkreśla w nim, że rzeź wołyńska to nie tylko liczby ofiar i polityczne spory, ale przede wszystkim poruszające historie zwykłych ludzi, świadków tamtych wydarzeń, którzy, ryzykując życie, pomagali Polakom.

Znamy ich z pomników i nader często pomnikowych biografii. A przecież życie artystów niekoniecznie było usłane różami. Miewało swoje wzloty i upadki. Zajrzyjmy do książki, która opowiada m.in. o tych, którzy związani są z naszym regionem.

Na zdjęciach zazwyczaj siedzi na krześle albo stoi na wyższym schodku. Choć miał tylko154 cm wzrostu, był wielki. „Trylogia” uczyniła go sławnym w Polsce, a „Quo vadis?” wypromowało na świecie. Wydawać by się więc mogło, że przynajmniej rodacy powinni znać albo chociaż kojarzyć zarówno samego pisarza, jak i najważniejszych bohaterów jego książek. A jednak… trudno (choć tak nakazuje tolerancja) przeboleć fakt, że dla niektórych obywateli naszego kraju sekretem jest nie tylko hasło „Ociec, prać?”, łączone jedynie z reklamą proszku do prania. Młode, ambitne posłanki - w tym pani doktor nauk humanistycznych - nie potrafią sobie przypomnieć, jak miała na imię ukochana Kmicica. Ale - dla równowagi - są i tacy, którzy odwiedzają położony nieopodal Latowicza Wężyczyn, bo tam przez chwilę pomieszkiwał późniejszy noblista.

Trwają prace nad filmem „Tam gdzie owce, tam pasterz” dotyczącym zbrodni na mieszkańcach Rudna sprzed 83 lat. Niemcy zamordowali wówczas w ramach akcji odwetowej 51 mężczyzn, w tym proboszcza miejscowej parafii ks. Romana Ryczkowskiego.

20 maja 1940 r. na torach między Milanowem a Parczewem znaleziono ciało zastrzelonego folksdojcza z Cichostowa. Zginął najprawdopodobniej z rąk kolegi, jednak o śmierć oskarżono Polaków. 30 maja Niemcy przeprowadzili w Rudnie akcję odwetową. Rano otoczyli wioskę, wyciągnęli z domów i zebrali na placu przy kościele ok. 170 mężczyzn, dołączając do nich kierownika szkoły Antoniego Zagańczyka, nauczyciela Tomasza Kowaluka oraz proboszcza - ks. R. Ryczkowskiego. Wszystkich popędzili w kierunku lasu. Po drodze przeprowadzili selekcję, zostawiając 51 mężczyzn, w tym proboszcza. Pozostałych odesłali do domu. Na miejsce egzekucji wybrali leśną polanę w pobliżu miejscowości Planta.

Historia siedleckiej rodziny Prozaków na przestrzeni kilkudziesięciu lat, a w tle postacie ważne dla miasta i wyjątkowe miejsca związane z jego dziejami - tak w skrócie można opisać zbiór opowiadań Renaty Chojeckiej „Prozakowie. Czas miniony”.

Skąd pomysł na to, aby zająć się pisaniem? - Początek to czas szkoły średniej. Zaczęło się od wierszy - przyznała autorka podczas promocji książki, która odbyła się 25 czerwca w Muzeum Regionalnym. Nie mogło być inaczej, skoro R. Chojecką od zawsze za sprawą mamy - Krystyny Chojeckiej, już nieżyjącej poetki, otaczała poezja. - Swojej czwórce dzieci, które wychowywała samotnie, nie mogła dać majątku, więc chciała zainteresować je sztuką, kulturą, tańcem - wspominała. Po śmierci mamy R. Chojecka znalazła jej zapiski sprzed ponad 60 lat. - Mama zaczęła pisać, kiedy mnie jeszcze nie było na świecie. Nie wiem, jak znajdowała na to czas, mając dzieci i pracę. To po niej odziedziczyłam chęć do pisania - podkreślała pani Renata.