Na początku kwietnia 1764 r. zaczęli zjeżdżać do Warszawy pierwsi senatorzy i posłowie. Pamiętnikarz Marcin Matuszewicz, podążając z Rasnej, wstąpił do stolnika mielnickiego Leona Kuczyńskiego w Korczewie, aby omówić sytuację polityczną.

5 października 1763 r. zmarł w Dreźnie król August III. Już 9 października wieść o tym dotarła do Warszawy. Wkrótce żałobna sztafeta przybyła do Wołczyna do kanclerza wielkiego litewskiego, właściciela Siedlec, Michała Fryderyka Czartoryskiego.

Pod koniec 1761 r., po sprawieniu organów w Leśnej, które kosztowały prawie 8 tys. zł reńskich, Michał Kazimierz Radziwiłł udał się do Białegostoku, usiłując przekonać jego właściciela do zbliżenia z dworem królewskim.

Po śmierci Hieronima Radziwiłła Białą odziedziczył Michał Kazimierz Radziwiłł „Rybeńko”. Nosił się on z zamiarem uporządkowania spraw miasta, ograniczenia wpływów gminy żydowskiej faworyzowanej uprzednio przez brata, a także remontu zamku.

W roku 1759 przejeżdżał przez Podlasie książę maronitów - chrześcijanin zbierający jałmużnę w krajach europejskich - aby wykupić rodzinę z aresztu nałożonego na nią przez źle usposobionego do chrześcijan nowego baszę Kairu.

Rok 1758 obfitował na Podlasiu w różnorodne imprezy. Korzyści z nich były niewspółmierne. W lutym tego roku szlachta z okolic Przewłoki i Chmielowa, Tokar i Niemirowa wzięła udział w sejmiku deputackim w Brześciu, który został zerwany.

W lutym 1756 r. pan Białej, ks. Hieronim Radziwiłł, wyjechał do Wiednia kompletować nowy zespół taneczny. 11 marca zanotował w swym diariuszu: „Przyjąłem tancmistrza Pana Putyniego… któremu dukatów 300, drugi się też stara baletmajster, którego nie wiem, czy przyjmę z racji, że mi się zdaje nie nazbyt stateczny”.

Od 30 września do 31 października 1754 r. trwały obrady kolejnego sejmu. Jednym z najaktywniejszych mówców reprezentujących stronnictwo hetmańskie w ostrych starciach z „familią” był poseł podlaski Józef Pułaski.

Andrzej Wyrobisz, badacz dziejów Podlasia, wyraził opinię, że mieszczaństwo podlaskie było nieliczne i nie reprezentowało poważnej siły ekonomicznej, społecznej czy kulturalnej. Generalnie rzecz biorąc, można zgodzić się z tą opinią, choć zdarzały się wyjątki.

Na początek roku 1753 przypadły intensywne konkury stolnika brzeskiego Marcina Matuszewicza o córkę chorążego liwskiego Józefa Ossolińskiego, właściciela wsi Toporów, Dziadkowskie i Pobikry.