3 maja 1794 r. sejmik ziemi łukowskiej podzielił powstańczą Komisję Porządkową na trzy wydziały: wojskowy, skarbowy i policyjny. Ustalono, że jej plenarne posiedzenia, w liczbie co najmniej po trzech delegatów z każdego wydziału, odbywać się będą codziennie między 8.00 a 13.00, natomiast sesje wydziałowe - każdego dnia po 15.00. Członkowie komisji za swą pracę nie pobierali pieniędzy.

4 kwietnia 1794 r. miała miejsce bitwa pod Racławicami. Ułamkowe wieści o tym dotarły na Podlasie po tygodniu czasu. Z obozu pod Bosutowem Tadeusz Kościuszko wydelegował w rejon Drohiczyna swego emisariusza, świeżo mianowanego majora milicji Jana Kuczyńskiego i 11 kwietnia wyznaczył dowódcą powstania w Chełmie ppłk. Jana Grochowskiego.

24 marca 1794 r. w Krakowie, który bez wystrzału został opanowany przez polski garnizon, odczytano akt powstania. Ogłaszał on Tadeusza Kościuszkę najwyższym i jedynym naczelnikiem oraz rządcą całego powstania, „prosto z woli narodu wezwanego i wybranego”.

Polskie plany powstańcze dojrzewały już od jesieni 1793 r. Jednakże przewidywany na dowódcę powstania Tadeusz Kościuszko 11 września 1793 r. podjął decyzję o odroczeniu walki. Znaczną rolę miało tu odegrać Podlasie, gdyż na prawym brzegu Wisły rozproszonych było ok. 13,5 tys. żołnierzy polskich, poprzedzielanych 14 tys. armią rosyjską.

Obezwładniony sejm grodzieński podjął uchwałę o redukcji wojska polskiego z 36 tys. do 17 tys. żołnierzy. Równocześnie rozpoczęło się przerzucanie nowych sił rosyjskich. Biskup Naruszewicz pisał do Stanisława Augusta: „Oto i w tych 4 dniach cały korpus gen. Chruszczowa przez Janów przechodził i miał codziennie przed mymi oknami stanowisko i noclegi z popasami”.

22 kwietnia 1792 r. król Stanisław August przybył do Grodna witany, jak na ironię, salwami 51 armat. W myśl żądań carowej Katarzyny winien był podpisać listy ogłaszające wybory do sejmu mającego zatwierdzić II rozbiór Polski.

Mimo że pod koniec 1792 r. generalność targowicka przeniosła się z Brześcia do Grodna, dla mieszkańców Podlasia sytuacja nie uległa zmianie. Polityka podporządkowania całego kraju Rosji przybierała na sile. Znad Niemna w dalszym ciągu targowiczanie kolportowali manifesty potępiające rzekome zbrodnie Sejmu Wielkiego, a ich agenci krążyli po Podlasiu w poszukiwaniu dowodów współdziałania z byłym obozem reform, rozpętując atmosferę swoistego terroru i strachu.

9 sierpnia 1792 r. rządy w Warszawie objęła delegacja targowicka na czele z Piotrem Ożarowskim. Nowi władcy zajęli się likwidacją urzędów utworzonych w okresie Sejmu Czteroletniego, prześladowaniem tych przeciwników politycznych, których zdołali ująć i zaczęli tworzyć system policyjno-donosicielski.

24 lipca 1792 r. gen. rosyjski Kreczetnikow zaatakował pozycje polskie w rejonie Granne-Krzemień. Awangarda jego korpusu, dowodzona przez gen. Denisowa, wyparła o zmroku niewielki oddziałek polski broniący Bugu i przeszła na jego lewy brzeg.

Utworzony uchwałą sejmu przed wybuchem wojny Komisariat Wojskowy wprawdzie stał się pierwszym w dziejach Rzeczypospolitej głównym organem kwatermistrzowskim, ale w trakcie działań wojennych 1792 r. nie spełnił dobrze swego zadania.