Latem 1904 r. Łukasz Kowalczyk ze wsi Dawidy zorganizował dość dużą misję - odpust dla unitów w lesie Psiarnia k. Wyrozębów. Podobną misję zorganizował Stanisław Staszewski w lasach dóbr Korczew. W tej misji brało udział ok. 30 studentów Uniwersytetu Warszawskiego.

Z kolei Józef Chwedoruk z Dawidów urządził misję dla unitów w lesie miedzy wsiami Kożuszki, Łuniew i Mostów. Ta misja była bardzo liczna i oprócz ks. Kotyłły brało w niej udział kilku księży, m.in. ks. Roman Szłapczyński, ks. Wesołowski, i trwała przez dwa dni. Taki był wtedy entuzjazm i rozrzewnienie ludu, że trudno mi wyrazić - zapisał ks. Kotyłło. Tenże duchowny zorganizował jeszcze tajny chrzest dla 100 dzieci unickich w Łepkach i 76 dzieci w Czuchlebach.

Eksponaty zaprezentowane z Izbie Pamięci Dworu Antopolskiego w Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Romanowie kryją niesłychanie ciekawą, barwną, momentami tragiczną historię rodziny Zaleskich, ostatnich właścicieli dworu w Antopolu.

Inicjatorką utworzenia Izby Pamięci Dworu Antopolskiego i jednocześnie fundatorką była Alicja Maria Rudniewska, córka Marii Katarzyny z Zaleskich herbu Lis Bzura i Romana Rudniewskiego (inżyniera architekta, pioniera przemysłu radiotechnicznego i radiofonii, oficera wojska polskiego, dyrektora Polskiego Radia).

Piotr Prokopiuk ze Stoku Ruskiego i Łukasz Kowalczyk z Dawidów zorganizowali w końcu lipca 1904 r. tajny zjazd unitów w okolicach Hołubli. Zaplanowano tę uroczystość w dzień jarmarczny i zobligowano do obsłużenia jej ks. Kotyłłę. Zjazd odbył się w lesie zwanym Pastewnik.

Ks. Antoni Kotyłło tak relacjonował jego przebieg: Rezultat wielki misji, bo ochrzciłem ok. 100 dzieci, wyspowiadałem paręset osób, ślubów było 17, przyjąłem wielu do bractw i tercjarstwa, powiedziałem kilka nauk, rozdałem wiele dewocjonaliów i książeczek. Uczestnicy złożyli przysięgę sekretu i wytrwałości. Ja byłem przebrany za studenta. Las był obstawiony przez nasze straże. W tych wielkich lasach czułem się spokojnym. Przywiózł mnie i odwiózł Prokopiuk.

Był politykiem chodzącym własnymi ścieżkami. Zanim jednak zasiadł w ławach senackich, świadomie zrezygnował z możliwości prowadzenia spokojnego i stabilnego życia. W działalność opozycyjną angażował się wspólnie z żoną Zofią już w latach 60 XX w.

Najpierw było zbieranie podpisów pod petycjami kierowanymi do władz i organizowanie spotkań samokształceniowych. W 1976 r. oboje włączyli się w organizowanie pomocy osobom represjonowanym w wyniku wypadków czerwcowych. Współpracowali z Komitetem Obrony Robotników, niezależną organizacją działającą jawnie, która - według obowiązującego wówczas prawa - była nielegalna.

Słynną działaczką wśród unitów podlaskich była Rozalia Barańczuk (1874-1965) z Patkowa Ruskiego. Współcześni nazywali ją Rózią Apostołką. Z podziwem piszą o niej historycy.

Barbara Wachowicz charakteryzuje ją jako główną łączniczkę podlaskich wsi, która zasłynęła swym hartem i sprytem, potrafiła nadto wywieść w pole nawet słynnego unitożercę naczelnika Kutanina. Tomasz Dobrowolski dodaje: w pełni i całkowicie bezinteresownie oddana sprawie unitów (…) krzewiła oświatę oraz ducha tercjarstwa i bractw religijnych.

Zimną nocą szli, by wspominać tych, którzy walczyli o naszą wolność. Najmłodszy uczestnik miał 15 lat, najstarszy - 67.

W porównaniu z ubiegłym rokiem, kiedy termometry pokazywały -15°C, tegoroczna aura dopisała, choć z pewnością wymagała specjalnych przygotowań. Trasa, jaką mieli do pokonania piechurzy, nie należała ani do krótkich, ani do łatwych. Nocą z 20 na 21 stycznia 115 osób wyruszyło z Wiśniewa oraz Łukowa na II Pieszy Rajd Powstańczy im. ks. Stanisława Brzóski.

Na początku stycznia 1904 r. stanowisko wikariusza w parafii Mordy objął młody 27-letni ks. Antoni Kotyłło. Pełen zapału i energii postanowił nieść skuteczną pomoc prześladowanym unitom.

Szybko znalazł zrozumienie w okolicy u umęczonego ludu i pomoc jego przewodników. Już w końcu stycznia Tekla Borysiuk, gorliwa i niezłomna unitka, jak mówiono - prowodyr z Olszanki, urządziła duży zjazd unitów w Korczówce, w domu Karola Marciniaka, i zaprosiła ks. Kotyłło do posługi.

Był jednym z dziesięciu premierów, którzy przed zamachem majowym kierowali pracami rządu. Swoją misję pełnił przez 255 dni. Dłużej od niego w tym okresie urząd premiera sprawowali tylko Władysław Grabski, Wincenty Witos i Ignacy Paderewski.

W czasie pełnienia przez niego funkcji premiera zakończył się proces kształtowania granic odrodzonego państwa polskiego. Wcześniejsze, jak i późniejsze spektakularne wydarzenia polityczne przyćmiły jednak w pamięci potomnych okres jego rządów.

28 lipca 1903 r. ks. Jan Urban pracował we wsi Lechuty. O tej wizycie napisał: Stanęliśmy gospodą u niejakiego Eliasza, który przed laty broniąc NMP, zwycięsko procesował się z popem z Terespola (…). Zasiadłem na całą noc do pracy. Najprzód ochrzciłem dzieci, potem zacząłem słuchać spowiedzi.

A tak wspominała to wydarzenie córka gospodarza: Byłam chrzczona razem z innymi dziećmi w komorze domu swoich rodziców: tercjarza Eliasza i Julianny Daniluk w Lechutach Małych. Ksiądz był u nas dwa dni. Nocował między snopkami w naszej stodole. Tam noszono mu jadło, tam też coś pisał.

W Miejskiej Bibliotece Publicznej we Włodawie odbyła się konferencja popularnonaukowa ph. Leon Taraszkiewicz Jastrząb, legenda polskiego podziemia niepodległościowego. Konferencję zorganizowano z okazji 70 rocznicy śmierci L. Taraszkiewicza.

Spotkanie zorganizowali: Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej, Stowarzyszenie Chrześcijańsko-Patriotyczne Ziemi Włodawskiej oraz parafia św. Ludwika. Gościem honorowym spotkania był mjr Stanisław Pakuła - podkomendny Jastrzębia i adiutant Żelaznego.