„Wiem, że przyjdzie kiedyś Mesjasz, i to wszystko nam objawi” - wyjąkała. „To Ja nim jestem” - powiedział spokojnie.

Szła powoli. Upał lał się z nieba. Przystanęła. Poprawiła ciężki dzban, który niemiłosiernie uciskał jej ramię i otarła pot z czoła. Tak, to na pewno było bardzo nierozsądne - wybierać się do studni po wodę w momencie, gdy słońce stoi w zenicie.

Kościół założony przez Jezusa Chrystusa jest święty, ale zarazem ciągle potrzebuje oczyszczenia. Według nauczania ostatniego soboru powinien zatem nieustannie podejmować pokutę i odnowę (por. KK 8).

Z takiej postawy nikt w Kościele nie może czuć się zwolniony; ani konkretne wspólnoty, ani konkretny chrześcijanin. Hasło tegorocznego programu duszpasterskiego - „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” dotyczy każdego.

Miłość nie lubi być sama. Miłość woła o drugą osobę - bez możliwości dzielenia się sobą, umiera. Cóż to byłby za Bóg, który zamknąłby się w swojej samotności, otulił wiecznością?

Jakim duchowym kaleką stałby się człowiek, gdyby swoje „ja” obudował murem nie do zdobycia? Wszystko, cokolwiek istnieje, w Miłości ma swój początek. Cały świat jest ucieleśnionym gestem wyciągniętej dłoni Boga, który, powołując go do istnienia, zaprosił nas do uczestnictwa w swojej chwale.

Opowiadanie św. Łukasza o zwiastowaniu, będące przesłaniem czwartej niedzieli Adwentu, prezentuje nam Boga, który najnormalniej w świecie „wtrąca się” w cudze życie.

Przez Anioła Gabriela zwraca się do Maryi z Nazaretu i oznajmia Jej, że będzie Matką Syna Bożego. Dziś wielu ludzi gorszy się tym. Nie chcą, aby Bóg interweniował w ich codzienność. Wolą żyć tak, jakby Go nie było…

Za nami połowa Adwentu. Trzeciej niedzieli tego okresu łacińska tradycja Kościoła nadała tytuł „Gaudete”, co znaczy: „radujcie się!”. Pytamy więc dziś o „chrześcijańską radość”. Czy jest taka?

Mamy świadomość, że bardzo jej potrzebujemy - to już dużo. Nie myślimy o radości, która jest stanem zadowolenia z życia, zależnego od godziny dnia czy od okresu roku. Nie wynika ona ze stanu zdrowia ani z tego, co udało się nam „załatwić”, zaplanować czy posiąść. Pytamy o bezwarunkową radość, która po prostu jest zawsze.

„Należę do tej części ludzkości, która czeka nie na święta, a na to kiedy się skończą. Marzę, by było już po wszystkim.

Mam dość pierniczków, choineczek, pustych słów przy dzieleniu się opłatkiem, udawania. Wiem, że nie jestem sama” - napisała kilka dni temu na facebooku moja koleżanka. Dlaczego dla niektórych święta to czas, który woleliby przespać i co zrobić, by to zmienić? Na stole wigilijne potrawy. Siano pod obrusem. Choinka. Opłatek. W tle słychać kolędy. Wszyscy składają sobie życzenia. Na pierwszy rzut oka jest idealnie. Jednak święta - jak pokazują badania psychologów - to jedno z najbardziej stresujących wydarzeń w ciągu całego roku.

Ostatni tydzień listopada był dla papieża Franciszka bardzo pracowity. Podczas dwóch wizyt - w Parlamencie Europejskim oraz w Turcji - powiedział on wiele ważnych słów, które mogą wywrzeć ogromny wpływ na losy Europy oraz na stosunki chrześcijaństwa z prawosławiem i z islamem.

25 listopada papież Franciszek był gościem PE w Strasburgu. Najważniejszym punktem wizyty stało się papieskie przemówienie na forum parlamentu. W niezwykle mocnych słowach papież odniósł się najpierw do fundamentów zjednoczonej Europy. Według jej ojców założycieli miały nimi być wspólne działanie, pokój, jedność, a nade wszystko zaufanie do człowieka jako osoby obdarzonej transcendentną, nadprzyrodzoną godnością.

Czas adwentowych rekolekcji pozwala nam „ochłonąć”, „pozbierać się” i „odzyskać” to, co zagubiliśmy w codziennych zmaganiach z życiem…

Patronką Adwentu, czasu oczekiwania na przyjście Pana, jest Matka Boża, a wraz z Nią - św. Jan Chrzciciel, wielki poprzednik Pana Jezusa. Kim był? Jan to mężczyzna z charakterem, pół roku starszy od Chrystusa, a więc „facet” tuż po trzydziestce. Miał nietuzinkowych rodziców: Elżbietę i Zachariasza niosących za sobą ogromny bagaż doświadczeń - wyjątkowy choćby z racji późnego rodzicielstwa, jakim zostali obdarowani.

Chcielibyśmy, by świat zawrócił z drogi prowadzącej ku zagładzie. Aby tak się stało, najpierw mamy nawrócić się sami, czyli powrócić do tego, co w Kościele najpiękniejsze. Do wsłuchania się na nowo w słowo Boga przemawiającego do nas z kart Biblii, do pokochania liturgii, a także poznania i umiłowania tradycji oraz zwyczajów.

Wraz z pierwszą niedzielą Adwentu rozpoczęliśmy nowy rok kościelny. Przyszedł do nas bez szumu i huku petard. Za oknem jest sennie, słońce świeci rzadko, dni są krótkie, a zachmurzone niebo przyprawia o melancholię. I oto nasz dobry Ojciec - Bóg na początku roku liturgicznego budzi wszystkich z tego duchowego marazmu i ociężałości. Woła: powstań, zobacz!

Wiara w Boga chroni polskie rodziny przed rozpadem. Wyznawany przez małżonków świat wartości może ocalić te z par, które stoją w obliczu decyzji o rozwodzie, a przede wszystkim stanowi barierę na drodze zachowań, które często stają się jego przyczyną.

Na początku listopada „Rzeczpospolita” odniosła się do danych Głównego Urzędu Statystycznego, z których wynika, że frekwencja w domach dziecka i rodzinnych formach opieki zastępczej jest silnie powiązana z liczbą rozwodów i stosunkiem do religii w danym regionie Polski.