Triduum Paschalne to szczególny czas w ciągu roku. Choć często jeszcze w potocznym rozumieniu pojmuje się je jako część Wielkiego Postu, jednak trzeba mocno podkreślić, że takie myślenie jest błędne. Łacińskie „triduum” oznacza trzy dni, ale te trzy dni stanowią jedną całość. To czas, kiedy dotykamy największych tajemnic naszego zbawienia.

Tegoroczne Triduum Paschalne przeżywamy w szczególnym kontekście przygotowania całego Kościoła do kanonizacji Jana Pawła II. Oczywiście - podkreślmy to z mocą - kanonizacja nawet tak wielkiej postaci jak Jan Paweł II nie może przysłonić nam przeżywania najważniejszych tajemnic naszej wiary.

W Pogotowiu Duchowym można liczyć na dobrą radę, słowa wsparcia i modlitwę. Aby zasięgnąć pomocy, wystarczy tylko telefon i odrobina zaufania. Poznajmy „Bożych ratowników”.

Pomysłodawcą Pogotowia Duchowego był br. Benedykt Pączka, który obecnie posługuje w RPA. Idea tego dzieła jest bardzo prosta - kilkudziesięciu kapłanów (diecezjalnych i zakonnych) dyżuruje w wybrane przez siebie dni tygodnia przy telefonie, czekając na tych, którzy potrzebują rozmowy z osobą duchowną.

Szukając wiedzy o świętości, sięgamy po grube tomy pism mistyków, doktorów Kościoła. Pochylamy się przed posągami i monumentami. Wertujemy albumy, poruszamy wspomnienia i wzmacniamy.

Przeglądamy „święte” obrazki w mniej lub bardziej udolny sposób przywołujące pamięć tych, którzy zostali oficjalnie zaliczeni w poczet świętych czy błogosławionych. Nie ma w tym nic złego. Problem leży w czym innym: tak postrzegana świętość jawi się jako monument, niedosiężny horyzont. Zamiast przyciągać do siebie, krystalizuje przekonanie, że jest tylko dla wybranych, najmocniejszych, a dla tzw. zwykłych chrześcijan pozostaje niedosiężną.

Tradycyjnie w naszym przeżywaniu Wielkiego Postu obecne jest rozważanie Męki Pańskiej. Służą temu odprawiane w tym okresie liturgicznym w naszych świątyniach nabożeństwa Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali. Pomagają one wejść w głębię męki Jezusa i rozważać ją.

Zasadniczo jednak teksty liturgiczne początku Wielkiego Postu nie mówią zbyt wiele o męce Jezusa. Koncentrują się raczej na wezwaniu do nawrócenia, pokuty, przemiany życia, do pełnienia uczynków miłosierdzia - zwłaszcza postu, modlitwy i jałmużny. Jednak tylko pozornie te dwie rzeczywistości są od siebie odległe.

Szybkimi krokami zbliża się upragniona przez wiernych całego świata kanonizacja Ojca Świętego Jana Pawła II. Wraca do nas postać charyzmatycznego papieża, który otwierał granice dla Chrystusa, kruszył uprzedzenia i wrogość wobec Kościoła.

Przeżywając Wielki Post, zastanówmy się nad świętością - tym powołaniem, które jest nasze od momentu chrztu św. Jan Paweł II jest jej współczesnym świadkiem - wielu z nas cieszy myśl, że mieli okazję osobiście poznać prawdziwego świętego: rozmawiać z nim, modlić się razem lub słuchać jego nauk. Bliskość świętości prowokuje, byśmy przyjrzeli się jej z bliska.

Współczesny świat poprzez mass media podaje człowiekowi recepty, według których można osiągnąć szczęście, być wiecznie młodym czy zdrowo przeżyć życie. Wszystkie te propozycje można zawrzeć w haśle: „Powiemy ci, jak osiągnąć sukces”.

Doświadczenie życiowe uczy nas jednak, że naiwnością byłoby przekonanie, iż możliwe jest życie bez bólu i cierpienia. Przypomniał nam o tym bł. Jan Paweł II w liście o chrześcijańskim sensie ludzkiego cierpienia „Salvifici doloris”. W oparciu o Biblię podał w nim przykłady sytuacji, które niosą ze sobą cierpienie.

Marsze i Festiwale Życia, duchowe adopcje, projekcje filmów pro-life, konferencje demograficzne i dyskusje na temat ochrony życia - tak w całym kraju obchodzony będzie Narodowy Dzień Życia i Dzień Świętości Życia, przypadające 24 i 25 marca.

Narodowy Dzień Życia jest - zgodnie z uchwałą sejmu - „okazją do narodowej refleksji nad odpowiedzialnością władz państwowych, społeczeństwa i opinii publicznej za ochronę i budowanie szacunku dla życia ludzkiego, szczególnie ludzi najmniejszych, najsłabszych i zdanych na pomoc innych”. Ma być także motywem „solidarności społecznej, zachętą dla wszelkich działań służących wsparciu i ochronie życia”.

Z czym kojarzy się nam post? Z fioletowym kolorem szat liturgicznych, popiołem na głowie, rozważaniem Męki Pańskiej? Ale na czym tak naprawdę polega istota tego czasu? Dlaczego nazywamy go Wielkim Postem? Czy to znaczy, że jest jakiś „mały post”?

Słowo „post” towarzyszy nam od dzieciństwa. Każdego roku nadchodzi dzień, w którym na nasze pochylone głowy spada popiół. Tym gestem wyrażamy gotowość jakiejś zmiany w naszym życiu, przeżycia czegoś ważnego. Co znaczy słowo „post”? Dla ludzi starszych i w dojrzałym wieku słowo to będzie kojarzyć się z wyrzeczeniem, pokutą, odmawianiem sobie posiłku; wreszcie - z liturgicznym okresem przed Wielką Nocą.

Okres Wielkiego Postu słusznie kojarzy się nam z rekolekcjami i spowiedzią. Czasami jednak spowiedź traktujemy jako przykry obowiązek, a nie jak życiową szansę. Spowiadamy się dla spokoju własnego sumienia. Ale czy ten sakrament nie pozostaje dla nas skarbem głęboko ukrytym, niedocenionym, niewykorzystanym.

Czy nikogo nie podpaliłeś, nie zabiłeś i nie okradłeś, i w związku z tym pytasz, po co się spowiadać? Jeśli tak - witaj w klubie bezgrzesznych wierzących, niewinnych, z sumieniem niezbrukanym… Mam jednak pytania sprawdzające: Czy czujesz się ze sobą nadzwyczaj dobrze?

Jedni odprawiają ku jego czci nowenny, drudzy błagają o wstawiennictwo modlitwą-telegramem, a jeszcze inni… piszą do niego listy. Nie ma w tym żadnej magii.

O niesamowitych owocach wstawiennictwa św. Józefa przekonuje się coraz więcej osób. Przychodzą do niego szczególnie ci, którzy są zdesperowani i pozbawieni jakiejkolwiek nadziei. Niektórzy o swoich prośbach, zmartwieniach i bolączkach informują świętego korespondencyjnie. Trudno powiedzieć, gdzie i kiedy powstał ten zwyczaj, ale praktyka jest bardzo prosta.