Irmina Sosnkowska, trzydziestokilkulatka z Poznania, interesowała się czarną magią, wróżbiarstwem, wywoływała duchy.

Brała narkotyki i nadużywała alkoholu. Myślała o samobójstwie. Przestało jej zależeć na życiu. Świadomie otworzyła się na Złego. Po wypadku samochodowym, jakiemu uległa w 2015 r., powiedziano rodzinie, że kobieta nie przeżyje nawet doby od operacji. Ku zdziwieniu lekarzy nie umarła, jej procesy życiowe przejęła jednak szpitalna aparatura podtrzymująca życie - oddychała za nią i pompowała krew. Poznanianka zapadła w śpiączkę. Kiedy znalazła się na granicy życia i śmierci, miała wrażenie, że unosi się ponad ciałem, że nad nim frunie. Znad sufitu oglądała swoje operacje, widziała, kto ją odwiedza, co robią przy niej lekarze. Potem znalazła się w czyśćcu. Było tam ciemno, zimno i bardzo nieprzyjemnie. Czuła ból i cierpienie.

O tym, jak zachować się i gdzie szukać oparcia w kryzysie, jakim jest choroba dziecka, mówiono podczas VI Ojcowskiego Poligonu Duchowego.

Odbył się on w sobotni wieczór 15 kwietnia w sanktuarium św. Józefa w Siedlcach. Ojców przybyłych na spotkanie powitał proboszcz parafii ks. kan. Sławomir Olopiak. Odwołując się do hasła „Postawa ojca wobec sytuacji kryzysowych”, zaznaczył, że z kryzysem, który jest wpisany w nasze życie, można sobie z Bożą pomocą poradzić i wyjść z niego mocniejszym. - Jesteśmy tu, by wpatrywać się w św. Józefa, który też był głową rodziny, a sytuacji kryzysowych w jego życiu było bardzo dużo - powiedział. Kryzysy - tylko te opisane przez ewangelistów - wyliczył Dariusz Szychta z Klubu Ojca w Łukowie, który wraz z Jerzym Dmowskim stojącym na czele klubu działającego w Siedlcach rozpoczął poligon. - Nie chcemy skupiać się na rodzajach kryzysów, ale zastanowimy się, gdzie szukać oparcia - mówił.

Papież Franciszek, rozpoczynając przed laty Rok Miłosierdzia w Kościele, napisał: „Potrzebujemy nieustannie kontemplować tajemnicę miłosierdzia.

Jest ona dla nas źródłem radości, ukojenia i pokoju. Jest warunkiem naszego zbawienia […]. Miłosierdzie to droga, która łączy Boga z człowiekiem, ponieważ otwiera serce na nadzieję bycia kochanym na zawsze, pomimo ograniczeń naszego grzechu”. W teorii miłosierdzie jest piękną ideą, kluczową dla zrozumienia chrześcijaństwa. W praktyce - to twarda walka, pokonywanie własnych ograniczeń, oczyszczanie prawdy z kłamstwa itd. - Jak kochać nieprzyjaciół? Tych, którzy znajdują patologiczną radość w niszczeniu nas? Jak wprowadzać w życie słowa Jezusa, skoro świat podpowiada zgoła inne rozwiązania? - pytamy nieraz. Sami nie damy rady. Potrzebna jest łaska. I Boża mądrość.

Kto wie, jak potoczyłyby się losy orędzia o Bożym Miłosierdziu przekazanego przez s. Faustynę, gdyby nie Jan Paweł II.

To dzięki determinacji Karola Wojtyły Kościół uznał objawienia polskiej zakonnicy. I choć ludzie zapewne mówili „prosta zakonnica, szkoda czasu”, on - profesor, teolog - widział, co Bóg chce przez nią przekazać światu. Orędzie Miłosierdzia Bożego zawsze było mi bliskie i drogie - wyznał Jan Paweł II w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach w 1997 r., dodając, iż zabrał je ze sobą na Stolicę Piotrową i ono ukształtowało jego pontyfikat. Był człowiekiem oddanym kultowi Bożego Miłosierdzia. Zaowocowało to: pierwszą w historii Kościoła encykliką w całości poświęconą Bogu bogatemu w miłosierdzie - „Dives in misericordia”, ustanowieniem w całym Kościele Święta Bożego Miłosierdzia.

Żyjąc w epoce, gdzie liczy się konkret, szukamy dowodów zmartwychwstania.

Podobnie jak uczniowie biegnący do pustego grobu w poranek „pierwszego dnia po szabacie”, ewangeliczne niewiasty, apostoł Tomasz. To ludzka rzecz. Ilu z nas czuło wewnętrzny dygot, patrząc na Całun Turyński (jego wierne kopie) bądź na kawałek drogocennego bisioru, którym okryto twarz Jezusa w grobie. To relikwia świętego Oblicza Jezusa zwana Volto Santo, od 500 lat przechowywana w małym kościółku w Manoppello - na wizerunku Jezus ma otwarte oczy (czy to pierwszy, niemy świadek zmartwychwstania?). Wyciska łzy widok skrawka materiału, zwanego (od miejsca przechowywania) Sudarionem z Oviedo, na którym odbiły się palce kogoś, kto podczas zdejmowania Ciała z krzyża osłonił usta i nos, aby nie wypłynęła z nich krew. Czyżby to była dłoń Matki? Poruszający jest widok postaci Jezusa zrekonstruowanej niedawno na podstawie badań Całunu Turyńskiego.

Rozmowa z Aleksandrą Zapotoczny, dziennikarką akredytowaną w Biurze Prasowym Stolicy Apostolskiej.

Jest autorką książek o świętych i relikwiach, w tym najnowszej - o życiu, cudach i doświadczeniach mistycznych o. Domenica od Świętego Oblicza Jezusa. „Stygmatyk z Manoppello” to pierwsza na polskim rynku książką przybliżająca życie i świętość o. Domenica od Świętego Oblicza Jezusa. W jakich okolicznościach stała się Pani czcicielką tego mistyka?

Z postacią kapucyna spotkałam się przy lekturze książki Paula Baddego o tkaninach obecnych w grobie Jezusa. Zaciekawił mnie fakt, że podobnie jak ks. Dolindo Ruotolo, tak i o. Domenico był polecany wiernym przez o. Pio jako dobry spowiednik. Fakt, że jego proces beatyfikacyjny już został otwarty, przekonał mnie, by przedstawić tę postać polskiemu czytelnikowi.

Zmartwychwstanie nie unieważnia Krzyża.

Czasem sprawiamy wrażenie, jak gdybyśmy - spiesząc razem z uczniami, biblijnymi kobietami, aby przekonać się że On żyje - chcieli jak najszybciej zapomnieć o wydarzeniach Kalwarii. Ale przecież nie byłoby radości Poranka Wielkanocnego, gdyby nie okrutna męka i Jego tak bardzo ludzkie „Eli, Eli, lema sabachthani”. Dni poprzedzające Zmartwychwstanie Chrystusa przyjęło się w tradycji Kościoła nazywać wielkimi: Wielki Tydzień, Wielki Czwartek, Piątek, Sobota. I wreszcie - Wielka Noc! Intencja jest oczywista: historia Jezusa, która dopełniła się na Golgocie i rozświetliła świat nadzieją w Niedzielny Poranek, to fundament wiary - jej najgłębszy sens. „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” - pisał św. Paweł (por. 1 Kor 15,14). Apostoł doskonale rozumiał wagę wydarzeń paschalnych - my mamy z nimi spory kłopot. Z akceptacją Krzyża mieli też problem pierwsi chrześcijanie.

Trwa rok duszpasterski, którego hasłem są słowa: „Wierzę w Kościół Chrystusowy”.

O to, czym jest Kościół, jak realizuje się w nim nasze chrześcijańskie powołanie do świętości i jak odnaleźć tutaj swoje miejsce, zapytaliśmy osoby różne wiekiem i stanem. Ks. Marek Strzeżysz, zastępca kierownika Pieszej Pielgrzymki Podlaskiej na Jasną Górę:

Wierzę w Kościół Chrystusowy, bo tę wiarę przekazali mi kochani rodzice. Jestem im za to bardzo wdzięczny. Dzisiaj, będąc już w pełni świadomym człowiekiem i nie pierwszy rok kapłanem, dalej wierzę i będę wierzył. Kościół jest dla mnie wspólnotą ludzi wierzących w Chrystusa, która na co dzień boryka się z problemami. Dlatego Chrystus jest w niej centrum. To On daje mi siłę, bym nie załamywał się, gdy przychodzą trudności i różne kryzysy. Kiedy dostrzegam porażki w swoim życiu, spoglądam na krzyż, by uświadomić sobie ponownie, że w tej porażce, w jakimś upadku czy mojej bezsilności zawsze pozostaję kochanym dzieckiem Pana Boga.

Mało jest dusz, które z męki Pańskiej czynią skarb! - powtarza za Jezusem Luiza Piccarreta.

Co mówi Zbawiciel do dusz pobożnie rozważających Jego bolesną mękę? I jakie obietnice wiążą się z praktykowaniem i rozpowszechnianiem nabożeństwa „Zegar Męki Pańskiej”?

Krzyż z Limpias „żyje” - przekonują wierni czczący figurę „Jezusa w agonii”. Historia nadzwyczajnej Bożej interwencji sięga 100 lat wstecz i jest potwierdzona tysiącami świadectw złożonych pod przysięgą i przechowywanych w kościelnych archiwach. O czym mowa? O umieszczonej w głównym ołtarzu kościoła w Limpias naturalnej wielkości rzeźbie ukrzyżowanego Chrystusa. 30 marca 1919 r. zgromadzeni w kościele ludzie mieli być świadkami spektakularnego wydarzenia: oczy i usta Jezusa poruszały się, a z ran i spod cierniowej korony płynęła krew. Agonię Zbawiciela i Jego pełne miłości spojrzenie utrwaliły liczne fotografie, ale najistotniejszym dowodem cudu było poruszenie ludzkich serc: nagłe uzdrowienia i niezwykłe nawrócenia!

Przeżywanie godziny świętej wymaga dobrej woli i duchowej gotowości do trwania przy Panu Jezusie, który w Ogrodzie Oliwnym pozostał sam.

Wymieniany w Ewangeliach teren modlitewnej trwogi Zbawiciela, której wyrazem był krwawy pot, znajduje się w Dolinie Cedronu, u podnóża Góry Oliwnej w Jerozolimie. Dokładnie - na jej zboczu. Ewangeliści odnotowali, że Pan Jezus zatrzymywał się tutaj wiele razy, szczególnie w czasie żydowskiego święta Pesach. Już w pierwszych wiekachpo śmierci Chrystusa przychodziłotutaj na modlitwę wielu chrześcijan. Miejsce czuwania Pana Jezusa upamiętnia dzisiaj Kościół Wszystkich Narodów zwany też kościołem Konania albo bazyliką Agonii, jak też Grota Pojmania (Grota Getsemani). Czuwa nad nimi Zakon Braci Mniejszych od 1361 r. będący właścicielem tych terenów. To w ogrodzie zwanym Getsemani Jezus - po opuszczeniu Wieczernika w przeddzień swojej śmierci - przeżywał duchowe konanie. Jak podaje św. Mateusz, w towarzystwie Piotra i dwóch synów Zebedeusza udał się tam na modlitwę, „począł się smucić i odczuwać trwogę”.