Wielu mówiło o nim: „Wypisz, wymaluj św. Józef”. Tymczasem on kwitował to słowami: „jestem zwykłym skrobidechą”.

Pokorny, życzliwy dla wszystkich. Taki był br. Kalikst Kłoczko, kapucyn z lubelskiej Poczekajki, który zmarł zaledwie dziesięć lat temu. Dziś za jego wstawiennictwem rodzą się dzieci, znikają nowotwory, ludzie odzyskują wiarę. Ci, którzy go znali, nie mają wątpliwości: był i jest święty. Skończył zaledwie trzy klasy szkoły podstawowej i całe swoje dorosłe życie zajmował się stolarstwem. Zostało po nim zaledwie kilka tekstów - odręcznie napisanych kartek pocztowych, które wysyłał do swojej siostry Malwiny, oraz rozważania Drogi krzyżowej. Do końca życia cieszył się ogromną sympatią ludzi. Wielu porównywało go do św. Józefa. Br. Kalikst przypominał go nie tylko posturą czy stolarskim zajęciem, ale też opiekuńczością, życzliwością, pokorą i skromnością. Zawsze starał się dostrzec dobro w drugim człowieku, a nade wszystko potrafił słuchać.

Matkę Bożą Kodeńską nazywa się nie tylko Królową Podlasia i Matką Jedności. Dawniej mówiono o Niej także: „Wygnanka”. A wszystko za sprawą wywiezienia Jej obrazu z Kodnia…

Wizerunek trafił tu jesienią 1631 r. i zawisł w kaplicy zamkowej (w obecnym kościele pw. Ducha Świętego). Potem przeniesiono go do drewnianego parafialnego kościoła, a później do obecnej murowanej bazyliki. Opracowania historyczne przekazują, że w czasie potopu szwedzkiego nieprzyjacielskie wojska dotarły także do Kodnia. Ks. Franciszek Kowalski w książce „Kodeń Marji: Cudowny Obraz Matki Bożej Kodeńskiej” wydanej w 1927 r. zaznacza: „Cudowny obraz Matki Boskiej pozostał w swoim ołtarzu. Wszyscy byli dziwnie pewni, że żadna świętokradzka ręka nie poważy się tknąć świętego obrazu”. Autor publikacji wylicza, że najeźdźcy zerwali dach z kościoła, obrabowali skarbiec, porąbali szablami obrazy, ale wizerunku Pani Kodeńskiej ani kosztowności, które przy nim wisiały, nie tknęli.

Kościół we współczesnym świecie, wypełniając swoją misję budowania królestwa Bożego na ziemi, nie zamyka się tylko w formalnych strukturach, w których aktywne są wyłącznie osoby duchowne.

Wręcz przeciwnie. Władze kościelne zapraszają laikat do aktywnego angażowania się w bieżące życie Kościoła, do uczestnictwa w różnych ruchach i stowarzyszeniach oraz do praktykowania szeroko pojmowanego apostolstwa. Udział osób świeckich, ich zaangażowanie i podejmowane inicjatywy wspomagają osiąganie celów pastoralnych, jakie wyznaczają sobie duszpasterze odpowiedzialni za określone grupy czy asystenci kościelni sprawujący pieczę nad ruchami i stowarzyszeniami. Świeccy interesujący się życiem Kościoła, uczestniczący w nim i działający w obszarze formacyjnym, ewangelizacyjnym lub charytatywnym są apostołami współczesności.

Wszyscy, nieważne, z jakiego kraju pochodzimy, stanowimy jeden Kościół i modlimy się do tego samego Chrystusa, który nas jednoczy - zauważa ks. Grzegorz Lisiecki.

- Mam nadzieję, że uczestnicy tego wydarzenia wrócą jako wspólnota i będą dawać świadectwo - dodaje wikariusz w parafii w Wilczyskach, który wraz z młodzieżą wybiera się na Światowe Dni Młodzieży. ŚDM odbędą się w stolicy Portugalii - Lizbonie od 1 do 6 sierpnia pod hasłem „Maryja wstała i poszła z pośpiechem”. Ta wielka impreza, zapoczątkowana w 1986 r. przez papieża Jana Pawła II, co dwa, trzy lata przyciąga tłumy młodych katolików z całego świata, którzy gromadzą się w jednym miejscu, by wyznać wiarę w Jezusa Chrystusa. Zanim młodzi wyjadą do Lizbony, przygotowują się do tego wydarzenia w ramach wspólnot parafialnych czy duszpasterstw młodzieżowych. - Każdego 23 dnia miesiąca modlimy się w intencji ŚDM. Chcemy, aby młodzież była gotowa także duchowo do tego wydarzenia - podkreśla ks. G. Lisiecki.

Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim - to jedna z obietnic, jakie za pośrednictwem Małgorzaty Marii Alacoque dał Jezus tym, którzy będą czcili Jego Serce.

Jak maj poświęcony jest Matce Bożej, tak czerwiec to miesiąc Serca Jezusowego. Początki kultu związane są z Francją. Nabożeństwo czerwcowe zawdzięczamy natchnieniu, jakie miała po Mszy św. Aniela od Świętego Krzyża - zakonnica z Paryża - która zauważyła, że skoro maj należy do Maryi, czerwiec wypada ofiarować Sercu Pana Jezusa. Jednak główna zasługa w rozpowszechnieniu nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa przypada skromnej wizytce św. M.M. Alacoque (1647-1690). Małgorzata otrzymała habit zakonny 25 sierpnia 1671 r. Musiała wyróżniać się wśród sióstr, skoro dwa razy pełniła urząd asystentki przełożonej, powierzono jej także opiekę nad nowicjatem. Była mistyczką.

W minionych dniach głośno zrobiło się w Polsce o rzekomym cudzie w Parczewie. Oto, jak twierdzą świadkowie, na korze drzewa przy ul. Spółdzielczej można zobaczyć twarz… Jezusa. Dociekliwsi potrafią nawet wskazać wyraźne rysy twarzy, aureolę, szczegóły postaci!

Ciekawość sprawia, że w miejscu „objawień” ciągle ktoś jest, ludzie modlą się, palą znicze. Próby tłumaczenia dziwności, nieadekwatności sytuacji, skonfrontowania jej z prostymi kryteriami pozwalającymi weryfikować tego typu wydarzenia spotykają się z niezadowoleniem. Większość osób pytanych o prawdziwość „cudu” wzrusza ramionami, zachowując daleko idący sceptycyzm, ale nie brakuje gorliwych obrońców. Sprawą zainteresowały się lokalne i krajowe media, oficjalne stanowisko kurii przedstawił rzecznik prasowy diecezji siedleckiej. Rzecz jasna, wydarzenie stało się też okazją do „beki” z rzekomego objawienia. „Wystawiam na licytację świeży, prawdziwy...

O kobietach i ich roli bł. kard. Stefan Wyszyński mówił wielokrotnie. Jego osobiste doświadczenie najpierw straty ukochanej matki, a potem życie w bliskości kobiet służących na różne sposoby Kościołowi pozwoliły mu dostrzec rzeczy, o jakich być może dziś wielu nie pamięta.

Od najmłodszych lat S. Wyszyński otoczony był towarzystwem kobiet. Przede wszystkim w domu rodzinnym. Wychowywał się bowiem wśród sióstr: Anastazji, Janiny, Stanisławy, a później także przyrodniej Julii. Miał również przyrodniego brata - Tadeusza. Jednak to przewaga płci pięknej nadawała kobiecy klimat całemu domowi. - Najważniejszą osobą w jego życiu była jednak mama Julianna. To przez jej pryzmat patrzył później na wszystkie kobiety - uważa Anna Rastawicka, która przez 12 lat była współpracowniczką kard. Wyszyńskiego jako członkini założonego przez niego Instytutu Świeckiego Pomocnic Maryi Jasnogórskiej Matki Kościoła, zwanego popularnie Ósemkami.

Co o Bogu może powiedzieć młody youtuber, influencer, twórca materiałów wideo? Okazuje się, że całkiem sporo.

Tomasz Samołyk na swoich kanałach opowiada o tym, jak uwalnia się od nałogów, poznaje siebie, a poprzez to staje bardziej wolny i radosny. Tym razem swoją historią i przemyśleniami podzielił się z uczestnikami cyklu spotkań „Przekroczyć siebie”. Aula I Katolickiego Liceum im. Świętej Rodziny w Siedlcach w środę wieczorem 11 maja wypełniona była po brzegi. Tym razem goście zostali zaproszeni do wysłuchania historii, jak Bóg działa w życiu konkretnego człowieka. - Wiele osób pyta mnie, dlaczego mówię o tym wprost - przyznał T. Samołyk. - Kiedyś nie chciałem, bo bałem się reakcji otoczenia, odrzucenia. 28 lat ukrywałem swoje problemy. Ale po moich świadectwach wiele osób się otwiera, zdradza, że to historia ich życia. Choćby dla kilku osób warto o tym mówić, bo z tego jest wyjście. To nałóg jak każdy inny. - Nie czuję się nauczycielem, a raczej świadkiem.

Czeka cię trudna rozmowa z bliskimi? Masz problem z ocenianiem innych? Dowiedz się, co na twoim miejscu zrobiłby św. Franciszek!

Przyjemny w mowie, uprzejmy w zachęcaniu, wierny w dochowaniu sekretu, skuteczny w działaniu... O kim mowa? Obraz św. Franciszka nakreślony piórem Tomasza z Celano to wstęp do inspirujących rozważań o duchowym dziedzictwie Asyżanina, które mimo upływu lat nie traci na aktualności, a dla chcących wydać walkę swoim grzechom i wadom jest nieocenioną skarbnicą wiedzy i cenną lekcją zastosowania jej w praktyce. Św. Franciszek był realistą, który twardo stąpał po ziemi i jednocześnie dążył do ideału - zauważa w książce „Co zrobiłby św. Franciszek?” o. Emil Kumka. „Święty wśród świętych, a wśród grzeszników jakby jeden z nich” - jak go określa na łamach swojej książki - jest doskonałym nauczycielem w dochowywaniu wierności Bogu i miłowaniu Go z całego serca. A bliźniego jak siebie… Oto przykład…

Od jakiegoś czasu w debacie publicznej powraca dyskusja na temat celowości spowiedzi dzieci.

Temat ze szczególną intensywnością jest podejmowany przez środowiska lewicowe i ludzi, którzy - czego sami nie kryją - znają go jedynie z teorii. Źródłem wiedzy są mity i wyobrażenia, a nie wiara i świadomość, że nie chodzi tu tylko o akt czysto ludzki, ale przede wszystkim o spotkanie z miłosiernym Bogiem, zaś jego najgłębszą motywacją, podstawą i punktem wyjścia jest miłość. Ów aspekt w argumentacji (po stronie kwestionujących sakrament pokuty) praktycznie nie istnieje. Jako że nową „religię” moderatorów dyskusji stanowi wszystko, co związane jest z ludzką seksualnością, „obawy” dotyczą przede wszystkim tej kwestii.