Szkaplerz noś, na różańcu proś! - tak powtarzali nam starsi ojcowie - opowiada o. Mariusz Płuciennik, karmelita z Woli Gułowskiej. Podkreśla, że brązowy szkaplerz w ich zakonie nazywany jest rękami Maryi.

W rozmowie kilkukrotnie powtarza, że ludzie bardzo potrzebują szkaplerza, dlatego on ciągle o nim opowiada i pragnie go nakładać chętnym przy różnych okazjach. - Nie mówię tak tylko dlatego, że jestem karmelitą. Zachęcam do przyjęcia tego znaku, bo sam doświadczyłem łask, które są do niego przypisane - podkreśla. Rok temu opowiadał w „Echu” o tym, jak krótko po przyjęciu szkaplerza, jeszcze jako nastolatek, wyszedł cało z groźnego wypadku samochodowego. - Maryja obiecała opiekę każdemu, kto pobożnie nosi szkaplerz - mówi i dodaje: - Ja przekonuję się o tym ciągle! Czuję i widzę prowadzenie Maryi w moim życiu.

Komuś, kto pielgrzymki nie przeżył, kojarzy się ona tylko z trudem i niewygodą.

Dla pątników - a pielgrzymowanie naprawdę wchodzi w krew! - to czas łaski i ładowania duchowych akumulatorów, doświadczania dobra drugiego człowieka i służby innym. Zastanawiałam się, czym pielgrzymowanie jest dla osób idących w służbach pielgrzymkowych. Czy obowiązki i codzienna praca - tym trudniejsza, że wykonywana w drodze, w pośpiechu - nie przesłaniają tego, co stanowi treść wspólnotowego wędrowania do Matki Bożej Częstochowskiej? Swoim doświadczeniem Kościoła na nogach podzieliły się panie pełniące w Pieszej Pielgrzymce Podlaskiej na Jasną Górę posługę medyczną oraz duszpasterz.

Studium Życia Rodzinnego Diecezji Siedleckiej ma za sobą pierwszy rok pracy.

Poza podstawowym celem, jakim jest kształcenie i formacja świeckich do posługi na rzecz małżeństw i rodzin, rodzą się nowe obszary działalności osób, które podjęły naukę w studium. Zgodnie z założeniami ma ono wyposażać osoby świeckie w większy zasób wiedzy i umiejętności, które mogą służyć rozwojowi małżeństw oraz rodzin naszej diecezji i nie tylko. - Dzieje się to w kluczu Bożej wizji małżeństwa i rodziny, jaką odczytuje i podaje do wierzenia Kościół katolicki. Ponieważ wiara idzie w parze z rozumem, podczas zajęć na rodzinę spoglądamy zarówno od strony Biblii, aby zobaczyć, jaki jest Boży zamysł dotyczący małżeństwa i rodziny, ale sięgamy też do zdobyczy nauk, takich jak psychologia czy pedagogika - tłumaczy ks. Jakub Kozak, dyrektor SŻR, podkreślając, że między tymi wizjami nie ma rozdźwięku.

2 lipca w kodeńskim sanktuarium świętowano odpust ku czci Matki Bożej Kodeńskiej. Uroczystości były połączone z Diecezjalnym Dniem Chorego.

Zgromadzonych na kodeńskiej kalwarii powitał ks. Paweł Siedlanowski, odpowiedzialny w diecezji za duszpasterstwo chorych. - Dzisiaj przeżywamy odpust kodeński. Od kilkudziesięciu już lat jest to także dzień, kiedy chorzy pielgrzymi, osoby w starszym wieku i osoby opiekujące się nimi przybywają właśnie tutaj, aby modlić się i prosić o zdrowie i siłę, aby prosić naszą Matkę Kodeńską o to wszystko, co jest potrzebne, by nasz duch i nasze ciało były zdrowe, byśmy mieli jasność spojrzenia, po co żyjemy i jak mamy przeżyć nasze życie w tych trudnych czasach, aby nie zgubić drogi do Boga, do nieba i do świętości - mówił ks. P. Siedlanowski.

Tragiczna śmierć 33-latki, która, będąc w 20 tygodniu ciąży, zmarła w Podhalańskim Szpitalu Specjalistycznym im. Jana Pawła II w Nowym Targu, znów do czerwoności rozpaliła środowiska proaborcyjne w Polsce. Pojawiło się wiele obelżywych oskarżeń i jeszcze więcej kłamstw.

Lobby aborcyjne nie odpuszcza. Żadne to zdziwienie. Strajk Kobiet odpowiedzialny za organizację protestów jesienią 2020 r. (po orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego wydanym 22 października 2020 r., w którym zakwestionowano przepis „dotyczący dopuszczalności przerwania ciąży, a tym samym uśmiercenia dziecka poczętego, w sytuacji gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia albo nieuleczalnej choroby zagrażającej życiu dziecka w łonie matki”), porażających w swojej wulgarności i zdziczeniu, zapowiedział, że nie odpuści.

S. Hilaria działa: ratuje powołania kapłańskie i pomaga w trudnych sprawach życia duchowego. O modlitwę o rychłą beatyfikację pochodzącej z terenu diecezji siedleckiej sługi Bożej prosi Zgromadzenie Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi.

Emilia Główczyńska urodziła się 9 maja 1887 r. w Świerszczowie (archidiecezja lubelska). Została ochrzczona 16 maja w parafii św. Stanisława BM w Wereszczynie (diecezja siedlecka). 6 stycznia 1912 r. wstąpiła do Zgromadzenia Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi. Nowicjat - od 14 stycznia 1914 r. - odbywała w Nowym Mieście n. Pilicą i otrzymała imię s. Hilaria od Imienia Jezus. Pracowała jako pielęgniarka w częstochowskich szpitalach, służyła też siostrom w domach zgromadzenia. Śluby wieczyste złożyła 5 listopada 1924 r. W 1933 r. została administratorką domu i internatu dla dziewcząt przy ul. Piwnej 43 w Warszawie. W niedzielę 17 września 1939 r. Niemcy przez cały dzień bombardowali Warszawę, a szczególnie Stare Miasto.

Czerwiec to tradycyjnie w większości diecezji w Polsce miesiąc święceń kapłańskich.

Towarzyszy im refleksja dotycząca spadku liczby powołań, trudne decyzje przełożonych o likwidacji wikariatów, łączeniu parafii i seminariów. To kwestia bliskiej przyszłości. Póki co, cieszymy się z tego, co jest. O resztę Pan Bóg się zatroszczy. „Jestem księdzem od kilku godzin. Tyle lat czekałem na ten moment, kiedy będę mógł założyć ornat i odprawić pierwszą Mszę św. To tak jak dla Ciebie ślub. Przypomnij sobie ten moment - wyobrażałeś go sobie setki razy: jak będziecie wyglądać, jak będziesz mówił swojej żonie „i nie opuszczę Cię aż do śmierci”, jak planowałeś wesele. Albo to wszystko jeszcze przed Tobą. Mówisz „najpiękniejszy dzień w życiu”. Ale w moim „najpiękniejszym dniu” napisałeś pod zdjęciem z moich święceń „kolejne pokolenie pedofili i nierobów. Nazwałeś mnie pedofilem, chociaż brzydzę się tą zbrodnią tak samo jak Ty”.

Wielu mówiło o nim: „Wypisz, wymaluj św. Józef”. Tymczasem on kwitował to słowami: „jestem zwykłym skrobidechą”.

Pokorny, życzliwy dla wszystkich. Taki był br. Kalikst Kłoczko, kapucyn z lubelskiej Poczekajki, który zmarł zaledwie dziesięć lat temu. Dziś za jego wstawiennictwem rodzą się dzieci, znikają nowotwory, ludzie odzyskują wiarę. Ci, którzy go znali, nie mają wątpliwości: był i jest święty. Skończył zaledwie trzy klasy szkoły podstawowej i całe swoje dorosłe życie zajmował się stolarstwem. Zostało po nim zaledwie kilka tekstów - odręcznie napisanych kartek pocztowych, które wysyłał do swojej siostry Malwiny, oraz rozważania Drogi krzyżowej. Do końca życia cieszył się ogromną sympatią ludzi. Wielu porównywało go do św. Józefa. Br. Kalikst przypominał go nie tylko posturą czy stolarskim zajęciem, ale też opiekuńczością, życzliwością, pokorą i skromnością. Zawsze starał się dostrzec dobro w drugim człowieku, a nade wszystko potrafił słuchać.

Matkę Bożą Kodeńską nazywa się nie tylko Królową Podlasia i Matką Jedności. Dawniej mówiono o Niej także: „Wygnanka”. A wszystko za sprawą wywiezienia Jej obrazu z Kodnia…

Wizerunek trafił tu jesienią 1631 r. i zawisł w kaplicy zamkowej (w obecnym kościele pw. Ducha Świętego). Potem przeniesiono go do drewnianego parafialnego kościoła, a później do obecnej murowanej bazyliki. Opracowania historyczne przekazują, że w czasie potopu szwedzkiego nieprzyjacielskie wojska dotarły także do Kodnia. Ks. Franciszek Kowalski w książce „Kodeń Marji: Cudowny Obraz Matki Bożej Kodeńskiej” wydanej w 1927 r. zaznacza: „Cudowny obraz Matki Boskiej pozostał w swoim ołtarzu. Wszyscy byli dziwnie pewni, że żadna świętokradzka ręka nie poważy się tknąć świętego obrazu”. Autor publikacji wylicza, że najeźdźcy zerwali dach z kościoła, obrabowali skarbiec, porąbali szablami obrazy, ale wizerunku Pani Kodeńskiej ani kosztowności, które przy nim wisiały, nie tknęli.

Kościół we współczesnym świecie, wypełniając swoją misję budowania królestwa Bożego na ziemi, nie zamyka się tylko w formalnych strukturach, w których aktywne są wyłącznie osoby duchowne.

Wręcz przeciwnie. Władze kościelne zapraszają laikat do aktywnego angażowania się w bieżące życie Kościoła, do uczestnictwa w różnych ruchach i stowarzyszeniach oraz do praktykowania szeroko pojmowanego apostolstwa. Udział osób świeckich, ich zaangażowanie i podejmowane inicjatywy wspomagają osiąganie celów pastoralnych, jakie wyznaczają sobie duszpasterze odpowiedzialni za określone grupy czy asystenci kościelni sprawujący pieczę nad ruchami i stowarzyszeniami. Świeccy interesujący się życiem Kościoła, uczestniczący w nim i działający w obszarze formacyjnym, ewangelizacyjnym lub charytatywnym są apostołami współczesności.