Odpust za zmarłych można w tym roku uzyskać nie tylko w oktawie uroczystości Wszystkich Świętych, ale przez cały listopad. Stolica Apostolska wydała w tej sprawie specjalny dekret. Ma to związek z pandemią koronawirusa. Warto jednak wiedzieć, że odpusty możemy uzyskiwać codziennie - za siebie, a także za dusze zmarłych.

Choć praktyka ta ma w Kościele katolickim wielowiekową tradycję, sporo katolików jej nie rozumie, a nawet nie zna. Nie bez winy jest tu historia. Setki lat temu bowiem wokół tej kwestii narosło wiele mitów, które gdzieniegdzie jeszcze pokutują, sprawiając, że o odpustach nadal mówimy wstydliwie, jakby z przymrużeniem oka. Tymczasem to wielka szansa. Dlatego warto o nie zabiegać. Dla siebie i dla zmarłych, którym możemy podarować największy prezent: niebo. - Według konstytucji apostolskiej papieża Pawła VI „Indulgentiarum doctrina” odpust to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy zgładzone już co do winy.

Centrum Życia i Rodziny rozpoczęło kampanię, której celem jest ustanowienie obchodów Dnia Ojca 19 marca, czyli w uroczystość św. Józefa.

W Polsce święto obchodzimy 23 czerwca. Data przyjęta przez sejm ponad 50 lat temu nie jest związana z żadnym szczególnym dla nas wydarzeniem czy postacią, która mogłaby być wzorem ojcostwa. Poza Polską tego dnia dzień ojca obchodzony jest jeszcze w… Nikaragui. Jak zauważają organizatorzy akcji, warto to zmienić i nadać temu świętu kontekst, który napełni je dobrą i poważną treścią. Dlatego - wzorem Hiszpanii, Włoch, Portugalii czy Chorwacji - chcą, by w Polsce święto ojców obchodzone było w uroczystość Świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, czyli 19 marca.

Święci zawsze prowadzą ku Najświętszemu Bogu. Proponują nową perspektywę spojrzenia na ludzki los i - pomimo triumfalnych deklaracji, że w nowym, ponoć lepszym świecie, nie ma już miejsca dla Chrystusa - nadal są bardzo atrakcyjną ofertą. Świętość nigdy się nie przeterminuje.

Od lat w Lublinie na przełomie lipca i sierpnia organizowany jest Carnaval Sztukmistrzów. W program wpisane są m.in. pokazy umiejętności linoskoczków. Budynki starówki zostają spięte linami, po których - ponad głowami przechodniów - spacerują ubrani w wielobarwne kubraczki śmiałkowie. Widok niesamowity! Ludzie zadzierają wysoko głowy, z ust tłumu wydobywa się zgodne „aaaaach!”, gdy któryś zachwieje się bądź zawiśnie na asekuracyjnej lince. Tym, co łączy widzów, jest przekonanie, iż nikt z nich nie znajduje w sobie najmniejszej ochoty, by wdrapać się kilka metrów nad ziemię i wyruszyć na podniebną przechadzkę.

Bóg dzięki swoim świętym pozwala nam zajrzeć za zasłonę czyśćca. Wizje Bożych wybrańców nie pozostawiają złudzeń: owo miejsce naprawdę istnieje! To, czy damy się o tym przekonać, zależy tylko od nas.

Święci, którym dane było poznać rzeczywistość czyśćca, opowiadają o ogniu, niewypowiedzianych cierpieniach dusz i tęsknocie za Bogiem, która jest ich udziałem. Świątobliwy kapłan Jan Maria Vianney podkreślał, że czyściec to miejsce, gdzie dusze wiernych zmarłych wypłacają się Boskiej sprawiedliwości. Zaznaczał, że ogień czyśćcowy „jest ten sam, co w piekle; różnica na tym tylko polega, że nie jest wieczny”. Przypominał swoim wiernym, iż „Ojcowie Święci mówią, że czyściec jest w pobliżu piekła. Łatwo to pojmiemy, gdy pomyślimy, że grzech powszedni niedaleko jest od śmiertelnego. Według tychże Ojców nie wszystkie dusze pokutują w czyśćcu dla zadośćuczynienia Boskiej sprawiedliwości - niektóre z nich pokutują w tych miejscach, w których grzeszyły”.

„Nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli” (Dz 4,20) - przywołując hasło orędzia papieskiego na Światowy Dzień Misyjny, ks. Kazimierz Jóźwik przypomina, że naszym zadaniem jako chrześcijan jest dawanie świadectwa o Bogu, który żyje i działa!

Ks. Wojciech Matuszewski posługuje w Oziornoje. - Parafia na stepie, z dala od cywilizacji - opisuje. O sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju mówi: ważne miejsce modlitwy w Kazachstanie służące zarówno miejscowym katolikom, jak też turystom. I choć pandemia wpłynęła na ograniczenie ruchu pielgrzymkowego, sanktuarium tętni życiem, a misjonarz nie kryje radości, że ludziom dźwigającym ciężar trudnych doświadczeń może towarzyszyć sakramentalną posługą.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że hasło usuwania religii ze szkół to kolejny element walki z Kościołem katolickim w Polsce czy część politycznej rozgrywki. Stanowi niejako kolejny krok, by wmówić młodym, że wiara nie jest im do niczego potrzebna, a lekcje religii to tylko stracony czas.

Część młodych ludzi z tego powodu decyduje się na wypisanie z katechezy, inni robią to, by nie odstawać od reszty. Tych, którzy decyzję podejmują świadomie i z uwagą, jest naprawdę niewielu. - Z przeprowadzonych jesienią 2020 r. badań wynika, że na katechezę w naszej diecezji uczęszcza 96% uczniów - dzieli się danymi ks. kan. dr Paweł Kindracki, dyrektor wydziału nauczania katechetycznego kurii siedleckiej, dodając, że jest to powód do radości. - Ale jak długo ta radość będzie trwała, tego nie wie nikt. Jeszcze kilka lat temu cieszyliśmy się z dużej ilości wiernych w kościele i patrzyliśmy z niepokojem na to, co dzieje się na zachodzie Europy.

Paulina Jaricot jest założycielką jednego z największych dzieł w Kościele, pociągnęła za sobą wiele milionów ludzi. Dziękujemy dzisiaj Bogu, że już wkrótce będzie zaliczona w poczet błogosławionych - zaznacza moderator Żywego Różańca Diecezji Siedleckiej ks. Grzegorz Koc.

Proces kanonizacyjny Pauliny Jaricot (1799-1862) rozpoczął Pius XI w 1926 r., a w 1963 r. Jan XXIII uznał heroiczność jej cnót. 27 maja 2020 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych ogłosiła z upoważnienia Ojca Świętego dekret o cudzie za jej wstawiennictwem. Doznała go w 2012 r. trzyipółletnia Mayline Tran, mieszkanka Lyonu. Wskutek zadławienia stwierdzono u niej śmierć mózgową. Lekarze kazali rodzicom przygotować się na śmierć dziecka. W następstwie nowenny za przyczyną Pauliny Jaricot podjętej przez rodziców i uczniów szkoły, do której chodziła dziewczynka, doszło do cudu - Maylin w pełni odzyskała zdrowie. 4 października sekretarz generalny Papieskich Dzieł Misyjnych we Francji ogłosił datę beatyfikacji założycielki Dzieła Rozkrzewiania Wiary, które od 1922 r. nosi imię papieskiego, oraz Żywego Różańca. Nastąpi to 22 maja 2022 r.

Czy może być piękniejsze i ważniejsze powołanie niż ratowanie dusz - dla Jezusa - na wieczność? Pozwolenie Mu, aby uczynił z nas najpiękniejsze dzieło miłosierdzia?

S. Konsolata Betrone - podobnie jak św. s. Faustyna - doznała objawień Jezusa. Kim była, jak żyła i o czym pisała w swoim dzienniku określanym mianem kroniki jej mistycznych przeżyć - opowiadają mieszkanki Klasztoru Mniszek Klarysek Kapucynek z Ostrowa Wielkopolskiego. Pierina Betrone (1903-1946) urodziła się w Saluzzo w północnej części Włoch w licznej rodzinie. Odpowiedzialna i pilna, zarówno w nauce, jak i obowiązkach domowych, w 1929 r. - mimo wielu trudności i sprzeciwu ze strony rodziny - wstąpiła do klasztoru klauzurowego Zakonu Mniszek Klarysek Kapucynek w Turynie. Jako s. Konsolata (tzn. „Pocieszycielka”) otrzymała dar szczególnej zażyłości z Bogiem. Była mistyczką obdarowaną słowami i wizjami, które dokładnie zapisywała w dzienniczku przekazywanym co miesiąc swojemu kierownikowi duchowemu o. Lorenzowi Salesowi.

„Jeśli jest pani wierząca, niech modli się o cud” - usłyszała od pielęgniarki mama siedmioletniej wówczas Karoliny Gawrych, która została przygnieciona belką huśtawki. Po dwóch miesiącach - wbrew diagnozom lekarzy - dziewczynka na własnych nogach opuściła szpital. Jej najbliżsi są pewni: to był dar Pana Boga za przyczyną m. Elżbiety Róży Czackiej.

Wątpliwości nie miała też watykańska Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych, która 27 października 2020 r. potwierdziła autentyczność uzdrowienia Karoliny za wstawiennictwem niewidomej założycielki Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża i Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi w Laskach. - Tak naprawdę dopiero niedawno zaczęłam rozumieć, że to, co się wydarzyło, było cudem - mówiła podczas konferencji prasowej przed beatyfikacją K. Gawrych, która dziś ma 18 lat i właśnie rozpoczęła studia na wydziale psychologii. Rodzina chroni ją przed mediami, bo w ostatnim czasie dziewczyna znalazła się w centrum uwagi.

Groby dzieci utraconych to nie tylko miejsce pochówku i ostatniego pożegnania. To także miejsce modlitwy jednoczące rodziców, którzy utracili dziecko.

15 października obchodzimy Dzień Dziecka Utraconego poświęcony pamięci wszystkich zmarłych dzieci, z którymi nie dane było rodzicom przeżyć wspólnego życia. Dla osieroconych małżonków to dzień wspólnoty w cierpieniu. Tego dnia odbywają się także pochówki szczątków dzieci w grobach dziecka utraconego. Wielu rodziców wciąż nie zdaje sobie sprawy, że jest możliwe pochowanie dziecka po poronieniu. - Spotykam się z tym bardzo często - przyznaje Anna Stephan, diecezjalna doradczyni życia rodzinnego, dodając, że coraz więcej szpitali, co cieszy, przekazuje rodzicom, którzy utracili dziecko, ulotki informujące o prawach, jakie im przysługują.