Tradycja Kościoła posiada całą skarbnicę wskazówek służących owocnej lekturze słowa Bożego. Na to ogromne bogactwo składa się doświadczenie Ojców Kościoła, całej rzeszy mistrzów duchowych wszystkich epok, mistyków i świętych.

Dziś stało się ono bardziej dostępne dzięki kursom biblijnym, centrom formacyjnym, licznym publikacjom, a także zasobom internetu. Warto jednak pamiętać, że przede wszystkim samo Pismo Święte zawiera konkretne wskazówki pomocne w tym, by czytane i rozważane słowo Boże stało się ciałem w naszym życiu. Uważna lektura Starego i Nowego Testamentu pozwala sformułować co najmniej siedem złotych reguł owocnej lektury Pisma Świętego. Poniższy tekst poświecimy czterem z nich. W odróżnieniu od tzw. popularnej literatury lektura Biblii jest bardzo wymagająca. Jej głównym cel to nie dostarczanie nam literackich przeżyć estetycznych czy nawet zdobywanie wiedzy, chociaż sama w sobie stanowi cenne źródło do poznawania najstarszej historii ludzkości lub pochodzenia wielu idei. Biblia przede wszystkim rości sobie prawo do ukazywania ludziom drogi życia w postaci słowa Bożego.

Adwent przygotowuje nas na dwa spotkania z Chrystusem. Słowo Boże pierwszych tygodni adwentowych wybudza nas z letargu życia jedynie sprawami tego świata, przypominając, że ten świat przeminie wraz z zapowiedzianym przez Chrystusa Jego triumfalnym powrotem, by osądzić ziemię, a wcześniej wraz z naszą śmiercią.

Drugie spotkanie z Chrystusem, do jakiego zmierza Kościół ścieżkami Adwentu, to przeżycie po raz 2021 tajemnicy Słowa, które stało się ciałem. Oczywiście prywatnie można je tradycyjnie zredukować do tego co zewnętrzne: atmosfery z kolędą w tle, tradycyjnej wieczerzy czy może nawet świątecznej wizyty w kościele. Jednak naszym czytelnikom wypada zaproponować ambitniejszą opcję przeżycia Adwentu i Bożego Narodzenia, bardziej pogłębioną - jako czasu spotkania ze Słowem, które stało się ciałem w Piśmie Świętym i które może stać się ciałem w naszym życiu, radykalnie je przemieniając, jak w słynnej historii nawrócenia św. Augustyna.

Ci, którzy kontemplują życie Maryi często nazywają ją Matką najmiłosierniejszą. Ten tytuł przypomina nam o Jej bliskości i trosce o każdego człowieka. Miriam ciągle dba o nasze ciała i dusze.

Powtarzam w pamięci uczynki miłosierdzia. To krótka i konkretna lista z 14 punktami. Szukam w nich Maryi. Kiedy myślę o poleceniu „głodnych nakarmić”, przypomina mi się Jezus rozmnażający chleb na pustkowiu. Gdzie w tym Matka Boża? Myślę, że to Ona nauczyła swego Syna wrażliwości na tych, którzy czują głód. Może mały Jezus nieraz widział, jak dzieliła się chlebem z tymi, którym go brakowało. On czuł Jej żal, gdy patrzyła na ludzi, którzy z różnych powodów nie mieli co jeść. Miriam troszczyła się także o spragnionych, co było widać na weselu w Kanie Galilejskiej, ale też zapewne i w Nazarecie. Na pewno często przynosiła kubek zimnej wody Józefowi, który trudził się w swoim warsztacie. To Ona uczyła Jezusa o konieczności okrycia nagich. Widać to w scenie uwolnienia opętanego, który żył w grobach. Kiedy zły duch od niego odszedł, ujrzano go ubranego i przy zdrowych zmysłach.

Czy Króla waszego mam ukrzyżować? (J 19,15). Pytanie Piłata jest aktualne do dziś, bo sąd nad Jezusem trwa nadal. Świat nie chce Jego panowania i ciągle je odrzuca. Nie dostrzega, że poza Chrystusem nie znajdzie Króla.

O tym, że Jezus uzyska władzę, mówił już prorok Izajasz. W przypisywanej mu księdze czytamy: „Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki (Iz 9,5-6). Na królowanie Jezusa trzeba jednak patrzeć w kategorii duchowej, a nie ziemskiej. Jemu nie zależało na zdobyciu władzy politycznej. Nie chciał jej. Świadczy o tym m.in. epizod po cudownym rozmnożeniu chleba, kiedy nakarmiony tłum zapragnął obwołać Go królem. Mistrz wymknął się wtedy niepostrzeżenie i oddalił w inne miejsce.

Czas pandemii przyniósł drastyczny wzrost zachorowań, nie tylko na covid. Wielu z nas straciło w tym czasie bliskich. Poniższa katecheza formacyjna Akcji Katolickiej przygotowana na podstawie tekstu ks. Przemysława Sawy może okazać się światłem tak dla chorych, umierających, jak również dla wszystkich stojących wobec wyzwania choroby i śmierci najbliższych.

Pierwszym owocem Komunii św. jest zjednoczenie wiernego z Chrystusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Wierzący otrzymuje „Tego, który ofiarował się za nas, otrzymujemy Jego Ciało, które złożył za nas na Krzyżu, oraz Jego Krew (…). Wobec tego ochrzczony uczestniczy jednocześnie w życiu Trójcy Świętej, ma udział w miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego. Im większa wiara i dyspozycja połączona z działaniem Boga, tym głębsze będzie zjednoczenie człowieka z Bogiem.

Listopad to w Kościele katolickim miesiąc utkany z wypominkowych modlitw za dusze wiernych zmarłych. Miesiąc wysiedlania czyśćca - miejsca przejścia do stanu wiecznej radości w Bogu.

Ujrzała Anioła Stróża, który kazał jej pójść za sobą. „W jednej chwili znalazłam się w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a w nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą. I zapytałam się tych dusz, jakie ich jest największe cierpienie? I odpowiedziały mi jednozgodnie, że największe dla nich cierpienie to jest tęsknota za Bogiem. Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję «Gwiazdą Morza». Ona im przynosi ochłodę.”

Przygotowanie do bierzmowania zakłada pogłębioną formację, ale co później? Kościół daje wiele propozycji. Warto się z nimi zapoznać i wybrać coś dla siebie.

Katolickie wspólnoty formują nie tylko ducha. Pomagają też inwestować w swoje człowieczeństwo i relacje międzyludzkie. Może zabrzmi to jak kazaniowy slogan, jednak jest w nim wiele prawdy - mówią, że jeden suchy patyk można złamać bardzo łatwo, ale całej wiązki zniszczyć nie sposób. Podobnie jest z człowiekiem, który wzrasta w dobrej wspólnocie. Dostaje w niej solidne oparcie, które może procentować przez całe życie. Tu uczy się bycia z Bogiem i z drugim człowiekiem. Tego, co otrzyma we wspólnocie, nie da mu ani szkoła, ani rodzina, ani tym bardziej internet.

Odpust za zmarłych można w tym roku uzyskać nie tylko w oktawie uroczystości Wszystkich Świętych, ale przez cały listopad. Stolica Apostolska wydała w tej sprawie specjalny dekret. Ma to związek z pandemią koronawirusa. Warto jednak wiedzieć, że odpusty możemy uzyskiwać codziennie - za siebie, a także za dusze zmarłych.

Choć praktyka ta ma w Kościele katolickim wielowiekową tradycję, sporo katolików jej nie rozumie, a nawet nie zna. Nie bez winy jest tu historia. Setki lat temu bowiem wokół tej kwestii narosło wiele mitów, które gdzieniegdzie jeszcze pokutują, sprawiając, że o odpustach nadal mówimy wstydliwie, jakby z przymrużeniem oka. Tymczasem to wielka szansa. Dlatego warto o nie zabiegać. Dla siebie i dla zmarłych, którym możemy podarować największy prezent: niebo. - Według konstytucji apostolskiej papieża Pawła VI „Indulgentiarum doctrina” odpust to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy zgładzone już co do winy.

Centrum Życia i Rodziny rozpoczęło kampanię, której celem jest ustanowienie obchodów Dnia Ojca 19 marca, czyli w uroczystość św. Józefa.

W Polsce święto obchodzimy 23 czerwca. Data przyjęta przez sejm ponad 50 lat temu nie jest związana z żadnym szczególnym dla nas wydarzeniem czy postacią, która mogłaby być wzorem ojcostwa. Poza Polską tego dnia dzień ojca obchodzony jest jeszcze w… Nikaragui. Jak zauważają organizatorzy akcji, warto to zmienić i nadać temu świętu kontekst, który napełni je dobrą i poważną treścią. Dlatego - wzorem Hiszpanii, Włoch, Portugalii czy Chorwacji - chcą, by w Polsce święto ojców obchodzone było w uroczystość Świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, czyli 19 marca.

Święci zawsze prowadzą ku Najświętszemu Bogu. Proponują nową perspektywę spojrzenia na ludzki los i - pomimo triumfalnych deklaracji, że w nowym, ponoć lepszym świecie, nie ma już miejsca dla Chrystusa - nadal są bardzo atrakcyjną ofertą. Świętość nigdy się nie przeterminuje.

Od lat w Lublinie na przełomie lipca i sierpnia organizowany jest Carnaval Sztukmistrzów. W program wpisane są m.in. pokazy umiejętności linoskoczków. Budynki starówki zostają spięte linami, po których - ponad głowami przechodniów - spacerują ubrani w wielobarwne kubraczki śmiałkowie. Widok niesamowity! Ludzie zadzierają wysoko głowy, z ust tłumu wydobywa się zgodne „aaaaach!”, gdy któryś zachwieje się bądź zawiśnie na asekuracyjnej lince. Tym, co łączy widzów, jest przekonanie, iż nikt z nich nie znajduje w sobie najmniejszej ochoty, by wdrapać się kilka metrów nad ziemię i wyruszyć na podniebną przechadzkę.