Dla polskiego katolicyzmu, polskiej niepodległości bł. Honorat jest swoistym Mojżeszem: pokazuje kierunek, prowadzi, by samemu nie móc osiągnąć celu, który wskazał swojej społeczności, swojemu narodowi - mówi prof. Wiesław Jan Wysocki z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Uchwałą sejmu rok 2017 ustanowiono Rokiem Bł. Honorata Koźmińskiego, którego liturgiczne wspomnienie obchodzimy 13 października.

Wacław Koźmiński przyszedł na świat 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, w czasie, kiedy Polska znajdowała się pod zaborami. Matka Aleksandra prowadziła dom i dbała o wychowanie dzieci, zaś ojciec Stefan był nadzorcą budowlanym. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Białej młody Koźmiński podjął naukę w gimnazjum w Płocku. W tym czasie w Królestwie Polskim działało wiele kółek samokształceniowych, na których młodzież poznawała zakazaną literaturę, czytała dzieła wolnomularzy, ateistów. Młodzi ludzie szybko przyjmowali nowy światopogląd. W. Koźmiński także poddał się jego wpływowi. Stał się ateistą, przestał uczęszczać do kościoła, a jeśli tam wchodził, to tylko po to, aby, jak sam po latach stwierdził, bluźnić Bogu i wyśmiewać modlących się ludzi. „Jeśli się nawrócę, naplujcie mi w oczy!” - krzyczał (Notatnik duchowy, str. 546).

Biorąc pod uwagę dość krótką metrykę naszej diecezji, można powiedzieć, że unici są centralnym elementem jej historii - stwierdził dr Andrzej Szabaciuk podczas wykładu wygłoszonego w Siedlcach 28 września, omawiając temat „Losy unitów na zesłaniu”.

Dr Andrzej Szabaciuk z Katedry Studiów Wschodnich w Instytucie Politologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II przyjechał na zaproszenie organizatorów cyklu wykładów, które wpisują się w przygotowania do jubileuszu 200-lecia diecezji siedleckiej: Bractwa im. św. Judy Tadeusza, Wydziału Duszpasterskiego Kurii Diecezjalnej Siedleckiej oraz I Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Rodziny. Zagadnienie Kościoła unickiego - przyznał na wstępie - jest ciekawe m.in. ze względu na sposób, w jaki zostało potraktowane przez historyków.

We wrześniu łukowska Wspólnota Trudnych Małżeństw „Sychar” przeżywała trzecią rocznicę istnienia. Ognisko funkcjonuje przy parafii św. Brata Alberta. Jego członkowie przekonują, że każde sakramentalne małżeństwo, które przeżywa kryzys, można uratować.

Zdaniem członków WTM „Sychar” współpraca z Jezusem Chrystusem pozwala doprowadzić do odrodzenia związku. - Wielka jest moc sakramentalnego małżeństwa. Stanowi ono przymierze małżonków z Bogiem. W momencie, gdy mąż i żona oddalają się, czasem odchodzą od siebie, psuje się ich relacja, przechodzą kryzys i następuje separacja lub rozwód, małżeństwo trwa nadal. Mężem i żoną jesteśmy aż do śmierci - mówi Małgorzata, moderator łukowskiego ogniska WTM „Sychar”. Dodaje, że sakrament małżeństwa jest darem Boga, który pozwala odtwarzać wspólnotę małżeńską niemal w każdej sytuacji.

Dzięki jej wstawiennictwu chorzy na nieuleczalne choroby odzyskują zdrowie, zatwardziali grzesznicy wracają na łono Kościoła. Św. s. Faustyna należy do tych świętych, którym Bóg niczego nie odmawia.

Do klasztoru w Krakowie-Łagiewnikach wróciła za szpitala na kilkanaście dni przed śmiercią. Kiedy opuszczała Sanatorium Gruźlicze na Białym Prądniku, Adam Zylber, lekarz, który opiekował się zakonnicą, poprosił ją o obrazek św. Teresy stojący na szafce. Chciał go zawiesić nad łóżkiem swojego dziecka. Jedna z sióstr pielęgniarek, zaniepokojona, zapytała, czy był dezynfekowany, na co usłyszała odpowiedź: „O zarazę się nie boję, bo (…) s. Faustyna jest świętą, a święci nie zarażają”. Już wtedy zdawał sobie sprawę z jej wyjątkowości, choć niektóre współsiostry ze zgromadzenia mówiły, że prędzej im włosy na dłoni wyrosną, niż s. Faustyna zostanie świętą.

Do negowania faktu, iż korzenie Europy sięgają chrześcijaństwa, zdążyliśmy się przyzwyczaić. Podobnie jak do zmian nazewnictwa świąt, zakazu strojenia choinki, burzenia katedr we Francji czy sprzedawania kościołów i zamieniania ich na puby, dyskoteki. Dochodzą dziś do tego próby tworzenia alternatywnej rzeczywistości bez chrześcijaństwa. Póki co, tylko wirtualne.

Niedawno użytkownicy map google zauważyli, że na trójwymiarowych wizualizacjach kościołów i katedr (przynajmniej części z nich) brakuje krzyży. Sprawę wyśmiano - jakżeby inaczej! - zarzucając m.in. portalowi niezalezna.pl organizowanie „polowania na czarownice”, odświeżając zarzut, jakoby Kościół nie potrafił się wyleczyć z syndromu oblężonej twierdzy itp. Okazało się jednak, iż problem rzeczywiście istnieje. Nie tylko w Polsce.

Jeśli ktoś dostanie się w ręce o. Pio, już od niego nie odejdzie. To święty, który „działa”, daje siłę, pozwala zbliżyć się do Boga, zachęca do pogłębienia z Nim więzi - przekonują członkowie Grup Modlitewnych Ojca Pio, które stały się fenomenem społecznym, skupiając na całym świecie miliony czcicieli stygmatyka z Pietrelciny.

Wszystko zaczęło się w 1947 r. od papieskiego wezwania Piusa XII, aby modlitwą zwyciężać zło. Najpierw powstała jedna grupa ściśle związana z o. Pio, a potem było ich coraz więcej. Kto może do nich należeć? Wszyscy, którzy za przykładem o. Pio chcą pogłębiać swoją wiarę i czynić dobro na rzecz innych.

8 września, w święto Narodzenia Najświętszej Marii Panny, w sanktuarium w Woli Gułowskiej odbyły się dożynki diecezjalne. Rolnicy podziękowali Bogu za uzyskane plony, mogli również pokłonić się obrazowi Matki Bożej Gułowskiej w 35 rocznicę koronacji. Uroczystej sumie pontyfikalnej przewodniczył bp Kazimierz Gurda.

Uroczystości dożynkowe rozpoczęły się koncertem Kameralnej Orkiestry Akordeonowej „Arti Sentemo” z Radzynia Podlaskiego pod kierunkiem Zbigniewa Czuryły. Młodzi akordeoniści pokazali prawdziwy kunszt i zaangażowanie, raz po raz wzbudzając brawa zgromadzonej publiczności.

Siedlecki oddział Katolickiego Stowarzyszenia Niepełnosprawnych Diecezji Siedleckiej świętował 20-lecie powstania. O randze jubileuszu świadczy liczba uczestników spotkania: członków KSN, którym towarzyszyli bliscy, ale też wolontariuszy, bez których - co wielokrotnie akcentowano - nie byłoby sobotniej uroczystości ani tym bardziej dwóch dekad działalności ukierunkowanej na aktywizację osób niepełnosprawnych.

Uroczystości zainaugurowała 2 września Msza św. sprawowana na terenie Europejskiego Centrum Kształcenia i Wychowania Ochotniczych Hufców Pracy w Roskoszy.

​Co znaczy „narodzić na nowo”? - dziwił się faryzeusz Nikodem, kiedy pod osłoną nocy przyszedł do Jezusa ze swoimi pytaniami. Tym, którym podobnie jak jemu marzy się inne, nowe życie, Szkoła Nowej Ewangelizacji Diecezji Siedleckiej proponuje kursy, które ruszają po wakacyjnej przerwie.

Już nigdy więcej nie powiem tego, co tak lubiłam powtarzać: „Że nie dostałam w życiu nic za darmo, że wszystko, co mam, to dzięki ciężkiej pracy”. Dostałam życie! A w gratisie do tego dostałam zbawienie - Dorota 46 lat. To było niesamowite, gdy usłyszałam, że Bóg mnie kocha pomimo tego, iż odwróciłam się kiedyś od Niego. Doświadczyłam oczyszczenia, gdy Duch Święty przypomniał mi grzechy, z których przez 22 lata się nie spowiadałam, gdyż nie miałam potrzeby i rozumienia spowiedzi.

29 sierpnia w Janowie Podlaskim odbyła się druga nadzwyczajna sesja kapituły katedralnej i kapituł kolegiackich diecezji siedleckiej.

Spotkanie było poświęcone 200 rocznicy utworzenia diecezji. Rozpoczęło się od uroczystej Mszy św. celebrowanej w kolegiacie. Eucharystii przewodniczył bp Kazimierz Gurda. W homilii przypominał, że parafie, które włączono do naszej diecezji, wcześniej należały do przedrozbiorowych diecezji: krakowskiej, łuckiej, poznańskiej, płockiej i chełmskiej. Zaznaczył, że trzej pierwsi ordynariusze za nieposłuszeństwo względem cara zostali skazani na zesłanie. W tym roku mija równo 150 lat od kasaty diecezji.