Od czwartej już spać nie mogła tej nocy. Pewnie za sprawą wrażeń. Pokręciła się po zagraconym pokoju, poprzyglądała nieznanej pięknej kobiecie na ogromnym obrazie - swojej matce, potem odmówiła Koronkę do Bożego Miłosierdzia i usiadła przy oknie.

Jak wyglądały Siedlce przed wojną, w jej trakcie i zaraz po? Gdzie się bawiono, gdzie spacerowano? Czy do Siedlec przyjeżdżali Cyganie? Jak wyglądało miasto, kiedy jeździły po nim jeszcze dorożki? Tymi i wieloma innymi wspomnieniami podzieliła się z gośćmi swojego spotkania autorskiego Zofia Martyniuk, autorka wspomnień „Moje Siedlce”.

- Gdybym te kilka lat temu, kiedy były złe wyniki, pilnowała sprawę, to może by nie było tak teraz źle - stwierdza na początek pani Grażyna. - Mąż dostał wtedy no-spę, żelazo, ketonal i jakoś się o tym zapomniało. Bo praca, dom, rodzina... Kiedy w połowie tamtego roku choroba zaatakowała, rak był już w zaawansowanym stadium. Przegapiło się sprawę - opisuje.

Być może słyszeliśmy o apologetach - starożytnych intelektualistach, którzy z narażeniem życia słali do pogan listy broniące młodej wspólnoty chrześcijan przed atakami i niesłusznymi oskarżeniami.

Z jednej strony - mało ofert pracy dla pań poszukujących zatrudnienia, zwłaszcza po studiach. Z drugiej - bogata oferta aktywizacji. A z trzeciej - skrzecząca rzeczywistość.

Wymieniłeś ostatnio sprzęt elektroniczny? A co zrobiłeś ze starą pralką, telewizorem czy nawet świetlówką? Jeśli wyrzuciłeś te sprzęty na śmietnik, to po pierwsze stanowisz zagrożenie dla środowiska, a po drugie - grożą Ci finansowe konsekwencje.

Znajdują się w nich cenne zbiory przedmiotów, przypominających nam o przeszłości. Same w sobie w wielu przypadkach są prężnie działającymi ośrodkami kultury. Sprawiają, że nasze życie staje się bogatsze o doznania intelektualne.

Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy im. Marii Grzegorzewskiej w Siedlcach jest nie tylko placówką wychodzącą naprzeciw konkretnym potrzebom i oczekiwaniom. To także szkoła z tradycją.

Przeciętny klient pomocy społecznej kojarzony jest z alkoholikiem, bezdomnym czy bezradną samotną matką, wychowującą co najmniej czworo dzieci. Nikt bardziej niż osoby zgłaszające się do ośrodków pomocy społecznej nie wie, jak bardzo krzywdzący jest ten stereotyp. Z form pomocy, jakie oferują lokalne ośrodki MOPR, MOPS czy GOPS, korzystają osoby w różnej, zawsze trudnej, sytuacji życiowej.

Absurdy polskiej biurokracji utrudniają ci życie? Ich likwidacją ma zajmować się sejmowa Komisja „Przyjazne Państwo”. Póki co jest jedynie kontrowersyjny przewodniczący, dużo zapału i indeks postulatów.