Jak wychowywać dziecko do wiary w Boga? Jak uczyć je miłości do innych? Jak kształtować w duchu dekalogu?

Te pytania zadaje sobie dziś niejeden odpowiedzialny rodzic. Pomocą w odnalezieniu odpowiedzi mają być specjalne warsztaty. Duszpasterstwo rodzin diecezji siedleckiej wychodzi z kolejną propozycją. To zupełne novum w naszym lokalnym Kościele. Już od września rozpocznie się cykl warsztatów wychowania chrześcijańskiego. - Będą odbywały się w trzech miejscach: Domu Rekolekcyjnym w Siedlanowie, salce przy parafii św. Józefa w Siedlcach oraz sali przy parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Garwolinie. Uznaliśmy, że najodpowiedniejszym terminem będzie niedzielne popołudnie. Warsztaty zostaną zorganizowane w godz. 16.00-18.00. Na razie nie przewidujemy żadnych wcześniejszych zapisów. Zapraszamy wszystkich chętnych.

Kultura, cywilizacja - wyprane z chrześcijańskiej antropologii, kryteriów dobra i zła, prawdy i kłamstwa - tracą punkt orientacyjny.

Najpierw jest kręcenie się wokół własnej osi niczym dziecięca zabawka (bąk) zwalniająca obroty, aż do całkowitego zatrzymania. A potem jest już tylko ostro w dół… W minionych tygodniach internet grzeje temat uszczypliwych wypowiedzi „księdza” Michała Woźnickiego. Dostało się Maryli Rodowicz (nazwał ją „spróchniałą matroną") i biegaczce Ewie Swobodzie (za tatuaże), wcześniej Beacie Kozidrak, Beatlesom, Tinie Turner itd. Regularnie obrywają też papież, hierarchia kościelna. Świadomie tytuł umieszczam w cudzysłowie, ponieważ mężczyzna, exsalezjanin, został suspendowany, oskarżony o schizmę i herezję, wydalony ze zgromadzenia i sądownie eksmitowany z klasztoru. Czyli księdzem, w świetle prawa, dawno już nie jest. Pod znakiem zapytania stoi także jego przynależność do Kościoła katolickiego.

Po wojnie, gdy w kulcie Bożego miłosierdzia zaczęto dopatrywać się herezji, „bitwę” o Faustynę można było stoczyć tylko dzięki temu, że spowiednik, ks. Michał Sopoćko, polecił jej pisać „Dzienniczek”.

Dziś to najpopularniejsza polska książka na świecie, najczęściej tłumaczona na języki obce. W wersji, którą dzisiaj znamy, pierwszy wiersz i notatka noszą datę: 28 lipca 1934 r. Jednak tak naprawdę s. Faustyna zaczęła pisać „Dzienniczek” w 1933 r. Dziś, 90 lat później, trudno zliczyć światowy nakład dzieła, który wyszedł spod ręki prostej zakonnicy drugiego chóru.

„Nie zabijaj brata zwadą, ręką, kaźnią ani radą” - przypominał autor średniowiecznego wierszowanego przekładu Dekalogu.

Przydałaby się nam obecnie świadomość owego poszerzonego sensu. Dziś można unicestwić człowieka na dziesiątki sposobów. „Pole rażenia” śmiercionośnych ostrzy, wygenerowane przez środki przekazu, social media, jest nieporównywalnie większe do starożytnych pól bitewnych. 2 lutego 2013 r. zginął amerykański snajper Chris Kyle. Był członkiem elity amerykańskiej armii - Navy SEALs, czterokrotnie służył w Iraku (współdziałając m.in. z żołnierzami polskiej jednostki wojsk specjalnych GROM). Jako snajper w akcjach bojowych „zlikwidował” 150 osób (liczba potwierdzona, nieoficjalnie mówi się nawet o 255).

1 września 1939 r. kojarzymy z atakiem na Westerplatte, ale tego dnia bomby spadały na wiele miast i miasteczek Polski. Także w naszym regionie.

Wschodnie Mazowsze i południowa część Podlasia nie były przewidziane jako obszar operacyjny w pierwszej fazie działań wojennych. Nasz region to przede wszystkim bombardowania punktów wojskowych oraz węzłów kolejowych. - Siedlce atakowano z powietrza już 2 września, ale szczególnie intensywne naloty miały miejsce dzień później - tłumaczy dr Rafał Roguski z Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach, dodając, że tędy przebiegały ważne szlaki komunikacyjne, stąd wzmożony atak Niemców.

W minionych tygodniach na wielu dużych internetowych portalach informacyjnych i w tabloidach pojawiły się - zaskakująco do siebie podobne co do treści i sposobu ujęcia tematu - teksty o pielgrzymach podążających na Jasną Górę.

Trudno nie odnieść wrażenia, że mamy do czynienia ze swoistym déjà vu. Identycznie o pielgrzymkach pisali komuniści. Najpierw próbka pątniczych „rewelacji” z portalu tokfm. „Romanse wśród młodych na pielgrzymkach to norma, seks również. Wstrzemięźliwości od wysokoprocentowych trunków też wiele osób nie przestrzega” - czytamy. „Nie wszyscy podczas tych wypraw są «ogarnięci» religijnie” - tłumaczy 22-letni Jan. „Niektórzy rzucają wulgaryzmami, piją alkohol, też w nadmiarze, tańczą na stołach, czasem w negliżu […]

Polska przeszłość kryje wiele chlubnych historii i postaci. Jedną z nich jest z pewnością rotmistrz Witold Pilecki. Na ekrany kin wchodzi film o jego życiu i działalności.

Był harcerzem, uczestnikiem Bitwy Warszawskiej, obrońcą Polski w 1939 r., członkiem ruchu oporu, powstańcem warszawskim, walczył też w armii Andersa. Wykazał się bezprecedensową w skali świata odwagą - zgłosił się na ochotnika, by wejść do obozu koncentracyjnego Auschwitz, z którego brawurowo zbiegł po 947 dniach. Do podjęcia tej niecodziennej decyzji skłoniły go aresztowania wśród żołnierzy Tajnej Armii Polskiej, osadzanie coraz większej liczby skazańców w obozie koncentracyjnym Auschwitz i rozszerzająca się jego zła sława w miarę zwiększania funkcji eksterminacyjnych.

Za wstawiennictwem Matki Bożej Kodeńskiej Bóg hojnie obdarza łaskami. Także dziś są osoby, które zawierzają swoje sprawy Kodeńskiej Pani. A Ona ich wysłuchuje.

Kustosze kodeńskiego sanktuarium niejednokrotnie mają okazję spotykać osoby, które w różnych sytuacjach życiowej biedy, gdy rozsądek, doświadczenie i nauka odbierały im nadzieję, przybywali do Matki prosić o ratunek. Jak zauważają, radość, zdumienie i wdzięczność to uczucia towarzyszące wierzącym, którzy - uciekając się pod opiekę Maryi - doznali za Jej wstawiennictwem specjalnych łask. Jedną z takich osób jest Marzena Bierecka. Ona i jej mąż aktywnie włączyli się w organizację jubileuszu koronacji obrazu Matki Bożej Kodeńskiej. - To wyraz wdzięczności za łaski, jakie nasza rodzina otrzymała od Matki Bożej Kodeńskiej - zdradza M. Bierecka, dodając, że naprawdę mają za co dziękować.

W jaki sposób „przetłumaczyć” Dobrą Nowinę, by była ona czytelna dla nowego pokolenia? Co stanowi istotę, a co akcydens?

Co z poczuciem sacrum - sposobem odbioru, poszanowania świętości? Czy to tylko element kultury, konwencja podlegająca zmianom czy konstanta? Czy podczas koncertu muzyki techno można usłyszeć Jezusa? Zapewne niektórym czytelnikom znana jest historia wspominana już niegdyś przeze mnie w którymś z felietonów. Oto nauczycielka historii opowiada nastolatkom o latach 80, kryzysie, żywności na kartki. W międzyczasie spogląda na uczniów. W oczach większości dzieci widzi totalne zdziwienie. „Naprawdę, kochani! Tak było! Wyobraźcie sobie, że na półkach sklepu był tylko ocet!....” - próbuje uwiarygodnić swoje słowa emocjonalnym zaangażowaniem.

W minionych dniach w mediach społecznościowych i na niektórych portalach katolickich można było zobaczyć relacje z Mszy otwarcia Światowych Dni Młodzieży.

Uwagę obserwatorów zwróciły osoby świeckie rozdające Komunię św. Nie byłoby w tym być może nic dziwnego, wszak to widok powszechny w wielu krajach zachodnich, gdyby nie fakt,

iż… tylko niektóre z nich były ubrane w alby czy komże, większość zaś miała na sobie pstrokate koszulki, stroje, którym daleko do „świąteczności”. Dla wielu młodych ludzi było to tym bardziej dziwne, że nie byli to nawet nadzwyczajni szafarze Eucharystii (uprzednio odpowiednio przygotowani), ale osoby przypadkowe, wyłonione spośród uczestników ŚDM (teoretycznie przepisy liturgiczne dopuszczają takie sytuacje, ale zawsze tylko w drodze wyjątku). Wątpliwości budziły też naczynia, w których znajdował się Najświętszy Sakrament - miseczki do złudzenia przypominające te, które można kupić w znanej szwedzkiej sieci handlowej.