W szafie, pomiędzy starannie złożonymi ubraniami, zagnieździły się mole. Nikt nie zauważył, kiedy i jak się tam dostały. Były ciche, bezszelestnie pracowały w mroku. Gdy je spostrzeżono, było już za późno: tkaniny zamieniły się w strzępy. I niewiele już dało się zrobić, aby naprawić ubranie.

Obraz nasuwa podobieństwo do zniszczenia, które czasem dokonuje się w delikatnej ludzkiej tkance życia. Niekiedy i tam dochodzi do utajonego, niszczącego procesu rozrywania wzoru, łączeń, jedności, więzi. W mroku, w zatrutej jadem złowrogiej ciszy, świecie misternej intrygi szczelnie oddzielonej od świata pozorami porządku i zwyczajności, przykrytej fałszywym uśmiechem, trwa proces destrukcji. Dokonują tego ludzie - mole. Szepczący ciche, śliskie i niszczące słowa.

Znikają z naszego języka staropolskie pozdrowienia: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”, „Szczęść Boże!”. Nawet proste „dzień dobry” coraz częściej zastępują różne „hejki” i „hallo!”. Zmienia się język, a wraz z nim odchodzi przeszłość. Szkoda tylko, że przy okazji podcinamy korzenie, z których wyrośliśmy.

Pamiętam rozmowę, podczas której szeroko dyskutowano na temat słów „Szczęść Boże!”, od których swoje przemówienie do mieszkańców rozpoczął prezydenta dużego miasta naszego regionu. Mój rozmówca (skądinąd osoba wierząca i praktykująca) tłumaczył, że przecież TAK „nie wypada”, że TO śmieszne, budzi zakłopotanie słuchaczy, że trzeba być neutralnym. Księdzu, biskupowi - pasuje. OK. Ale urzędnikowi publicznemu?... Czy aby na pewno miał rację?

„Polowanie na czarownice”, „szukanie politycznej zemsty”, „Kaczyński zachowuje się jak bolszewik i paranoik. PiS to najbardziej mściwy gang w Europie” (N. Davies). To tylko przykłady epitetów - z tysięcy wypisywanych na transparentach KOD, Obywateli RP, profilach facebookowych, w „Gazecie Wyborczej” i jej satelitach, w prasie zagranicznej itp. - jakimi okrasza się wszelkie próby naprawy Rzeczypospolitej. Dlaczego tak się dzieje?

Wiele osób - powtarzających owe hasła - pytanych o konkrety nie potrafi udzielić jasnej odpowiedzi. Najczęściej jedyną konkluzją jest stwierdzenie w rodzaju: „Jak ja tych pisiorów nienawidzę!”. Tu zasadniczo możliwość dalszej racjonalnej dyskusji się kończy.

Czystość to miłość z najwyższym znakiem jakości i gwarancja, że to, co ludzi łączy, to znacznie więcej niż pożądanie czy emocjonalne zauroczenie. Czystość jest najpewniejszą inwestycją w miłość - przekonuje Milena, od roku szczęśliwa żona Piotra.

Przecież trzeba się sprawdzić; nie warto kupować kota w worku - najczęściej w ten sposób tłumaczą się młodzi ludzie żyjący ze sobą przed ślubem. Pewien znajomy kapłan odpowiada im tak: „No cóż… Oczywiście, że możesz spróbować, jak smakuje seks przedmałżeński. Ale pamiętaj: już nigdy nie będziesz wiedział, jak smakuje zachowanie czystości dla tej jedynej osoby, tobie przeznaczonej. W życiu nie da się mieć wszystkiego. Trzeba wybierać”.

Historia Podlasia przemawia głośno do dziś. Tutejszej ciszy i spokoju nie można utożsamiać z pustką i nudą. Przekonują się o tym wszyscy, którzy odwiedzają nasze sanktuaria. Posłuchajmy, czego tutaj doświadczają.

Pochodzą z różnych części Polski. Na Podlasie trafili za namową paulisty br. Adama Szczygła w lipca, toteż swoimi wrażeniami dzielą się na gorąco. - O Pratulinie i Męczennikach Podlaskich po raz pierwszy usłyszałam od kolegi, Eugeniusza Badalskiego z Terespola, z którym w połowie lat 90 spotkałam się na ewangelizacji podczas koncertów rockowych w Jarocinie. Zapamiętałam, że z wielkim zaangażowaniem i dumą opowiadał o niezwykłym dla mnie świadectwie wiary zwykłych wieśniaków - mówi dr hab. Anastazja Seul, wykładowca na Uniwersytecie Zielonogórskim. Jakiś czas później o Podlasiu i jego męczennikach przypominał jej w zielonogórskiej konkatedrze przepiękny śpiew grekokatolików, dochodzący z bocznej kaplicy. Kolejny raz o męczennikach z Pratulina usłyszała od… św. Jana Pawła II, gdyż 10 czerwca 1999 r. uczestniczyła we Mszy św., którą odprawiał w Siedlcach. - Było to dla mnie przejmujące spotkanie z Kościołem „świętego Podlasia” - zaznacza.

Trzeźwość to coś więcej niż abstynencja. W średniowieczu abstynencję postrzegano jako cnotę rycerską. Była wyrazem dojrzałości, rozumności, rozwagi. To również określony styl życia. Nie można mówić o niej tylko w kontekście osób uzależnionych od alkoholu czy substancji psychoaktywnych.

One nader często są już ofiarami mocno zakorzenionej w naszej kulturze tradycji picia, pijanej obyczajowości obecnej w narodzie od setek lat, tolerancji ryzykownych zachowań czy wczesnej inicjacji alkoholowej. Według różnych badań: pośród nas żyje ok. 800 tys. osób uzależnionych, ok. 3 mln pije ryzykownie i szkodliwie, każdego roku ponad 10 tys. Polaków umiera z tego powodu. Szokujący jest fakt, iż do pierwszych doświadczeń z alkoholem przyznaje się 90% uczniów klas trzecich gimnazjów. Minimalną skuteczność - jak zarzucają to nam przeciwnicy Kościoła - mają deklaracje abstynenckie składane przy okazji takich wydarzeń religijnych, jak Pierwsza Komunia św. czy bierzmowanie. Być może.

Gdyby Andrzeja nie dopadła choroba, która zrujnowała mu zdrowie, nie ubiegałby się o status osoby niepełnosprawnej. Gdyby lekarz orzecznik nie stwierdził u niego tej nieszczęsnej niepełnosprawności, nie miałby dzisiaj uprawnień do parkowania na tzw. kopertach. Gdyby nie one, nie zostawiłby samochodu w tym, a nie innym miejscu, a to nie wzbudziłoby policyjnej czujności. I nie zostałby odsądzony od czci i wiary.

- Na drodze, tak jak i w życiu, trzeba być człowiekiem - Andrzej wypowiada dewizę, której mocno się trzyma. Nie trąbi ani nie przeklina, widząc samochód z obcą rejestracją, którego kierowca zaplątał się w mieście i zajechał mu drogę. Nie wali w kierownicę, gdy rowerzysta wjedzie na pasy tuż przed jego samochodem. Bo - jak mówi - wyrozumiałość wprawdzie ustępuje przepisom, ale na co dzień jest tak samo ważna...

Spore zaciekawienie wzbudziła jedna z moich znajomych, wyciągając z torebki pakę „fajek” opakowaną… w różowe, silikonowe etui. Pali papierosy od lat. Co prawda - jak tłumaczyła niejednokrotnie pytana o sensowność puszczania z dymem kilkuset złotych miesięcznie i celowość szkodzenia (z premedytacją!) swojemu zdrowiu - to slimy i palę „tylko” paczkę dziennie, więc, proszę, bez przesady…

Problem zaistniał niedawno, kiedy ustawowo zaczęto na pudełkach z rzeczoną zawartością umieszczać już nie tylko napisy przestrzegające przed szkodliwością palenia, ale też dość realistyczne obrazki pokazujące zniszczone płuca, zmiany nowotworowe, zdjęcia osób na łóżkach szpitalnych itp. Nic przyjemnego.

„Czyń dobro, a będzie to wynagrodzone!” - hasło XVII Letniego Pleneru Artystycznego ukierunkowuje na ideę przedsięwzięcia: służbę i integrację.

Organizatorem wakacyjnego wypoczynku łączącego z założenia rekreację i naukę w formie zabawy jest siedlecki oddział Katolickiego Stowarzyszenia Niepełnosprawnych. Miejscem tegorocznego pobytu osób niepełnosprawnych i służących im wsparciem wolontariuszy był ośrodek wczasowy w miejscowości Boruja w Wielkopolsce.

Od wielu dni w mediach szeroko komentowane jest przemówienie prezydenta Stanów Zjednoczonych Donalda Trumpa, wygłoszone na pl. Krasińskich w Warszawie. Niezwykle poruszające, głębokie, w niektórych momentach wręcz wzywające do rachunku sumienia. Dotyczy to szczególnie fragmentu, gdy wspominał rok 1979 i pierwsze spotkanie Polaków z Janem Pawłem II.

„Ciemiężcy próbowali was złamać, ale Polski złamać nie mogli - mówił prezydent Trump. - I kiedy nadszedł 2 czerwca 1979 r. i gdy na Placu Zwycięstwa na pierwszej Mszy z polskim papieżem zgromadziło się milion Polaków - tego dnia każdy komunista w Warszawie musiał zdawać sobie sprawę, że opresyjny system wkrótce się załamie.