Gdy żył, często powtarzał: „Kiedy będę w niebie, zrobię dla was dużo więcej niż żyjąc tu, na ziemi”. - I rzeczywiście tak jest, bo o. Pio nadal żyje wśród nas i działa - nie ma wątpliwości ks. Wojciech Majewski, proboszcz jedynej w diecezji siedleckiej parafii, której patronuje święty z Pietrelciny. Wierni także czują jego opiekę.

Kiedy pięć lat temu pojawiły się doniesienia, że w Rakowiskach, wsi nazywanej sypialnią Białej Podlaskiej, powstanie nowa parafia, a część wiernych bł. Honorata Koźmińskiego ma zostać przypisana do nowej wspólnoty, nie wszyscy byli zadowoleni. Nosami kręcili zwłaszcza ci, którym bliski był kapucyński charyzmat i ich ziomek - o. Honorat.

Cywilizacja śmierci już nie tylko puka w nasze drzwi. Ona już je wyważyła.

I rozsiada się wygodnie - przy bierności, zastraszeniu albo rachitycznym sprzeciwie Polaków, którzy jeszcze nie tak dawno z dumą wszem i wobec obwieszczali, iż są „pokoleniem Jana Pawła II”. Pedagogika wstydu odnosi złowieszczy sukces. Ogromna w tym zasługa ludzi, których wybraliśmy jako reprezentantów narodu, aby nami rządzili. Okazuje się bowiem, że ludzie, którzy jeszcze rok temu domagali się praworządności, skandowali „Kon-sty-tuc-ja!”, dziś za nic je mają. Obrzydliwe są cynizm i pogarda dla polskiego prawa traktowanego niczym plastelina - przy pełnym poparciu unijnych instytucji. Okazuje się, że konformizm nie ma ceny.

Jeśli chcemy doświadczyć mocy Pana Boga w swoim życiu, musimy wspiąć się na drabinę pokory, czyli ruszyć drogą wskazaną w Regule św. Benedykta.

Wspinaczka nie jest łatwa - ale prowadzi do góry, ku chrześcijańskiej dojrzałości. Drabina to nasze życie na świecie, które Pan podnosi ku niebu, gdy serce stanie się pokorne. Dwoma bocznymi żerdziami tej drabiny są, jak sądzimy, nasze ciało i dusza, a wzywająca nas łaska Boża umieściła na nich różne szczeble pokory - pisał 15 wieków temu św. Benedykt z Nursji. 12 szczebli metaforycznej drabiny tworzą: bojaźń Boża, samozaparcie, posłuszeństwo, wytrwałość, skrucha, spokój, uniżenie, roztropność, cichość, powaga, powściągliwość i uszanowanie.

„W XXI w. będziemy tworzyli potężniejsze fikcje i bardziej totalitarne religie niż w jakiejkolwiek wcześniejszej epoce.

Z pomocą biotechnologii oraz algorytmów komputerowych te religie będą nie tylko na bieżąco kontrolowały nasze istnienie, ale będą w stanie kształtować nasze ciała, mózgi i umysły oraz tworzyć całe wirtualne światy wraz z różnymi odmianami nieba i piekła” - pisał Yuval Noah Harari w „Homo deus”. Wygrzebane w internecie: w tle ogromna maszyna - ładowarka Cat 994H. Jak wielka? Wyobraźmy sobie stojących obok siebie (luźno) 30 dorosłych mężczyzn. To jej długość. Wysokość 8-9 m. Spala ponad 6 tys. litrów paliwa podczas 12 godzin pracy, żeby „przewalić” 2,5 tys. ton ziemi celem wydobycia z niej rudy, z której jest wyprodukowany lit konieczny do zbudowania JEDNEJ baterii samochodu Tesla.

Starzejemy się. I nie chodzi o - nazwijmy to umownie - takie indywidualne starzenie.

Starzejemy się jako społeczeństwo. Czy - jako społeczeństwo - wymieramy? Mniej nas się rodzi, niż umiera. Wedle statystyk w Polsce w 2017 r. przyszło na świat ponad 400 tys. dzieci, w 2022 r. - 305 tys.,

a w 2023 r. już tylko 272 tys. Stale rośnie grupa osób powyżej 65 roku życia - od 2000 r. średnia wieku w Polsce podniosła się o siedem lat. 23% procent populacji to dziś obywatele w wieku poprodukcyjnym. Współczynnik dzietności (czyli liczba dzieci urodzonych przez statystyczną kobietę w wieku rozrodczym), który po wprowadzeniu 500+ na krótko wzrósł do 1,4, w 2022 r. wynosił już tylko 1,26. A to oznacza brak zastępowalności pokoleń.

Jedni zdają za pierwszym razem, inni muszą powtarzać egzamin nawet kilkanaście razy.

Prawo jazdy - bo o nim mowa - to nie tylko nowe uprawnienia, ale też sprawdzian naszej odpowiedzialności, dojrzałości i wzajemnego szacunku. Gdy wchodzę na teren siedleckiego Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego, właśnie trwa jeden z wielu tego dnia egzaminów praktycznych. Od razu przypominają mi się moje starania o upragnione „prawko”. Czy było łatwo? I tak, i nie (zdałam za trzecim podejściem). Jak każdemu egzaminowi - towarzyszył stres, świadomość, że moje umiejętności oraz zdobyte podczas kursu w ośrodku szkolenia kierowców doświadczenie może okazać się niewystarczające i że gdzieś popełnię błąd…

Alienacja rodzicielska - zjawisko coraz częstsze w naszej przestrzeni - bywa przemilczana, choć konsekwencje jej oddziaływania na dziecko są bardzo poważne.

Debata trwa od lat i od lat niewiele zmienia się w tym temacie. Niektóre środowiska w ostatnim czasie wprost negują istnienie tzw. alienacji rodzicielskiej. Inne walczą, by przestała dzielić rodziców i dzieci. W kwietniu prezydencka rada ds. rodziny edukacji i wychowania zaapelowała o zmianę przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dotyczących orzeczenia o winie jednego z rodziców, argumentując, że wpływają one na skalę zjawiska alienacji rodzicielskiej i przyczyniają się do wzrostu samobójstw wśród dzieci i młodzieży.

Tak łatwo przychodzi nam osądzanie innych. Słowo to potężny oręż. Można nim wygrywać bitwy, budować, ale też - za jego pomocą - burzyć i niszczyć.

„Nie zabijaj brata zwadą, ręką, kaźnią, ani radą” - przypominał autor średniowiecznego wierszowanego przekładu Dekalogu. „Nie osądzaj nikogo, dopóki nie staniesz przy jego kowadle i nie popracujesz jego młotem” - pisał Rick Riordan („Bitwa w labiryncie”). Zapewne znana jest opowieść, jak to św. Filip Nereusz hrabinie, która nie mogła sobie poradzić z grzechami języka, kazał za pokutę rozrzucić na wietrze worek pierza.

Popularne porzekadło przekonuje, że „tylko krowa nie zmienia zdania”. Co do tej krowy jednak, to tak do końca nie wiadomo, jak z nią naprawdę jest. Co do człowieka - owszem.

Tyle że niekoniecznie mamy świadomość, ile jest w tej zmianie poglądów naszej własnej woli i decyzji, a ile przebiegłej manipulacji. Aż tak mocno ewoluujemy, że postawy, których żadną miarą nie byliśmy w stanie zaakceptować, dziś uznajemy za swoje? Jeszcze niedawno uważana za niedorzeczność - ba, była nawet polityczna poprawność mocno obśmiewana… A dziś biada temu, kto ośmieliłby się z nią polemizować albo jej nie przestrzegać.

Dożynki zawsze miały charakter sakralny. Głównym elementem świętowania było - i jest nadal - poświęcenie zboża oraz podziękowanie Bogu za plony i zbiory.

Tradycja święta plonów sięga XVI w., a urządzali je dla żniwiarzy właściciele ziemscy w nagrodę za dobrze wykonaną pracę. Dożynki zwano świętem wieńcowym od nazwy ich najważniejszego symbolu - wieńca, do wykonania którego wykorzystywano pozostawione na polu zboża, ubogacając je czerwoną jarzębiną, orzechami, owocami, kwiatami i kolorowymi wstążkami. Dzisiaj niewiele się zmieniło w procesie jego przygotowania, ale współczesne świętowanie nie ma tak skromnego charakteru, jak za dawnych czasów.