Rozmowa z ks. Januszem Czenczkiem, koordynatorem księży egzorcystów z ramienia Konferencji Episkopatu Polski.

Przekaz o szatanie jest dziś wyśmiewany, ale praktyki, takie jak okultyzm czy magia, mają się całkiem dobrze. Czy to nie paradoks?

Owszem i warto sobie zadać pytanie, dlaczego tak jest. Po pierwsze - wielu wierzących nie zna Dekalogu. Wprawdzie są w stanie wymienić poszczególne przykazania, ale nie wiedzą, czego konkretnie Pan Bóg przez nie oczekuje. Pewien człowiek wyznał mi, że nie modli się codziennie. Kiedy zapytałem go, co - jego zdaniem - jest w tym złego, nie potrafił odpowiedzieć. Jeżeli nie dostrzeżemy zła w naszych uczynkach, nie będziemy mieli motywacji, by to zmienić. Tę myśl zawiera znany nam opis grzechu pierworodnego.

Rozmowa z ks. Rafałem Pietruczukiem, moderatorem Dzieła Biblijnego Diecezji Siedleckiej.

W tym roku będziemy obchodzić piętnastą edycję Tygodnia Biblijnego. Ta inicjatywa była pomysłem Dzieła Biblijnego im. Jana Pawła II. Sprawdziła się w praktyce?

Jak najbardziej. Ogólnopolskie Dzieło Biblijne przygotowuje każdego roku biuletyn zawierający pomoce, które można wykorzystać na poziomie parafialnym. Na każdy dzień Tygodnia Biblijnego przygotowane są propozycje komentarzy i homilii do mszalnej liturgii słowa. Ponadto duszpasterze i liderzy wspólnot parafialnych znajdą w nim katechezy biblijne nawiązujące do tematu danego roku, które można wykorzystać w trakcie spotkań w ciągu tygodnia.

Rozmowa z o. dr. Markiem Kotyńskim CSsR, teologiem, filmoznawcą z Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.

W ramach swego rodzaju domowych rekolekcji w Wielkim Poście oglądamy „Pasję”, a przed świętem Miłosierdzia Bożego wracamy do „Faustyny” czy „Miłości i Miłosierdzia”. O czym, zdaniem Ojca, świadczy zwyczaj, by w duchowe przygotowanie do ważnych wydarzeń roku liturgicznego włączyć film?

Dowodzi przede wszystkim głodu wartości. Zatem trzeba się cieszyć tym trendem. Od kilku lat prowadzę dyskusyjne kluby filmowe, m.in. w kinie „Wisła” czy w Katolickim Centrum Kultury „Dobre Miejsce”. Ludzie chętnie przychodzą, zwłaszcza że po projekcji jest szansa na wymianę myśli. Filmy zabawowe, rozrywkowe, dramatyczne nie dotykają najgłębszych pytań, jakie stawia sobie człowiek, dlatego im nie wystarczają.

Rozmowa z prof. Bogdanem Góralczykiem, politologiem, sinologiem, dyplomatą i publicystą.

Wiele osób ma przed oczami obraz Chin, który nie przystaje do rzeczywistości. Odległość zaburza nam perspektywę?

Jak w każdym innym przypadku, tak i w tym nie można uogólniać, bo każdy ma inne doświadczenia, poglądy, wiedzę. Kiedy rozpoczynałem poznawanie Chin pięć dekad temu, ludzie pukali się w głowę, po co to robię. Natomiast dzisiaj nie wiedzieć o Chinach nic to po prostu pokazać swoją ignorancję. Bo przez cztery i pół minionej dekady Chiny wyrosły z realiów państwa środkowoafrykańskiego, takiego subsaharyjskiego na drugie gospodarcze i handlowe mocarstwo świata, którego obawia się pierwszy mocarz, czyli Stany Zjednoczone. Na tym polega ta zasadnicza zmiana. Ostatnie dziesięciolecia to odrodzenie cywilizacji chińskiej.

Rozmowa z prof. Zbigniewem Treppą, analitykiem obrazu, fotografem i teologiem, kierownikiem Zakładu Antropologii Obrazu Uniwersytetu Gdańskiego.

Od lat bada Pan relikwie Grobu Pańskiego. Dlaczego - mimo wielu dowodów przemawiających za ich autentycznością - wciąż traktowane są one z pewnym znakiem zapytania?

Myślę, iż to wina niefortunnych badań metodą C-14. Ich autorzy - naukowcy przyrodnicy - w 1988 r. zaczęli lansować tezę o średniowiecznym pochodzeniu Całunu Turyńskiego. Tymczasem okazało się, że poddano analizom niewłaściwą próbkę, a nawet posunięto się do złamania procedur naukowych polegających na ekstrapolowaniu wyników badań osiągniętych przez jedno z laboratoriów na wyniki innego laboratorium.

Rozmowa z Piotrem Litką, dziennikarzem, reporterem i twórcą filmów dokumentalnych.

Jak ocenia Pan materiał pt. „Franciszkańska 3”? Czy - patrząc z punktu widzenia dziennikarza śledczego, który analizował te same dokumenty - został on rzetelnie zrealizowany?

Reportaż Marcina Gutowskiego oceniam krytycznie. Szkoda, że tak ważny temat został ujęty w ramy propagandowego przekazu pod z góry założoną tezę. Przede wszystkim autor reportażu nie zweryfikował wielu dokumentów. Tak na przykład stało się w przypadku ks. Bolesława Sadusia, którego uczynił pedofilem, a z dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej wynika, że ksiądz ten był homoseksualistą. Tak samo swobodnie autor reportażu postąpił z rzekomym odpisem protokołu przesłuchania ks. Andrzeja Mistata z 10 sierpnia 1949 r.

Rozmowa z o. dr. Jerzym Szyranem OFMConv, wykładowcą teologii moralnej, cenzorem kościelnym książek i treści religijnych, autorem książki „Cnoty i wady”.

Trzeba rozpoznać wady, zlikwidować je i rozwijać cnoty - to przesłanie Ojca najnowszej książki. Łatwo powiedzieć - chciałoby się rzec!, zwłaszcza że my mamy niezwykłą umiejętność pudrowania swoich wad. „To nie pycha, a asertywność” - usprawiedliwiamy wywyższanie się ponad innych, nie myślimy o sobie jako o chciwych, ale zapobiegliwych itd. Proszę Ojca, jak stanąć w prawdzie i zobaczyć, że mamy problem?

„Lustereczko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy na tym świecie?” - średnio właśnie tak wygląda stawanie przed odbiciem własnego ideału w zwierciadle swej doskonałości. A co stanie się, gdy stanę przed lustrem wziętym z innego niż mój apartamentu?

Rozmowa z ks. Przemysławem Radomyskim, prefektem Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II w Siedlcach.

Po co człowiekowi post?

Najlepiej określa to pierwsze czytanie ze Środy Popielcowej, kiedy prorok Joel przypomina o tym, by rozdzierać bardziej serca niż szaty. Każda rzeczywistość postu ma przede wszystkim uświadamiać nam naszą zależność od Pana Boga, pokazywać, że nie jesteśmy samowystarczalni i prowadzić do postawienia Go na pierwszym miejscu. Dzisiaj ludzie są przekonani, że mogą mieć dosłownie wszystko, często czyniąc samych siebie bogami. Tymczasem fragment Księgi Rodzaju z pierwszej niedzieli Wielkiego Postu pokazuje ludzi stworzonych przez Boga, którym wszystko zostało dane z Jego łaski. Jednak w tym pięknym i dobrym świecie pojawił się demon, który zaburzył relację między Bogiem i człowiekiem, zadając pytanie: czy to prawda, że Bóg zabrania wam jeść?

O różnicy między zasadami i granicami oraz ich roli w procesie wychowawczym dzieci i młodzieży mówi Małgorzata Mazurek-Pawlik.

Pedagog, socjoterapeutka, edukator profilaktyki uzależnień, prezes Fundacji Rozwoju i Edukacji „Skrzydła”. Niemal wszyscy pedagodzy są zgodni co do tego, że dzieciom dobrze dorasta się w rodzinach, w których dziecku znane są pewne normy. Rodzice powinni ustalać zasady czy stawiać granice?

To dobre pytanie na początek, bowiem często w swojej pracy spotykam się z rodzicami, którzy mylą te dwa pojęcia, a rozmowy o granicach często zmieniają się w dyskusje o zasadach. Stąd słyszę od opiekunów, że w ich domu zasady funkcjonują, twardo są wyznaczane i respektowane. Tymczasem w pedagogicznym ujęciu te na pozór bardzo podobne do siebie pojęcia są zupełnie różne. Zasadą bowiem może być np. reguła, że nie korzystamy z telefonu podczas wspólnego posiłku. Natomiast granice mają głębsze podłoże.

Rozmowa z ks. dr. Witoldem Burdą, postulatorem procesu beatyfikacyjnego rodziny Ulmów.

Józef i Wiktoria Ulmowie oraz ich siedmioro dzieci, w tym nienarodzone, zostali rozstrzelani przez Niemców 24 marca 1944 r. To wymowna data w kontekście Dnia Świętości Życia, który od 1995 r. obchodzimy 25 marca. Ulmowie zginęli w jego wigilię.

Rzeczywiście to bardzo wymowny związek. Warto w tym miejscu podkreślić, że u źródeł Dnia Świętości Życia leży Uroczystość Zwiastowania Pańskiego.