Dobry nie znaczy naiwny
Padło sporo słów, także mocnych. Z drugiej strony słyszymy z ust przedstawicieli Kościoła, iż „każdy człowiek ma prawo wybrać sobie miejsce do życia”, gdzie chce i jak chce. Jak to wszystko pogodzić? Od lat młodzi, często agresywni mężczyźni szturmują wschodnią granicę Polski - nikt już dziś nie ukrywa, że chodzi o wojnę hybrydową. Od tygodni ruch obywatelski nie pozwala na bezkarne (wszystko wskazuje na to, że z „błogosławieństwem” Donalda Tuska mającego swoje długi do spłacenia wobec Niemców) przerzucanie do Polski ludzi bez dokumentów (za to z ajfonami oraz nadziejami na lepsze i lekkie życie) zza Odry.
Opinię publiczną coraz częściej szokują morderstwa dokonywane przez – nader często sfrustrowanych – przybyszów. Nie ma dnia, by media nie pokazywały obrazów zniszczeń, jakich dokonują nielegalni migranci we Francji, Niemczech czy Szwecji, stref „no-go”, gdzie nie ma wstępu nawet policja, które też stają się miejscami wzmacniania nienawiści do mieszkańców Starego Kontynentu, gdzie obowiązuje prawo szariatu, są przenoszone konflikty z krajów rdzennych (np. palestyńsko-żydowski) itp.
Zaczęło się niewinnie, od dobrodusznego i nieodpowiedzialnego „herzlich willkommen”. Nie chodziło o altruizm i nagły wykwit miłosierdzia, ale o biznes, własny interes: obywatele z biedniejszych kontynentów mieli pracować na produkt narodowy wymierających demograficznie krajów Europy, sprzątać mieszkania i ulice, opiekować się chorymi i niepełnosprawnymi, za to bogatymi niemieckimi emerytami. Tylko okazało się, że socjal i zapomogi stały się atrakcyjniejsze niż praca. Poza tym: tam, gdzie muzułmanie – bo o nich głównie chodzi – byli w rozproszeniu, funkcjonowali w miarę normalnie, gdy proporcje radykalnie się zmieniły, zaczęli tworzyć społeczeństwa równoległe. ...
Siedlanowski Ks. Paweł