Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!

Rozważamy dzisiaj jedną z kilku przypowieści występujących jedynie u Ewangelisty Łukasza. Akcja rozgrywa się w dwóch porządkach czasowych.

Najpierw mowa jest o życiu ziemskim, a następnie o życiu wiecznym. W jednym i drugim porządku wyraźnie zaznaczony zostaje kontrast między głównymi bohaterami. Bogacz, którego imię nie zostaje wymienione, jest ekstremalnie bogaty. Wskazuje na to informacja o tym, iż „ubierał się w purpurę i bisior”. Zarówno purpurowy barwnik, uzyskiwany z mięczaków żyjących w wodach Morza Śródziemnego, jak i bisior, czyli bardzo cienka tkanina, wyrabiana z wydzieliny niektórych morskich małży, ze względu na swoją cenę w starożytności były w zasięgu jedynie osób najbogatszych. Natomiast żebrak o imieniu Łazarz (hebr. Eleazar – „Bóg dopomógł”) cierpi biedę, która nie pozwalała mu na kupno nawet najprostszych szat, które by zakryły jego wrzody. Bogacz codziennie ucztuje, zapewne w gronie licznych gości, żebrak może liczyć jedynie na towarzystwo psów liżących jego rany. Z jednej strony „pan życia” korzystający z wszelkich uciech, ślepy na niedolę leżącego u jego bram żebraka. Z drugiej – „życiowy przegrany” doświadczający wszelkiej udręki. Sytuacja zmienia się diametralnie po śmierci obu postaci. Łazarz trafia na łono Abrahama, bogacz zaś cierpi w płomieniach otchłani. Łazarz, który za ziemskiego życia poznał jedynie cierpienie i odrzucenie, w wieczności zostaje zanurzony w miłosierdziu samego Boga. Bogacz zaś, który na ziemi pławił się w swoim bogactwie, będąc ślepym na potrzeby ubogich, nawet jeśli miał ich na wyciągnięcie ręki, w wieczności nie może liczyć na przyjęcie ze strony Najwyższego. Cała przypowieść nie jest potępieniem bogactwa jako takiego ani apoteozą cierpienia i biedy. Jezus pokazuje w niej, jak bardzo ziemskie życie będzie rzutować na naszą wieczność. Bóg po to daje nam „Mojżesza i Proroków”, czyli Pismo Święte, byśmy otwierając się na Jego naukę, wyzbywali się egoizmu i uczyli miłosiernej miłości. Historia bogacza jest przykładem potwierdzającym prawdziwość wcześniejszych słów Jezusa: „Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie!” (Łk 16,13). Zaś historia Łazarza jest źródłem nadziei dla tych, którzy doświadczają cierpienia z powodu niesprawiedliwości społecznej i obojętności ludzkich serc.

Ks. Rafał Pietruczuk