Może jutro nas zabiją, więc dlaczego nie?

W środku ogarniętej wojną Warszawy, w ruinach, huku bomb i pośród rannych, odbyła się uroczystość, która mimo dramatycznych okoliczności promieniowała nadzieją.

13 sierpnia 1944 r., w kaplicy przy ul. Moniuszki, Alicja Treutler „Jarmuż” i Bolesław Biega „Pałąk” złożyli sobie przysięgę małżeńską. Ten moment - pierwszy oficjalnie zarejestrowany ślub powstańczy - nie tylko został uwieczniony na filmie, ale stał się symbolem siły miłości w czasie wojny. Przeżyli razem 75 lat. Poznali się jeszcze przed 1939 r. Los splótł ich drogi, gdy zamieszkali w tym samym domu.

On – młody chłopak z rodziny o patriotycznych tradycjach, syn dyplomaty i wnuk galicyjskiego działacza narodowego. Ona – warszawianka, sanitariuszka, działająca w Armii Krajowej. Ich relacja dojrzewała w kontekście wspólnych przeżyć – od tajnych kompletów po konspirację w Armii Krajowej.

W 1944 r., gdy wybuchło powstanie, Bolesław walczył w batalionie „Kiliński”. Już w pierwszych dniach został ciężko ranny – seria z automatu przeszyła jego ramię. Trafił do szpitala przy ul. Moniuszki, gdzie Alicja jako sanitariuszka regularnie go odwiedzała. Ich związek nabrał nowego wymiaru – stał się kotwicą w chaosie wojny.

 

Dlaczego się nie pobierzecie?

Pewnego dnia Franciszek Szafranek „Frasza”, przyjaciel Bolesława i dowódca kompanii, widząc, jak Alicja troszczy się o rannego, jak rozkwita ich uczucie, zapytał wprost: „Dlaczego wy się nie pobierzecie?”. Nie czekając na odpowiedź, „Frasza” udał się z prośbą do dowództwa batalionu. Wieczorem tego samego dnia wróciła zgoda. Ślub miał się odbyć… nazajutrz, 13 sierpnia, o 11.00.

Bolesław początkowo wahał się. Wojna nie sprzyjała planowaniu przyszłości, lecz znajomi byli zachwyceni tym pomysłem. Tylko ojciec Bolesława protestował, lecz syn odpowiedział: „Może jutro nas zabiją, więc dlaczego nie?”. Alicja dowiedziała się o wszystkim od kolegów. Nie było oświadczyn, pierścionka ani długich przygotowań. ...

DY