Tygodnik Echo Katolickie
Wydanie 43/2023 (1471)

Za kilka dni znów staniemy nad grobami naszych bliskich. Przyjdą myśli o kruchości i przemijalności ludzkiego życia, na krótszy lub dłuższym moment włączy się tęsknota za tymi, których już nie ma. Czy wystarczy jeszcze czasu na refleksję o wieczności? Tak często zapominamy, że nasi bliscy ciągle żyją, ale już w innej rzeczywistości, okrytej tajemnicą i ciszą. Nasza pamięć o nich powinna wyrażać się przede wszystkim w modlitwie. W artykule o pilocie Jimie Woodfordzie, który przez 11 godzin był w stanie śmierci klinicznej, przeczytamy nie tylko o jego wędrówce po niebie. W jego opowieści ujęło mnie to, co mówił o modlitwie za zmarłych. Zaznaczał, że każda z nich jest jak świetliste pasmo pnące się ku niebu. To pocieszający i piękny obraz, zwłaszcza że nie znamy owoców naszej modlitwy za tych, którzy odeszli. Nie możemy się jednak zniechęcać i zaprzestawać wołania o to, by nasi bliscy mogli oglądać Boga twarzą w twarz. Wierzmy, że nasze błagania trafiają do Pana i komuś pomagają. Taka modlitwa jest przecież jednym z uczynków miłosierdzia. Oby płynęła coraz mocniej…