Ostatni bój gen. Kleeberga
Bitwa napełniła nadzieją serca żołnierzy ewakuowanych do Francji i zapoczątkowała serię zwycięstw polskiego oręża pod Narvikiem, Tobrukiem, Monte Cassino oraz Arnhem. Pierwsze dni II wojny światowej wraz ze zmieniającą się sytuacją na froncie i szybkim postępem wojsk niemieckich przyniosły dowódcy OK nr IX w Brześciu gen. Franciszkowi Kleebergowi nowe zadania. 9 września otrzymał rozkaz zorganizowania obrony Polesia.
Ale jak to zrobić, będąc pozbawionym podstawowych wojsk, które odeszły na front, zaplecza kadrowego, magazynów broni i amunicji?
Ważne decyzje
Praca w sztabie odbywała się „na wariackich papierach”; poprzednie rozkazy trzeba było anulować po raz drugi w ciągu zaledwie dziesięciu dni! W tych kluczowych momentach zaczęły procentować decyzje podjęte przez gen. Kleeberga w okresie przedwojennym. W każdym miasteczku i większej wsi była zorganizowana straż obywatelska, która wspólnie z policjantami kierowała spływające niedobitki wojsk na punkty zbiórek. Błyskawicznie, bo przez pięć dni, udało się zorganizować dywizję piechoty skierowaną do walk o Kobryń. W kompleksach leśnych wspólnie z gajowymi pracowała straż leśna, barykadując drogi biegnące przez lasy Podlasia i Polesia. Trzeba pamiętać, że gen. Kleeberg miał do dyspozycji tylko trzech oficerów po wyższych studiach wojskowych. Kiedy oddziały sowieckie, wypełniając postanowienia paktu Ribbentrop-Mołotow, dokonały 17 września agresji na II Rzeczpospolitą, walczyć skutecznie z jednym przeciwnikiem w takich warunkach zakrawało na cud, a cóż dopiero z dwoma… Dlatego generał podjął decyzję o utworzeniu grupy operacyjnej wojsk. 22 września, w trakcie narady ze swoim sztabem i gen. Ludwikiem Kmicicem-Skrzyńskim, z podległych sobie oddziałów postanowił utworzyć SGO „Polesie”. ...