Papież Miłosierdzia
Drogi Karola Wojtyły i św. s. Faustyny nigdy się nie przecięły – mówi s. Elżbieta Siepak, rzecznik prasowy Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia – mimo że przez dwa miesiące w tym samym czasie przebywali w Krakowie (Wojtyłowie mieszkali na Dębnikach, położonych niedaleko Łagiewnik). W październiku 1938 r., gdy zmarła zakonnica, młody przyszły papież rozpoczynał studia na polonistyce na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Połączyło ich coś znacznie głębszego i mocniejszego. Były to więzy duchowe: wrażliwość na tajemnicę miłosierdzia Bożego i ludzkiego. Wojtyła zaczął je odkrywać bardzo wcześnie. Podczas II wojny światowej późniejszy papież był częstym gościem w klasztornej kaplicy Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie czcią otaczano obraz Jezusa Miłosiernego. Został tam umieszczony w 1943 r. Wykonał go krakowski malarz Adolf Chyła. Jako młody robotnik Karol wstępował tu, idąc do pracy w leżących nieopodal zakładach Solvay. Po święceniach kapłańskich celebrował w kaplicy uroczyste nabożeństwa, zapoczątkowane przez krakowskiego spowiednika s. Faustyny, o. Józefa Andrasza SJ. Poznał wtedy głębiej jej posłannictwo. Ważnym momentem duchowego dorastania papieża był poemat „Brat naszego Boga”. Powstał w czasie, gdy Wojtyła był wikariuszem w kościele św. Floriana w Krakowie. Ks. Karol zawarł w nim swoje przemyślenia na temat ludzkiej godności, wartości życia, której w żaden sposób nie są w stanie przesłonić łachmany i bieda. Można je odkryć tylko wtedy, gdy człowiek spojrzy na swoich cierpiących braci z perspektywy Odkupiciela i Mistrza. Gdy stanie się jak On miłosierny. Wiele myśli, które pojawiły się w dramacie, powróciło po latach w encyklice „Dives in misericordia”. Wraz z treścią „Dzienniczka” stały się „podglebiem” pontyfikatu. ...
Ks. Paweł Siedlanowski