Paralitycy

Najprawdopodobniej młody człowiek, być może wracający ze spotkania ewangelizacyjnego, poruszony treściami, które tam usłyszał, namalował na murze przejścia podziemnego entuzjastyczne zdanie: „Bóg jest odpowiedzią!”. Za kilka dni ktoś inny dopisał pod spodem: „A jakie było pytanie?”.

Wizyta duszpasterska z natury rzeczy - obok błogosławieństwa domu, otulenia modlitwą rodziny i wzmocnienia jedności Kościoła (w wymiarze jego elementarnej komórki, jaką jest parafia) - stanowi dobrą okazję do refleksji nad kondycją naszej wiary, rozumienia Kościoła jako takiego. Generalnie zdecydowana większość z nas otwiera drzwi księdzu - jedni z przekonania, szczerze, inni z poczucia obowiązku, pragnienia zachowania pewnej tradycji. Pomimo medialnej nagonki i cyklicznego zohydzania „kolędy” przez popularne portale internetowe czy zbliżające się do tabloidów i szukające na siłę sposobu na wzmocnienie poczytności lokalne gazety. Bywają też drzwi zamknięte. Dlaczego? Powody są zapewne różne.

Jednym z nich jest lęk, chęć uniknięcia krępujących pytań, gdy sytuacja życiowa się skomplikowała albo życie zdominował grzech, gdy do kąta poszło to wszystko, co dotąd było ważne. Ludzie nie lubią, kiedy budzi się niepotrzebnie sumienie. A gdy jest już ono na tyle splątane, że nie da spać spokojnie, biorą „rozwód” ze swoją przeszłością i z Panem Bogiem, deklarując np. ateizm. Najczęściej ogłaszają go głośno, w usprawiedliwieniu podając któryś z katalogu argumentów obecnych w przestrzeni medialnej. Ulegają „cichej apostazji”, pogardliwie „odpuszczając” sobie „problem”. Albo tworzą na własny użytek dziwaczną hybrydę wyobrażeń o Bogu, relatywizmu, kolaż pretensji pomieszanych z życzeniowością – na miarę sytuacji, w jakiej się znaleźli. We wszystkich przypadkach ma to być recepta na wolność. Od moralności, wyrzutów sumienia, a często także przyzwoitości.

 

Persona non grata?

Problem ma szerszy wymiar. ...

Ks. Paweł Siedlanowski