Radni Prawa i Sprawiedliwości złożyli wniosek o odwołanie zarządu województwa mazowieckiego. - To kotwica ratunkowa rzucona koalicji PO-PSL - tłumaczy radny Karol Tchórzewski, który oskarża władze województwa o doprowadzenie regionu do zapaści finansowej.

Radni we wniosku wskazują na cztery powody niezadowolenia z pracy marszałka: wzrost zadłużenia o 2600%, w tym służby zdrowia na poziomie 600 mln zł, Kolei Mazowieckich na kwotę ponad 400 mln zł i utrata 40% funduszy unijnych. Sygnatariusze wniosku powołują się także na Raport Regionalnej Izby Obrachunkowej, z którego wynika, że na koniec 2013 r. dług wyniósł prawie 1,6 mld zł.

Już niedługo w Garwolinie powstanie filia Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w Siedlcach. Będą tu przeprowadzane egzaminy na prawo jazdy kategorii B i teoretyczny kategorii A. - Decyzja o utworzeniu oddziału zamiejscowego jest dla mnie ostatecznością -przyznaje Jacek Kobyliński, dyrektor WORD w Siedlcach.

Rozmowy na temat powstania filii trwały już od dłuższego czasu, ale dopóki nie zapadły konkretne decyzje, nie wychodziły one poza urzędnicze gabinety. Teraz już wiadomo, że zarząd i radni województwa mazowieckiego pozytywnie odnieśli się do zamysłu zorganizowania w Garwolinie filii siedleckiego WORD.

W XI Otwartym Turnieju Tańca Nowoczesnego w Łosicach rywalizowało około 800 tancerzy i tancerek.

Organizatorzy zapewnili licznie przybyłym widzom pokaz tańca na wysokim poziomie. Imprezę w hali widowiskowo-sportowej Zespołu Szkół nr 1 zainaugurowało wystąpienie Janiny Celińskiej. Zastępczyni przewodniczącego rady miasta i gminy życzyła publiczności niezapomnianych wrażeń, zaś tancerzom - miejsc na podium i pucharów.

Do połowy czerwca w Muzeum Południowego Podlasia można oglądać wystawę „Etnoprojekt”. Na planszowej ekspozycji zaprezentowano pomysły młodych artystów.

„Etnoprojekt” to nazwa warsztatów dla projektantów z Polski i Białorusi. Są one organizowane przez warszawskie Stowarzyszenie Pracownia Etnograficzna. Inicjatywa miała już trzy edycje. Jaka przyświeca jej idea?

Księże Profesorze, był Ksiądz uczniem człowieka, który zostanie świętym. Jakie to uczucie?

Czuję wielką radość. Nawet gdyby Jan Paweł II nie został wyniesiony na ołtarze, w moim przekonaniu był i jest święty. Dziękuję Bogu, że dał mi szansę poznać tego człowieka, współpracować z nim oraz jako uczeń ks. prof. Tadeusza Stycznia uczestniczyć w seminariach prowadzonych przez kard. Karola Wojtyłę. Choć ze względu na jego obowiązki w Kościele powszechnym nie były one regularne, to jednak bardzo zapadły mi w pamięć.

Odwiedził Pan Południowe Podlasie niemal w przeddzień kanonizacji swego wielkiego przyjaciela - Jana Pawła II, któremu towarzyszył Pan każdego dnia jego pontyfikatu. Z jakimi uczuciami oczekuje Pan na to wydarzenie?

Dla mnie kanonizacja Jana Pawła II jest czymś oczywistym. Przecież 27 lat żyłem obok świętego, byłem przy nim, on był przy mnie. Lata u boku Jana Pawła II przeminęły jak mgnienie, ale zostawiły niezatarty ślad w moim sercu. Teraz patrzę na to, co przeżyliśmy razem, i gdy wspominam ten czas, wyraźnie widzę jego świętość.

W jednym ze swych pierwszych wywiadów po nominacji na biskupa w 2004 r. Ksiądz Biskup powiedział: „Duchowo jestem bliski całej prawdzie o Miłosierdziu Bożym i duchowości św. siostry Faustyny”. Znalazło to wyraz w biskupim zawołaniu, które brzmi: „Iesu, in Te confido (Jezu, ufam Tobie)”. Skąd ta fascynacja ideą Bożego Miłosierdzia i postacią św. siostry Faustyny?

Myślę, że miały na to wpływ wydarzenia i klimat lat przed i po 2000 r. Był to czas wielkiego zainteresowania całego Kościoła osobą i duchowością św. s. Faustyny. Po jej beatyfikacji (1993 r.) prawda o Bożym Miłosierdziu zaczynała bardzo intensywnie żyć w Kościele, a po kanonizacji w 2000 r. dotarła do wszystkich zakątków świata. Bł. Jan Paweł II, ówczesny papież, w zdecydowany sposób przyczynił się do tego.

Gdyby nie było Papieża Polaka, nie byłoby nas takimi, jakimi jesteśmy. Dzięki niemu jesteśmy lepsi, umiemy kochać, wybaczać, modlić się, być innymi ludźmi. Dziękujemy Ci, Janie Pawle II

16 października 1978 r. miałam dziesięć lat. Po przyjściu ze szkoły grałam z koleżankami w piłkę, chowanego, klasy i inne gry, które były wtedy codziennością. Rodzice zajęci byli pracami polowymi i obrządkami. W pewnej chwili mój starszy brat Wiesław wybiegł na drogę i krzyknął: „Mamy Papieża Polaka!”. W mojej wyobraźni zaczęły przesuwać się obrazy Kościoła, Rzymu i nieba.

Tuż przed Wielkanocą odwiedziłam Sanktuarium Matki Bożej na Jasnej Górze. Mało brakowało, a zapomniałabym, że koniecznie mam pobiec do tzw. przybudówki, czyli na górną kondygnację przy wejściu do Kaplicy Matki Bożej, gdzie od 2001 r. można oglądać Golgotę Jasnogórską, dar częstochowianina, jednego z bardziej znanych Polaków - malarza Jerzego Dudy-Gracza. To 18 dużych obrazów - 14 stacji Drogi Krzyżowej i cztery paschalne wydarzenia ewangeliczne: Zmartwychwstanie, Tomasz, Galilea i Wniebowstąpienie.

Droga Krzyżowa jest częstym tematem artystycznej twórczości i - jak twierdzą statystyki -jednym z najbardziej ulubionych nabożeństw Polaków. Ta Dudy-Gracza nie tylko zmusza do refleksji. Także prowokuje.

Tegoroczna Niedziela Miłosierdzia jest szczególnie radosna dla Polaków, ponieważ dziewięć lat od śmierci papież Jan Paweł II zostanie ogłoszony przez Kościół świętym. To wydarzenie stanowi dla wielu publicystów i kaznodziejów okazję do wspominania rozlicznych wątków nauczania i działania naszego wielkiego Rodaka. Niestety, pośród nich brakuje jasnego odniesienia do miłości, jaką darzył on swój naród.

Wątek przynależności narodowej Jana Pawła II traktowany jest przez wielu jako mało znaczący element jego etnicznej tożsamości, związanej raczej z tzw. małą ojczyzną (rejon małopolski), aniżeli w odniesieniu do całokształtu kultury, dziedzictwa i współczesności narodu polskiego. Być może jest w tym jakiś nieuzasadniony strach przed piętnem nacjonalizmu i szowinizmu, chociaż nie do końca dla mnie zrozumiały.