Nie potrafię malować pod dyktando, na zamówienie. Trzymam się z dala od mód, które nie pozwalają artystom szukać inspiracji w sercu.

Od początku tworzę, co mi w duszy gra i tej zasadzie jestem wierna - mówi siedlecka malarka Barbara Rękawek. Była ze mnie taka dziwna dziewczynka. Zadumana, zapatrzona w niebo, kwiaty. Mama mówiła: „Moja corcia to takie Boże dziecko. Może będzie zakonnicą?” - słyszałam czasami rozmowy dorosłych. A ja zostałam malarką - śmieje się, opowiadając, jaki był ten początek drogi do sztalug, przy których pewnie stanęła, mając 15 lat. Pierwsze dwa „oleje”, oprawione w złotą i srebrną ramę, są wymownym dowodem, że natura inspirowała ją od zawsze.

Sitnik od lat koronkarstwem stoi. Entuzjastki tej sztuki za pomocą szydełka wyczarowują z nici prawdziwe cuda.

Patrząc na zainteresowanie konkursem „Igłą malowane”, który od 15 lat organizuje działająca tam w ramach Gminnego Ośrodka Kultury w Białej Podlaskiej pracownia koronkarstwa, nie ma obaw: tradycja nie zaginie. Wszystko zaczęło się w 2006 r. - GOK szukał drogi, by ocalić od zapomnienia niematerialne dziedzictwo kulturalne południowego Podlasia, a jednocześnie czymś zainteresować młodzież i odwiedzających region. Ówczesna dyrektor, Bożenna Pawlina-Maksymiuk, wymyśliła szlak pracowni ginących zawodów, gdzie uczono m.in. koronkarstwa.

Jeśliby ktoś chciał posłuchać najnowszych, ale też nieco starszych „wiadomości z kraju i ze świata”, zwłaszcza ze świata najbliżej położonego, niech korzysta z publicznego transportu.

Ile to się człowiek w takim miejscu może nadowiadywać. Że ciotka Helena już, wydawało się, zdrowsza, ale znowu się jej pogorszyło, że znajomy żony brata sąsiadki paskudnie się sprawuje, że wcale nie wiadomo, jakie będzie najbliższe lato/zima i co z tego wyniknie… No i że wszystko boli: od małego palca u lewej nogi, przez sam czubek głowy - aż do najszerzej pojętej sytuacji społeczno-politycznej. Jak się jedzie przed ósmą, to się człowiek na 100% dowie, jakie tego dnia klasówki w której szkole są, oraz pozna ranking nauczycieli i panujące w okolicznych budach warunki. Może się też przydarzyć, że przytłaczająca rzeczywistość zostanie scharakteryzowana bardzo paskudnym słowem.

No to się porobiło. Afera z ukraińskim zbożem technicznym (pojęcie, którego wszyscy używają, choć nikt nie rozumie) doprowadziła niemal do kolejnej międzynarodowej zadymy.

Po tym, jak prezes Kaczyński ogłosił, że rząd „podjął postanowienie o rozporządzeniu, które zakazuje wwozu do Polski zboża, ale także dziesiątków innych rodzajów żywności”, w Warszawie w ekspresowym tempie pojawiła się pierwsza wicepremier, a zarazem minister gospodarki Ukrainy, by osobiście oznajmić naszym władzom, że Kijów jest tym oburzony. Co więcej: decyzja polskiego rządu nie spodobała się brukselskiej biurokracji. Na szczęście kryzys w porę zażegnano. Po trzech dobach heroicznej obrony Polski przed zalewem żywności zza wschodniej granicy „dobra zmiana” wycofała się na z góry upatrzone pozycje.

Strażacy zainteresują zabytkowym sprzętem i archiwaliami, a kobiety profesjonalną gastronomią i rękodziełem.

Druhowie z Sobieszyna z pomocą samorządu zabierają się za realizację jednego ze swoich największych marzeń. Gmina Ułęż przed kilkoma tygodniami rozpoczęła modernizację budynków wszystkich pięciu jednostek OSP na swoim terenie. Na liście inwestycji jest także remiza w Sobieszynie. Zgodnie z zapowiedziami jeszcze w tym roku budynek przejdzie remont. Ale zmiany wizerunkowe nie będą jedynymi. Strażacy - ochotnicy zamierzają bowiem utworzyć izbę tradycji. Plan na minimuzeum zrodził się na początku tego roku. Jednym z jego inicjatorów jest prezes sobieszyńskich druhów. - Wspólnie z kolegą stwierdziliśmy, że warto coś takiego zorganizować, ponieważ mamy dużo starego sprzętu.

Pożary od wieków niszczyły mienie mieszkańców miast i wsi. Siedlce nie były pod tym względem wyjątkiem.

Do głównych przyczyn pożarów należały: zły stan budynków, wadliwe kominy, nieostrożne obchodzenie się z ogniem oraz wyładowania atmosferyczne. Duże pożary, które wybuchały w XVI, XVII i XVIII w., poważnie hamowały rozwój społeczny i gospodarczy miasta. Gdy w XVII w. Siedlce przeszły w ręce rodu Czartoryskich, w 1672 r., miasto otrzymało przywilej, który potwierdzał dawne prawa i nadania. Był to również pierwszy przywilej, który w jasny sposób porządkował system budowania, wskazując na nieprawidłowości będące przyczynami pożarów.

Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał.

Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie”. (Łk 24,5-7). Zapomnieli o tym, bowiem w pamięci ciągle mieli aresztowanie Mistrza, Jego mękę i straszną śmierć. Jednocześnie zmagali się z wielkimi wyrzutami sumienia. Boleśnie czuli, że zawiedli i stchórzyli. To zaskakujące, że o zapowiedzi zmartwychwstania pamiętali faryzeusze i uczeni w piśmie. To oni poszli do Piłata ze słowami: „Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: «Po trzech dniach powstanę». Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: «Powstał z martwych». I będzie ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze” (Mt 27,63-64).

„Módl się, by nie zabrakło nam kapłanów, którzy będą nam udzielać sakramentów, będą wyjaśniać Ewangelię Chrystusa, i uczyć nas, jak stać się dziećmi Bożymi!”

To fragment modlitwy do Matki Bożej Kapłanów. Genialnie pokazuje sens błagania o nowe powołania. Ta intencja powinna być bliska sercu każdego katolika. Świetnie rozumieją jej powagę członkowie grup modlących się za kapłanów. - Jesteśmy ludźmi wierzącymi, czytamy Pismo Święte, chodzimy do kościoła i modlimy się. O powołania prosimy przede wszystkim z nakazu Pana Jezusa, który wzywał: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10,2). To żniwo jest naprawdę ogromne, my to widzimy i dlatego wołamy w tej intencji - zaznacza Teresa Kruszewska, założycielka Apostolatu Złota Róża.

Z próbą znalezienia odpowiedzi na pytanie: „Co Kościół może wiedzieć o życiu?”, które było tematem kolejnego spotkania w ramach cyklu „Przekroczyć siebie”, zmierzył się o. Tomasz Zamorski OP.

19 kwietnia aula Katolickiego Liceum im. Świętej Rodziny, będąca stałym miejscem tych spotkań, zgromadziła słuchaczy starszych i młodszych, a dyskusja, jaka wywiązała się po spotkaniu, pokazuje, iż ludzie wiary wciąż mają wiele pytań i wątpliwości, jednak nie boją się szukać odpowiedzi. Dominikanin o. Tomasz Zamorski - jest kaznodzieją i wykładowcą homiletyki, doktorem teologii. Współtworzy Dominikański Ośrodek Kaznodziejski. Dawniej był duszpasterzem dzieci, młodzieży, pracownikiem Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia, przeorem klasztoru w Warszawie, kapelanem sióstr dominikanek.

Rozmowa z ks. Januszem Czenczkiem, koordynatorem księży egzorcystów z ramienia Konferencji Episkopatu Polski.

Przekaz o szatanie jest dziś wyśmiewany, ale praktyki, takie jak okultyzm czy magia, mają się całkiem dobrze. Czy to nie paradoks?

Owszem i warto sobie zadać pytanie, dlaczego tak jest. Po pierwsze - wielu wierzących nie zna Dekalogu. Wprawdzie są w stanie wymienić poszczególne przykazania, ale nie wiedzą, czego konkretnie Pan Bóg przez nie oczekuje. Pewien człowiek wyznał mi, że nie modli się codziennie. Kiedy zapytałem go, co - jego zdaniem - jest w tym złego, nie potrafił odpowiedzieć. Jeżeli nie dostrzeżemy zła w naszych uczynkach, nie będziemy mieli motywacji, by to zmienić. Tę myśl zawiera znany nam opis grzechu pierworodnego.