„Piękno powołania” to inicjatywa kleryków Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej im. Jana Pawła II.

Maj to tradycyjnie czas Pierwszych Komunii św. Wyjątkowo cicho w tym roku na temat spowiedzi dzieci - w minionych latach rozpalił on żarliwą troskę wielu lewackich środowisk i postępowych teologów o los dziewięciolatków. Mnóstwo było ubolewania nad torturami, jakich maluchy rzekomo doświadczają przy kratkach konfesjonału, o zagrożeniach ze strony spowiedników już nie wspominając.

Korzystając zatem z medialnej ciszy, pochylmy się na moment nad sakramentem pokuty. To temat rzeka. Katecheza szkolna, rekolekcjoniści, misjonarze skupiają się na zagadnieniu: jak się spowiadać? Spróbujmy zmierzyć się z problemem z nieco innej strony.

Litania loretańska jest odmawiana i śpiewana prawie od pięciu wieków. Jej kształt zmieniał się na przestrzeni lat. To jedna z pięciu litanii oficjalnie zatwierdzonych przez Kościół do publicznego odmawiania.

Wielu osobom stała się ona bliska dzięki nabożeństwom majowym i być może dlatego otrzymała tak dużo melodii. Kiedy jest połączona ze śpiewem, nabiera jeszcze większego piękna i podniosłości. Niewątpliwie pomaga nam zbliżać się do Matki Najświętszej, poznać Ją i jeszcze bardziej kochać. Swoimi wezwaniami pokazuje, jak „wielkie rzeczy uczynił Jej Wszechmocny”. Powtarzając kolejne wersy, jesteśmy zaproszeni do kontemplowania działania Boga w życiu Maryi.

Wszechobecne w Libanie zdjęcia św. Szarbela mówią, jak ważny jest on dla każdego Libańczyka, niezależnie od wyznawanej religii. - U nas wszyscy, bez wyjątku - czy to chrześcijanie, czy muzułmanie, czy druzowie - czują, że św. Szarbel żyje, chociaż fizycznie umarł 100 lat temu - wyjaśnia ten fenomen Raymond Nader, który od ponad 30 lat opowiada o nim światu.

Z wykształcenia jest fizykiem nuklearnym, zawodowo - dyrektorem chrześcijańskiej telewizji Télé Lumière - Noursat. Ma żonę i troje dzieci. Stoi na czele Rodziny Świętego Szarbela. Z pragnienia podzielenia się doświadczeniem Boga i rolą św. Szarbela na drodze swojej wiary od lat opowiada o mistycznych przeżyciach, które w jego życiu zmieniły wszystko.

Przed Olgą Piluszyk ze Zgromadzenia Misyjnego Sióstr Służebnic Ducha Świętego wyjazd na misje do Papui-Nowej Gwinei. Jaka była jej droga do odkrycia powołania i „powołania w powołaniu” - jak mówi o swojej misyjnej posłudze?

Łózki, niewielką miejscowość należącą do parafii Drelów, opisuje słowami: - Moje rodzinne miejsce, do którego chętnie powracam i o którym myślę z sentymentem. Zanim opowie o celu misyjnego wyjazdu oraz stojącej za nim motywacji, sięga pamięcią do wczesnej młodości i odkrywania swojego powołania. - Bo na pewno nie urodziłam się w habicie - śmieje się s. Olga.

Rozmowa z ks. Bogumiłem Lempkowskim, kierownikiem Rowerowej Pielgrzymki Diecezji Siedleckiej na Jasną Górę.

Ubiegłoroczna I Rowerowa Pielgrzymka Diecezji Siedleckiej zapoczątkowała istnienie nowej rodziny pielgrzymkowej w naszej diecezji. Co w tej rodzinie działo się w ciągu roku?

Z jej częścią udało nam się wyjechać 8 września na uroczystości odpustowe do Loretto, a w październiku - wyruszyć do Pratulina na Diecezjalną Pielgrzymkę Mężczyzn. Ponad połowa pielgrzymkowej grupy, która liczyła prawie 100 osób, stawiła się też na spotkaniu opłatkowym.

Rozmowa z ks. dr. Jackiem Jaśkowskim, duszpasterzem akademickim, autorem bloga „Gaudium et Spes”.

Moralność i polityka dziś chyba nie idą w parze? A może to zbyt pesymistyczne stwierdzenie?

Zastanawiam się, czy kiedykolwiek w Polsce szły w parze… Oczywiście nie wolno generalizować i trzeba uczciwie powiedzieć, że nie brakuje pięknych postaw konkretnych ludzi, którzy zdają sobie sprawę z tego, iż wybory polityczne to wybory na wskroś moralne. Natomiast jako naród mamy z tym problem.

Z grona kandydatów na kandydatów Państwowa Komisja Wyborcza wyłoniła szczęśliwą 13, która powalczy o najwyższy urząd w państwie.

Część z „wyselekcjonowanych” osób to mniej lub bardziej rozpoznawalni politycy. Części zdecydowana większość wyborców zupełnie nie kojarzy. Po kilku debatach, wywiadach oraz szeregu medialnych wypowiedzi widać, że wielu chętnych do objęcia stanowiska głowy państwa zupełnie się do tego nie nadaje. W gronie kandydatów na prezydenta są osoby inteligentne i mniej rozgarnięte. Skrajnie prawicowe i na wskroś lewicowe. Podobające się kobietom i takie, na których zagłosują wyłącznie mężczyźni.