Gwałtownie topnieje liczba osób pamiętających gehennę II wojny światowej. Jedną z nich był Zygmunt Chłopek, uczestnik obrony Warszawy i więzień Karnego Obozu Pracy w Treblince. Wojenną odyseję rozpoczął mając zaledwie 14 lat.

Urodził się 5 maja 1925 r. w Siedlcach. Rodzice jego - Bolesław i Stanisława, doczekali się jeszcze dwóch córek. Ojciec pracował na kolei. W 1930 r. został przeniesiony do Warszawy. Z tego powodu rodzina przeprowadziła się do Miłosnej. W 1935 r. zmarł ojciec, a dwa lata później matka. Młodszymi siostrami zaopiekowała się rodzina. Zygmunt w wieku 12 lat został przyjęty, jako małoletni żołnierz, do 3 Batalionu Strzelców w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Jednocześnie kontynuował naukę w szkole powszechnej. Wiosną 1938 r. został werblistą w orkiestrze wojskowej. We wrześniu 1939 r. jako łącznik w nowo sformowanym 103 Batalionie Piechoty wziął udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji młodociani żołnierze z jego jednostki nie poszli do niewoli. Otrzymali rozkaz przebrania się w cywilne ubrania. Zygmunt Chłopek, aby zarobić na swoje utrzymanie, pracował początkowo jako pomocnik w sklepie.

Ile kościołów w naszej diecezji, tyle pomysłów na szopki. Przed Świętą Rodziną, która w każdej zajmuje - niezależnie od formy i wystroju - centralne miejsce, zginamy kolana. Zapach siana i światło gwiazdy nad betlejemską stajenką przywołują dobre wspomnienia. Wzruszają. I tak ma być.

Zwyczaj budowania szopek zapoczątkował św. Franciszek z Asyżu. Dokładnie 24 grudnia 1223 r. w Greccio - miasteczku usytuowanym na zboczu góry, zorganizował on pierwszą na świecie żywą szopkę bożonarodzeniową, chcąc unaocznić ludziom prawdę o przyjściu do nich Boga. Mieściła się ona w grocie. W usłanym sianem żłóbku ułożono wyrzeźbioną w drewnie figurkę Jezusa, a obok niego ustawiono żywego woła i osła. W postacie Świętej Rodziny wcielili się mieszkańcy Greccio. Po śmierci św. Franciszka jego współbracia kontynuowali zwyczaj budowania szopek. Okazało się, że ten prosty sposób prezentowania treści ewangelicznych dobrze przemawia do wiernych. W Polsce za sprawą franciszkanów pierwsze szopki pojawiły się pod koniec XIII w. Dzisiaj trudno wyobrazić sobie bez nich Boże Narodzenie.

Formacja osób, które zawierzyły się Jezusowi przez ręce Maryi, nabiera coraz większego tempa i rozmiarów. Na ten rok przewidziano kilka ciekawych inicjatyw, z których naprawdę warto skorzystać.

Duchowa opieka nad zawierzonymi rozpoczęła się od diecezjalnej pielgrzymki we wrześniu ubiegłego roku. Podczas spotkania pojawiła się propozycja comiesięcznych spotkań formacyjnych w parczewskiej bazylice. - Gromadzimy się w pierwsze soboty miesiąca. Podobne spotkania, także w pierwsze soboty, organizowane są w parafii św. Józefa w Siedlcach. Mamy również swoją audycję w Katolickim Radiu Podlasie. Gościmy w naszej rozgłośni w każdą ostatnią środę miesiąca. Jesteśmy na antenie od 21.40 w ramach audycji „Czarno na białym”. Program adresowany jest nie tylko do zawierzonych, ale też do wszystkich czcicieli Matki Bożej. W oparciu o tajemnice różańcowe staramy się patrzeć na życie osób, które zakochały się w Maryi i pragną tak jak Ona być blisko Jezusa i z Nim podążać przez życie - opowiada ks. Grzegorz Suwała, którego bp Kazimierz Gurda we wrześniu mianował diecezjalnym moderatorem wspólnoty osób zawierzonych.