Żywy Różaniec bardzo szybko trafił na Podlasie i rozwinął się nie tylko dzięki staraniom duszpasterzy, ale także dzięki zaangażowaniu wielu świeckich zelatorów.

Diecezja siedlecka, zwana jeszcze 30 lat temu podlaską, została utworzona w 1818 r. za pontyfikatu papieża Piusa VII. W jej skład weszło 118 parafii należących wcześniej do diecezji: poznańskiej, płockiej, krakowskiej, łuckiej i chełmskiej. W 102 parafiach posługiwali wówczas księża diecezjalni, a w 16 zakonnicy. Od 1507 r. posługę duszpasterską w Orchówku pełnili augustianie; w Stężycy od r. 1596 franciszkanie konwentualni. Zakon dominikański posiadał w diecezji podlaskiej trzy klasztory: w Janowie Podlaskim od r. 1602, w Terespolu od r. 1697 i w Zofiborze od r. 1722; podobnie franciszkanie bernardyni - w Łukowie od r. 1628, w Jeleńcu od r. 1742 i w Krześlinie od 1743. W Woli Gułowskiej od r. 1633 posługują ojcowie karmelici; franciszkanie reformaci przybyli w 1672 r. do Węgrowa (wówczas należał do diecezji podlaskiej) - a do Białej Podlaskiej w 1761. Poczesne miejsce w historii diecezji mają ojcowie paulini, którzy w naszej diecezji utworzyli dwa klasztory: we Włodawie w 1688 r. oraz w Leśnej Podlaskiej w 1727. Do kasaty zakonów przez carat w ramach represji po powstaniu styczniowym w 1864 r., w Łukowie posługiwali od 1696 r. ojcowie pijarzy, prowadząc słynne łukowskie kolegium, oraz ojcowie marianie do dziś obecni w Goźlinie (od r. 1776) i w Skórcu (od r. 1781).

Urodziła się w grudniu 1939 r. Wojenną pożogę przeżyła, ale naznaczyła ona jej życie. Bo pewnych rzeczy nie da się zapomnieć.

Krystyna Bachanek miała niespełna pięć lat, gdy jej rodzinną wieś - Kamieniec, który dziś znajduje się na terytorium gminy Wodynie w powiecie siedleckim - została spalona. O pani Krystynie - znanej i cenionej w Polsce oraz za granicą malarce, społeczniczce pisaliśmy na łamach „Echa Katolickiego” w ubiegłym roku. Podczas 50 lat artystycznej pracy zaprezentowała swoje obrazy na 30 wystawach indywidualnych i ponad 200 zbiorowych. Jest laureatką licznych nagród krajowych i międzynarodowych, a w 2017 r. została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi nadanym przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę. Choć swoje dorosłe i zawodowe życie związała z Warszawą, o rodzinnych stronach nigdy nie zapomniała. Wojenna pożoga zostawiła w niej tak trwały ślad, że słuchając jej wspomnień, odnosi się wrażenie, iż opowiada o czymś, co miało miejsce zaledwie kilka dni temu. Są one - niestety - wciąż żywe.

Dziś w polskim Kościele obserwujemy wiele postaw na wskroś subiektywnych i hiperindywidualistycznych. Wielu mówi: «ja wiem lepiej; powinno być tak, jak ja uważam», ale ich argumenty nie zawsze idą w parze z tym, co naucza Kościół” - to słowa bp Grzegorza Suchodolskiego wypowiedziane podczas ostatniego spotkania zelatorów Kół Żywego Różańca w Horodyszczu. Trudno się z nimi nie zgodzić. Posłuszeństwo w Kościele szwankuje coraz bardziej i jest świadomie odrzucane. Jak je zdefiniować?

- Posłuszeństwo zawsze zakłada jakąś zależność od drugiej osoby oraz wzięcie odpowiedzialności za swoje decyzje. W sensie religijnym posłuszeństwo jest narzędziem, jakie Bóg dał człowiekowi, aby ten mógł wyrazić swoją wiarę, miłość, lojalność i cześć wobec Niego - tłumaczy o. Sebastian Wiśniewski OMI. - Do okazania posłuszeństwa Bogu potrzebna jest wiara nadprzyrodzona, czyli religijna. Jeśli wierzę Bogu, będę Mu posłuszny w zachowywaniu Jego woli względem mnie. A ta jest wyrażona w Dekalogu i Ewangelii. Miłość wobec Boga polega też na zachowywaniu Jego przykazań - przypomina, dopowiadając, że chociaż zmieniają się czasy i przychodzą nowe życiowe sytuacje, nie zmienia się jednak słowo Boga, któremu chcemy być posłuszni i ulegli.

17 maja do Matki Bożej Horodyskiej po raz kolejny przybyli zelatorzy kół różańcowych z dekanatu wisznickiego. Spotkanie miało charakter formacyjny i było połączone z parafialnymi uroczystościami.

Tego dnia horodyscy wierni świętowali dwie rocznice: objawień Matki Bożej, do których doszło 17 maja 1550 r., oraz sprowadzenia do Horodyszcza nowej kopii obrazu Matki Bożej Żyrowickiej. Zgromadzonych powitał proboszcz miejscowej wspólnoty ks. Andrzej Głasek. Kolejnym punktem była konferencja wygłoszona przez ks. kan. Marka Matusika, proboszcza parafii w Wiśniewie. Kapłan na początku przywołał słowa bł. H. Koźmińskiego, który podkreślał: „Kiedy ludzie będą modlić się na różańcu, przynajmniej cząstka nieba przychyli się do ziemi”. Ks. M. Matusik swoją konferencję poświęcił Paulinie Jaricot.

22 maja w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białej Podlaskiej wybrzmiała nowa kompozycja Akatystu ku czci bł. Męczenników Unickich. To był historyczny moment dla naszej diecezji.

Hymn wyśpiewali bialski chór Schola Cantorum Misericordis Christi pod dyrekcją dr. Piotra Karwowskiego oraz pięciu kantorów. Do niedawna Akatyst ku czci naszych Męczenników śpiewany był do melodii wywodzącej się z tradycji wschodniej. Tekst tego hymnu powstał w drugiej połowie XX w. w środowisku księży marianów, a ostatecznym jego redaktorem i propagatorem był ks. Roman Piętka MIC, proboszcz parafii neounickiej w Kostomłotach. Nowa kompozycja opiera się na istniejącym tekście, ale ma inną, bardziej złożoną melodię. Została ona napisana przez Stanisława Szczycińskiego, kompozytora, śpiewaka i znawcę muzyki dawnej. Nazwa „akatyst” oznacza hymn, który jest śpiewany w postawie stojącej. To najsłynniejsza forma poetycka Kościoła bizantyjskiego. Pierwszym tekstem tego typu był Akatyst ku czci Bogurodzicy. Jego powstanie datuje się na V/VI w. Z czasem stał się on kanwą akatystów ku czci świętych i męczenników.

Nasze pokolenie, które urodziło się, kiedy nie było komputerów, internetu, mówi o nadużywaniu mediów elektronicznych. Natomiast nasze dzieci przekonują, że to styl życia. Chcę uświadomić, iż to nie do końca jest tylko styl życia… - mówi dr Iwona Ulfik-Jaworska, psycholog i psychoterapeutka z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, mama czworga nastolatków.

Współczesna młodzież to pokolenie określane jako iGeneration - zaczęło poznawać świat, kiedy był już z nimi iPhone. - Dzieci od pierwszych miesięcy swojego życia mają dostęp do mediów elektronicznych. Często nie potrafią jeszcze chodzić czy mówić, a już korzystają ze smartfonów i tabletów - zauważa I. Ulfik-Jaworska. Obecność mediów elektronicznych ma kolosalny wpływ na rozwój najmłodszych. - Dzieci z łatwością poruszają się w świecie nowoczesnych technologii, świetnie posługują różnymi aplikacjami, urządzeniami elektronicznymi. Na pewno o wiele lepiej niż my, dorośli - zaznacza psycholog. Te umiejętności niosą za sobą zarówno pozytywne, jak i negatywne konsekwencje.

Błogosławić komuś to dobrze mu życzyć, ale w sensie chrześcijańskim znaczy wzywać imienia Bożego nad drugim człowiekiem czy nad przedmiotem. Kiedy czynimy na sobie znak krzyża, wzywamy imienia Bożego nad sobą - i w tym samym duchu rodzice wzywają imienia Bożego nad swoimi dziećmi - mówi ks. dr Łukasz Celiński.

We właściwym rozumieniu błogosławieństwa ważna jest przede wszystkim otwartość serca na obecność Pana Boga we mnie, a nie w przedmiotach. Błogosławieństwo otwiera człowieka na relację z Bogiem. Odnowione obrzędy błogosławienia dewocjonaliów, gromnic, obrączek ślubnych zawierają nawet modlitwy, w których prosimy o błogosławieństwo dla tych, którzy będą z nich korzystać, np. dla małżonków, aby obrączki przypominały im, że są oni zaproszeni do poddawania się Bożej woli w swoim życiu. Istotą błogosławienia różańca nie jest, by oddać go na służbę Bogu, ale by ci, którzy będą z niego korzystać, oddawali swoje życie na służbę Bogu - zgodnie ze słowami apostoła: „Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie” (1Kor 10,31).

Niemalże od zawsze człowiek patrzył na niebo z myślą, że jest ono mieszkaniem bóstw, krainą przebywania Boga.

Już w czasach starożytnych patrzono w gwiezdne przestworza z przekonaniem, iż gdzieś tam, ponad ziemią, znajduje się świat bogów. Taka intuicja bierze początek przede wszystkim w tym, że kosmiczny świat jest dla człowieka nieosiągalny. Tam więc umieszcza również Boga, którego też do końca nie potrafi zrozumieć.Dziś nie wierzymy w to, że jakaś część nieba jest miejscem przebywania Boga. Zgadzamy się z Jurijem Gagarinem, który, przekroczywszy przestrzeń kosmiczną, powiedział: „Boga niet”. Owszem, w kosmosie Boga nie ma i Kościół nigdy nie kazał Go tam szukać. Skoro więc nie chodzi o schowanie się za chmurą czy ukrycie w konstelacji gwiazd, co właściwie mówi nam dziś Dogmat o Wniebowstąpieniu Jezusa?