Wrodzona empatia i odpowiednie przeszkolenie są gwarancją fachowego i odpowiedzialnego wsparcia. Czym przekonują do siebie uczestniczki sekcji szkolącej opiekunów osób starszych, chorych i niepełnosprawnych?

Sekcja opiekunek osób starszych funkcjonuje w ramach Centrum Integracji Społecznej Caritas Diecezji Siedleckiej od pięciu lat. Powstała z inicjatywy kierownika CIS Andrzeja Hojny. Jej powołanie - co podkreśla instruktor zawodu Anna Kostyra - było odpowiedzią na potrzeby rynku.

Nie odstępowała od tego, że pielęgniarstwo to jest najpiękniejsze powołanie. Najpiękniejsza służba. I ona była tak szalenie radosna w tym swoim służeniu. Tak nieprawdopodobnie szczęśliwa. Ona uczyła największej Bożej miłości, Bożego miłosierdzia - tak po latach wspominała Hannę Chrzanowską, dzisiaj służebnicę Bożą, jej bliska współpracownica.

Przeglądając biogram skreślony przez H. Chrzanowską u schyłku życia, nie sposób nie oprzeć się wrażeniu, że pisała go osoba niezwykle skromna.

Ryszard Kornacki lada dzień wyda kolejny tomik wierszy. Chce go poświęcić Lublinowi - rodzinnemu miastu, w którym spędził dzieciństwo i lata młodzieńcze.

Lublin - jak wyznaje poeta - to jego pierwsza ojczyna. - To on mnie ukształtował, wychował, miał na mnie bardzo duży wpływ. W tym mieście są moje korzenie, których nigdy nie chciałem i nie chcę wyrywać - podkreśla.

Mali artyści z bialskiego koła plastycznego „Kreska” spotykają się w niewielkiej sali, która wymaga remontu. Pieniądze na ten cel chcą pozyskać dzięki projektowi ogłoszonemu przez jedną z fundacji.

„Kreska” funkcjonuje od 1993 r. Prowadząca koło plastyczne Renata Sobczuk nie narzeka na brak pracy. - Obecnie na zajęcia uczęszcza około 50 dzieci. Pracują one w różnych grupach wiekowych, a każda spotyka się innego dnia.

Minęły cztery dni, w ciągu których moja dusza była bardzo radosna. Mogę powiedzieć, że jestem w niebie, bo przecież trwam zanurzona w Bogu.

Chrystus daje nam odczuć namiastkę szczęścia wiecznego, dając Siebie w Komunii św., która jest życiem Boga. Każdy chyba, kto właściwie przeżył spotkanie z Nim w tym Chlebie, mógł czuć, że On jest zaspokojeniem pragnień serca. Szkoda, że życie nie składa się z samych takich chwil, gdy On przychodzi, a my oczekujemy naprawdę.

Ks. Piotr Smoliński, marianin pochodzący z diecezji siedleckiej, odszedł nagle, w 51 roku życia, 31 profesji zakonnej i 25 kapłaństwa. Każda śmierć jest lekcją i katechezą dla tych, którzy pozostają na ziemi. Katechezą szczególną jest śmierć kogoś w sile wieku, kogo znaliśmy… Taka śmierć rodzi pytania, refleksje, ale też - paradoksalnie - jest drogowskazem na przyszłość.

Pod okiem arcybiskupa seniora prof. Stanisława Wielgusa, emerytowanego profesora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i wieloletniego jej rektora, przez lata kształtowały się i nabierały konkretnych wymiarów zainteresowania ks. Piotra.

Powyborcze emocje powoli opadają. Co z tego czasu zapamiętam? Myślę, że sporo. Na pewno miny zawiedzionych celebrytów po pierwszej i - zwłaszcza - po drugiej turze wyborów.

Zapamiętam zasmuconą twarz i piękną składnię z wypowiedzi mistrza Pendereckiego: „Tego się nie spodziewałem po narodzie naszym”. Zapamiętam butę prezydenta Komorowskiego i jego zaplecza. Ich przekonanie o geniuszu PO-wskiego kandydata i arogancję jego samego, kiedy ogłaszał, że kampania powinna trwać 12 dni.

Odpowiedź na proste pytanie: „za co cenimy rzemieślnika?” wydaje się prosta: „za dobrze wykonaną robotę”. Szewc wykonywać powinien dobre buty, krawiec - dobrze skroić garnitur, a restaurator - przynajmniej nie otruć klienta. Wydaje się, że tego samego wymagać należy od artystów.

Malarz powinien dobrze wykonywać swoją robotę, tzn. z kunsztem i rozumieniem własnego warsztatu tworzyć dzieła malarskie, aktor - w miarę dobrze odegrać postać w sztuce, a reżyser - skonstruować widowisko sceniczne.

23 września 1866 r. po aresztowaniu bp. Kalińskiego namiestnik Berg podpisał dekret mianujący ks. Józefa Wójcickiego rządcą unickiej diecezji chełmskiej.

Nowy administrator natychmiast wydał do duchowieństwa odezwę określającą kierunek jego działalności. Apel zawierał serwilizm wobec władz posunięty do ostatecznych granic, wrogość do kościoła katolickiego, krytykę swego poprzednika i groźbę porachunków osobistych.

To mój moralny dług wobec nich. Gdyby nie bohaterstwo rodziny Szmurło, nie widzielibyście mnie dziś tutaj - przyznał Adam A. Smolash, syn ocalałego Mosze Smolasha. Helena Szmurło, która ukrywała uciekiniera z pociągu do Treblinki, otrzymała pośmiertnie tytuł „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”.

Do grona uhonorowanych dołączyli również Irena Egierszdorf, Adolfina i Stanisław Szczerbiccy oraz Wacław Szpura. Pamiątkowe dyplomy i medale podczas uroczystości, która odbyła się na początku maja w Siedlcach, odebrali z rąk ambasador Izraela Anny Azari potomkowie bohaterskich Polaków.