Prawdopodobnie w pierwszych dniach listopada zapadnie ministerialna decyzja o przyjeździe do Garwolina wytypowanej rodziny z Kazachstanu. Miasto oczekuje na repatriantów. - Jesteśmy przygotowani do przyjęcia kolejnej rodziny z Kazachstanu - mówi burmistrz Tadeusz Mikulski.

Przeglądając kiedyś przepastne zasoby internetowe, natknąłem się na stwierdzenie (ponoć poparte jakimiś badaniami), że codzienna dziesięciominutowa dawka śmiechu przez rok powoduje przedłużenie życia o pięć lat.

Choć wówczas pomyślałem, że jest to jakaś szarlataneria quasi-medyczna, to dzisiaj dochodzę do wniosku, że jednak ktoś wziął powyższą tezę na poważnie. Wystarczy jedynie zwrócić uwagę na ostatnią prostą kampanii wyborczej, ale nie tylko. „Wyostrzenie się” różnego rodzaju konceptów mających dawać zwycięstwo powoduje nie tylko u mnie salwy śmiechu, a przynajmniej lekkiej kpiny i ironii.

Celem loterii paragonowej - nowego projektu edukacyjnego ministerstwa finansów - jest edukowanie społeczeństwa w kwestii pobierania oraz zachowywania paragonów.

27 listopada na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Przyrodniczo- Humanistycznego odbędzie się konferencja na temat życia, działalności i duchowości bp. Adolfa Piotra Szelążka. Bp A.P. Szelążek (1865-1950) wywodzi się ze Stoczka Łukowskiego. W latach 1878-1883 był uczniem Męskiego Gimnazjum Klasycznego w Siedlcach.

Ostatni bój senatora Biereckiego!, Afera wokół SKOK-ów!, Afera ze SKOK-​ami, PO pyta: czy PiS chce bronić pieniędzy senatora Grzegorza Biereckiego?” - pamiętacie Państwo nagłówki gazet i żółte paski telewizji informacyjnych z wiosny tego roku? Słowo „afera” z lubością odmieniane było przez wszystkie przypadki, wskazując na znienawidzonego polityka, który rzekomo wyprowadził nielegalnie z Polski miliony złotych.

Rozmowa z wywodzącym się z Samogoszczy marianinem o. Janem Glicą, misjonarzem, od 47 lat pracującym w Brazylii.

Należy Ojciec do tego pokolenia misjonarzy ze Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi, dzięki któremu w Brazylii rozwinął się kult Miłosierdzia Bożego. Szczególnym wkładem zgromadzenia było otwarcie Apostolatu Miłosierdzia Bożego oraz utworzenie w Kurytybie centrum tego nabożeństwa na Brazylię. Jak wyglądały początki?

Nie ma mowy o dobrym wychowywaniu dzieci, gdy rodzice nie pracują nad sobą, pozwalają, by córka czy syn traktowali dom jak hotel. Dzieci muszą mieć swoje obowiązki, trzeba nauczyć je brać odpowiedzialność za swoje czyny. Rodzice zasługują czasem na odpoczynek…

Ta i wiele innych prawd wybrzmiała podczas rekolekcji dla małżeństw, które systematycznie odbywają się w Domu Rekolekcyjnym w Siedlanowie koło Radzynia Podlaskiego. Przyjeżdżają tutaj rodziny, które pracy nad sobą nie odkładają na czas, gdy dzieci podrosną. Siły duchowej potrzebują teraz. Walka toczy się o wszystko, stawką jest niebo.

W niedzielę, 11 października, parafia bł. Honorata Koźmińskiego w Białej Podlaskiej obchodziła 25-lecie istnienia. Świętowanie było połączone z odpustem ku czci patrona wspólnoty.

Uroczystości związane z jubileuszem rozpoczęły się w sobotę. Tego dnia zorganizowano festyn, podczas którego wspominano historię budowy obecnego kościoła i rozstrzygnięto konkurs plastyczny dotyczący postaci bł. Honorata. Nie zabrakło też muzyki i poczęstunku.Kulminacyjne obchody odbyły się w niedzielę. Sumie odpustowej przewodniczył ordynariusz siedlecki Kazimierz Gurda.

Zapytany, czy lubi odmawiać Różaniec, ks. Dominik Chmielewski, salezjanin, rekolekcjonista i duszpasterz akademicki na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, wyjaśnia, że... lubi i nie lubi. - Bardzo lubię wtedy, gdy przeżywam emocjonalną relację z Matką Bożą i Panem Jezusem. Nie lubię, gdy przychodzi czas oschłości, walki o każdą minutę modlitwy i myśl wznoszoną do Boga. Wtedy Różaniec jest naprawdę bardzo trudny.

W moim rodzinnym domu każdego wieczoru wspólnie klękaliśmy i odmawialiśmy minimum dziesiątkę Różańca. Był on związany z naszą duchowością, choć często wypowiadaliśmy go tylko ustami, bez większych wzruszeń.

Październik to miesiąc walki z rakiem, stąd próba zmierzenia się z niełatwym tematem pomocy osobom chorym onkologicznie. Osobą wspierającą jest każdy, kto znajduje się blisko chorego i kogo on niejako wybiera, dając mu przestrzeń do owej pomocy, np. członek rodziny, przyjaciel, sąsiad, koleżanka z pracy... Wejście w tę rolę bywa trudne. Wiąże się bowiem z zaakceptowaniem wielu zmian w dotychczasowej codzienności.

Pogodzenie nowych obowiązków z tzw. prozą życia może - zwłaszcza na początku - prowadzić do poczucia zagubienia, zamieszania, bezradności. Wielu dopiero od osoby chorej uczy się, w jaki sposób ją wspierać.