W poniedziałek 9 października odbył się pogrzeb byłego wieloletniego proboszcza parafii św. Marcina Biskupa w Stężycy i dziekana dekanatu ryckiego śp. ks. kan. Antoniego Woroszyły.

Kapłan zmarł 5 października. Pogrzebową Eucharystię pod przewodnictwem bp. Kazimierza Gurdy koncelebrowało 50 kapłanów. Obecna była rodzina zmarłego, poczty sztandarowe i parafianie. Wartę przy trumnie zaciągnęli bracia Zakonu Rycerzy Jana Pawła II. - Ks. kan. Antoni był w waszej parafii, drodzy parafianie stężyccy, 51 lat (…). Byliście z nim duchowo związani, dobrze go przez te lata poznaliście, słuchaliście homilii, kazań, przyjmowaliście dzięki jego posłudze sakramenty święte, razem dbaliście o sprawy materialne parafii, zwłaszcza o kościół. Śp. ks. Antoni był pasterzem prowadzącym was do Chrystusa, Zbawiciela człowieka - mówił w homilii bp K. Gurda, przypominając, że tylko Chrystus zbawia.

Pająki, szerszenie i ciemność. Dlatego boję się strychu. Ale jak trzeba, to wejdę. A warto, bo podczas takich wypraw zatrzymuje się, a nawet cofa czas.

Oto - rękawiczki. Jedna z jednym palcem, druga z pięcioma. Obie z akuratnej owczej wełny, kolorowe, uczciwie na drutach zrobione. Ile one mogą mieć lat?! Mama lubiła robótki - wyszywanie, na szydełku, na drutach. Pamiętam je, te - wydziergane podczas rodzinnych i sąsiedzkich opowieści - bieluśkie, krochmalone serwetki. Podzielone na codzienne, którym wolno było tygodniami leżeć na drewnianych kwietnikach, i te „od wielkiego dzwonu”, które wychodziły z szafy tylko na Wielkanoc, Boże Narodzenie i „do księdza” podczas kolędy. Rękawiczki dostawaliśmy każdego roku. Codzienne - z jednym palcem, i szykowne, „kościołowe” - z pięcioma.

Pan Wiesław czekał z cierpliwością na gorące newsy, popijając kawę. Wtem do jego gabinetu wpadł zdyszany asystent.

- Szefie, wszystkie głosy już policzone. Wynik bez zmian. Mamy to! - wyrecytował na jednym oddechu. - Wspaniale, czyli wszystko poszło zgodnie z planem - stwierdził pan Wiesław, luzując krawat. By po chwili wziąć się za podsumowania. - To ile przejechaliśmy kilometrów? - Będzie ponad 5 tys. - odpowiedział bez namysłu podwładny, jakby tylko czekał na to pytanie. Szef po raz kolejny odetchnął z ulgą: - Całe szczęście, że pod koniec kampanii spadły ceny benzyny. Inaczej nie zmieścilibyśmy się w planie wydatków. - Spokojnie, panie Wiesławie, zawsze można by tę nadwyżkę wrzucić w koszty… Albo pożyczyć auto na gaz lub elektryka. Ha, ha! - pozwolił sobie na żarty podwładny. - Nie opowiadaj mi o jakichś elektrykach.

Historia hokeja. 70 lat dyscypliny w Siedlcach - to tytuł wystawy, którą można oglądać w Muzeum Regionalnym

. Wśród eksponatów znalazły się pamiątkowe łyżwy, krążki hokejowe, koszulki, archiwalne fotografie czy medale z mistrzostw Europy. Ze specjalnych plansz można dowiedzieć się o historii hokeja - od jego początków, o sukcesach polskiej reprezentacji i rozwoju tej dyscypliny w mieście nad Muchawką. Ekspozycję podzielono na trzy części. Pierwsza z nich została poświęcona rozwojowi dyscypliny na świecie i w Polsce, druga - 70-letniej historii hokeja w Siedlcach, a trzecia - najlepszym zawodnikom reprezentującym nasz kraj z pochodzącym z Siedlec Wiesławem Jobczykiem na czele. Współczesny hokej wywodzi się z Kanady. W XIX w. brytyjscy osadnicy z braku możliwości uprawiania w srogich warunkach klimatycznych innych sportów grupowych zaczęli masowo grać w hokeja na lodzie.

Starszego zespołu obrzędowego na terenie powiatu nie ma. Karczmiska z Leopoldowa w tym roku obchodzą 30-lecie działalności.

Ich ponadstuletnie stroje stanowią unikat na skalę regionu. - Jako jedyni na terenie ziemi ryckiej posiadamy oryginalne ubiory, które nosiły nasze mamy i babcie. Są to spódnice i burki robione z wełny na krosnach, szalinówki z frędzlami, bluzki, kubraczki oraz serdaki uszyte na wzór, jaki zapamiętała jedna z naszych członkiń. A całości dopełniają korale oraz sznurowane buty - mówi pierwsza prezes i najstarsza członek zespołu Hanna Piwońska. „Karczmiska” powstały z inicjatywy nieżyjącego już Jana Marcinkowskiego, prezesa Związku Kółek i Organizacji Rolniczych w Rykach, oraz Bogumiły Porowskiej, byłej dyrektor centrum kultury w Rykach. - To było coś pięknego. Pamiętam serdeczność i otwartość ludzi.

Jestem tu dlatego, aby upamiętnić pamięć i heroizm tych ludzi - mężczyzn, kobiet i dzieci - których prochy zmieszane są z tą ziemią.

Te słowa wypowiedział Marvin Raab 12 października, podczas obchodów 80 rocznicy buntu i ucieczki więźniów z Sobiboru. W trakcie uroczystości zaprezentowana została nowa odsłona przestrzeni wokół Muzeum i Miejsca Pamięci w Sobiborze. Za koncepcję odpowiadają członkowie międzynarodowego komitetu pochodzący z Polski, Holandii, Słowacji i Izraela. Przedstawiciele tych państw przybyli do Sobiboru, aby uczcić pamięć ofiar obozu zagłady działającego w latach 1942-1943. Wśród uczestników byli m.in.: Marvin Raab - syn uczestniczki powstania Esther Raab, przedstawiciel rodzin ocalałych, Mark Rutte - premier Niderlandów, Miroslav Wlachovský - minister spraw zagranicznych i europejskich Republiki Słowacji, Yakiv Livne - ambasador Izraela w Polsce.

20 października na ekrany kin wchodzi film „Figurant” - opowieść o agencie komunistycznej służby bezpieczeństwa, który przez 20 lat inwigilował Karola Wojtyłę.

Bohaterem tej historii jest Bronek Budny - funkcjonariusz komunistycznej Służby Bezpieczeństwa, który - poświęcając życie inwigilacji krakowskiego biskupa Karola Wojtyły i podejmując niemoralne decyzje - stopniowo oddala się od najbliższych i staczaj w otchłań osamotnienia i zbrodni. Choć produkcja w unikalny sposób pokazuje dobrze znane fakty, jak walka o budowę kościoła w krakowskiej Nowej Hucie, inwigilacja środowisk kościelnych prowadzona przez SB nie stanowi opowieści historycznej czy biograficznej o przyszłym papieżu. K. Wojtyła jest tylko katalizatorem działań. Dla awansów, pieniędzy i kariery bohater filmu coraz dalej przesuwa granice moralnych kompromisów, a inwigilacja staje się jego obsesją.

W Białej Podlaskiej powstał pierwszy rodzinny dom dziecka. Uroczyste otwarcie placówki odbyło się 9 października.

Przygotowania do stworzenia tego typu domu zaczęły się kilka lat temu. Pierwszy etap dotyczył adaptacji budynku. Dom zorganizowano w obiekcie, w którym przez długi czas mieściła się Państwowa Inspekcja Pracy. Został on przekazany miastu przez wojewodę lubelskiego. Remont i przystosowanie do celów mieszkalnych kosztowały prawie 1 mln zł. Niestety przez jakiś czas odnowiony budynek stał pusty, ponieważ pojawiły się problemy z wyłonieniem rodziny zdolnej do prowadzenia placówki o charakterze rodzinnym. Długie poszukiwania wreszcie zakończyły się sukcesem. Misję opieki zdecydowano się zlecić państwu Ewelinie i Maciejowi Śmietankom.

W Siedlcach zawiązał się społeczny komitet odbudowy amfiteatru. Głównym celem ma być przeprowadzenie zbiórki na budowę obiektu przy ul. Wiszniewskiego.

Amfiteatr z powodu złego stanu technicznego został wyburzony na początku września. Teren po rozbiórce wyrównano i została posiana na nim trawa. Społeczny komitet odbudowy amfiteatru zawiązał się pod koniec września. - Nasza inicjatywa została poprzedzona dyskusją w mediach społecznościowych oraz podczas osobistych spotkań i zebrań mieszkańców miasta. 99% siedlczan jest za odbudową amfiteatru. Aby nie skończyło się tylko na gadaniu, postanowiliśmy wziąć sprawy w swoje ręce i wykorzystać możliwości prawne - mówi Andrzej Pietrych, przewodniczący komitetu.

Świat demencji ma innym wymiar. - To wymiar, w którym jest lęk, obawa, obcość i nierozumienie niczego, bo nic się nie składa.

To tak, jakbyście rzucili kryształ na podłogę i próbowali go złożyć w całość - mówił prof. dr hab. n. med. Tadeusz Parnowski - psychiatra, psychogeriatria, prezes zarządu Polskiej Organizacji Alzheimerowskiej. Prof. T. Parnowski gościł 9 października w Medycznej Szkole Policealnej im. prof. Zbigniewa Religi w Siedlcach na zaproszenie Siedleckiego Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera. Podczas spotkania wygłosił wykład „Przyczyny zaburzeń zachowania w demencji oraz metod radzenia sobie z nimi”. Na początku zwrócił uwagę, że początek demencji jest podstępny. Bliscy chorego zwykle zaczynają szukać pomocy wtedy, gdy dochodzi do skrajnie dziwnych sytuacji.