Większe zwrócenie uwagi na sposób świętowania niedzieli, tworzenie w rodzinach domowego Kościoła oraz głoszenie Chrystusa słowem i czynem to wskazówki na nowy rok liturgiczny.

28 listopada, w pierwszą niedzielę Adwentu, rozpoczęliśmy nowy rok liturgiczny. Jest on ostatnim etapem trzyletniego programu duszpasterskiego zatytułowanego „Eucharystia daje życie”. Jego autorzy, opierając się na adhortacji apostolskiej Benedykta XVI „Sacramentum caritatis”, zaproponowali, by w kolejnych latach skoncentrować się na Eucharystii jako tajemnicy wyznawanej, Eucharystii jako tajemnicy celebrowanej oraz Eucharystii jako tajemnicy posłania i chrześcijańskiego świadectwa. Dlatego w tym roku - pod hasłem „Posłani w pokoju Chrystusa” - będziemy pochylać się nad konsekwencjami naszego czerpania z Eucharystii. „Ten, kto Mnie spożywa będzie żył na wieki” (J 6,57) - te słowa Jezusa mają na nowo uświadomić nam, że przyjmując Chrystusa, jesteśmy zobowiązani nie tylko Nim żyć, ale też dzielić się Nim z innymi. Bp Andrzej Czaja, przewodniczący Komisji Duszpasterstwa KEP, podkreśla, że życie Ewangelią i głoszenie jej w praktyce oznacza realizowanie ewangelicznego stylu życia.

Tradycja Kościoła posiada całą skarbnicę wskazówek służących owocnej lekturze słowa Bożego. Na to ogromne bogactwo składa się doświadczenie Ojców Kościoła, całej rzeszy mistrzów duchowych wszystkich epok, mistyków i świętych.

Dziś stało się ono bardziej dostępne dzięki kursom biblijnym, centrom formacyjnym, licznym publikacjom, a także zasobom internetu. Warto jednak pamiętać, że przede wszystkim samo Pismo Święte zawiera konkretne wskazówki pomocne w tym, by czytane i rozważane słowo Boże stało się ciałem w naszym życiu. Uważna lektura Starego i Nowego Testamentu pozwala sformułować co najmniej siedem złotych reguł owocnej lektury Pisma Świętego. Poniższy tekst poświecimy czterem z nich. W odróżnieniu od tzw. popularnej literatury lektura Biblii jest bardzo wymagająca. Jej głównym cel to nie dostarczanie nam literackich przeżyć estetycznych czy nawet zdobywanie wiedzy, chociaż sama w sobie stanowi cenne źródło do poznawania najstarszej historii ludzkości lub pochodzenia wielu idei. Biblia przede wszystkim rości sobie prawo do ukazywania ludziom drogi życia w postaci słowa Bożego.

Rok św. Józefa dobiega końca. Oficjalnie zostanie zamknięty 8 grudnia. Co nam przyniósł i jak był obchodzony w naszej diecezji? Odpowiedzi szukaliśmy w kościołach stacyjnych noszących wezwanie przybranego ojca Jezusa.

W siedleckim sanktuarium św. Józefa ten specjalny rok upłynął pod znakiem wielu nowych, ciekawych inicjatyw, które spotkały się z pozytywnym odbiorem wiernych. - 19 dnia każdego miesiąca organizowaliśmy „Czuwanie ze św. Józefem”, podczas którego śpiewaliśmy Akatyst ku czci św. Józefa. Dodatkowo w programie były też nieszpory, konferencja o św. Józefie i adoracja. W każdą środę odmawialiśmy Różaniec o św. Józefie zawierający specjalne rozważania i dopowiedzenia. Ważną inicjatywą była też peregrynacja figury św. Józefa po rodzinach. Dołączone są do niej dwie książeczki z modlitwami ku czci Oblubieńca NMP. To konkretna pomoc w przeżyciu rodzinnego czuwania - opowiada ks. kan. Sławomir Olopiak, proboszcz siedleckiej parafii pw. św. Józefa.

W Muzeum Południowego Podlasia od 21 listopada można oglądać wystawę przybliżającą Białą Podlaską i jej mieszkańców z lat dwudziestolecia międzywojennego. Ekspozycja na pewno spodoba się zarówno młodszym, jak i starszym.

Jej kuratorem jest Danuta Dunajko, emerytowana nauczycielka historii z Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 i właścicielka prywatnej „Galerii Staroświeckiej”. Wystawa składa się z kilku części. Jedna z nich została poświęcona miastu, druga bialskim Żydom, a trzecia dzieciom. W ramach ekspozycji odwzorowano fragmenty mieszkań robotnika oraz urzędnika klasy średniej, a także gabinetu i salonu bardzo zamożnych środowisk pochodzenia ziemiańskiego. Zwiedzający mogą też obejrzeć przykładowy wystrój kuchni bogatej pani inżynierowej w modnym stylu art déco. Na wystawie zgromadzono szereg przeróżnych eksponatów. Znajdziemy tam m.in.: dawne meble, portrety, obrazy sakralne, zdjęcia, odzież, naczynia, serwety, narzuty oraz zabawki. Nie brakuje również przedmiotów codziennego użytku.

Wspierają w wykonywaniu codziennych czynności i funkcjonowaniu w życiu społecznym. Przybywa asystentów osobistych osób niepełnoprawnych.

Pandemia to czas, w którym sposób szczególny należy zwrócić uwagę na prawa osób z niepełnosprawnością i wsparcie we wszystkich możliwych obszarach: społecznym, zdrowotnym i zawodowym. Ważną rolę pomocową odgrywają placówki, takie jak: środowiskowe domy samopomocy, zakłady aktywności zawodowej czy warsztaty terapii zajęciowej. Zwiększeniu szans osób niepełnoprawnych na prowadzenie bardziej samodzielnego i aktywnego życia służy program rządowy „Asystent osobisty osoby niepełnosprawnej”. Tego rodzaju usługa jest powszechną formą wsparcia w Szwecji, Wielkiej Brytanii czy Francji. Program zakłada wsparcie finansowe (nawet do 100% kosztów) dla gmin i powiatów w zakresie świadczenia usługi asystenta. Przewiduje równie możliwość finansowania np. środków ochrony osobistej, zakupu biletów komunikacji publicznej czy prywatnej, biletów wstępu na wydarzenia kulturalne, rozrywkowe, sportowe lub społeczne.

Papież Franciszek w homilii wygłoszonej podczas Mszy św. na otwarcie Synodu o synodalności postawił pytanie, czy my wszyscy - papież, biskupi, kapłani, osoby konsekrowane, bracia i siostry świeccy - ucieleśniamy styl Boga, który kroczy przez dzieje i uczestniczy w wydarzeniach ludzkości?

Jesteśmy gotowi podjąć przygodę podróży czy też, bojąc się nieznanego, wolimy schronić się w wymówkach typu „nie potrzeba” i „zawsze robiliśmy to w ten sposób”? Pytanie to zdaje się być niezwykle istotne w kontekście pojawiających się głosów podważających zasadność prowadzenia w Kościele konsultacji synodalnej. Jako zagrożenie przywołuje się tutaj praktykę synodalności wspólnot kościelnych Europy Zachodniej, które zdaniem niektórych komentatorów są zaledwie o krok od schizmy, a jako coś pozytywnego ukazuje się Kościół czasów minionych - jako organizację silną i prężną, oddziaływującą na całe społeczności i państwa. Zmagając się z takimi wątpliwościami, musimy najpierw zwrócić uwagę na to, co Kościół mówi sam o sobie, a mianowicie, że jest on Ludem Bożym, który „wśród prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce” (KK 8).

Moczę delikatnie malutki pędzelek w farbie. Brąz wymieszany z grafitem cienką smugą nanoszę na obrys tęczówki. - Matko - mówię cichutko - niech Twoje powieki nigdy się nie zamykają, niech Twoje oczy dzień i noc czuwają nad moim narodem.

Pochylam się jeszcze mocniej nad jasną twarzą o ciemnych oczach. Modlę się, a mój smutek i troskę zatapiam w Jej spojrzeniu. Modlę się za chorych, za rozbite rodziny, zagubionych, umierających, uchodźców, ocean ludzi i spraw, które wezbraną falą zalewają moje serce... Spod pędzla wyłaniają się źrenice, rzęsy, krople światła w oczach. Powoli, w rytmie mojej modlitwy. Słowo po słowie, kreska po kresce. - Namaluj, Rut, dla mojej córeczki obrazek Maryi do jej nowego pokoju - poprosiła mnie siostra Amelia. Więc maluję. Długo szukałam tego oblicza - czystego i jasnego. Tkliwego i słodkiego. Takiego dla kilkuletniej niewinnej dziewczynki. I znalazłam. Zarysy w innych obrazach, głębię w modlitwie. Mieszam na palecie czerwień, żółć, odrobinę brązu i bieli. Nawet w tym geście jest coś z modlitwy. Kontemplacji.

Martynka i Patryk Olszewscy to rodzeństwo, które choruje na nieuleczalny zanik mięśni. Dzieci wraz z rodzicami mieszkają w bloku na drugim piętrze. Każde wyjście z domu to dla nich jak wyprawa na Mount Everest. Rodzina potrzebuje nowego mieszkania, jednak nie stać jej na jego zakup. Dlatego Magdalena i Marcin Olszewscy założyli internetową zbiórkę, którą nazywają aktem desperacji.

- Nasza sytuacja zmusiła nas do podjęcia bardzo trudnej decyzji. Zdajemy sobie sprawę, iż może zostać to różnie odebrane. Boimy się negatywnych reakcji, ale wiemy, że bez zbiórki nie będziemy w stanie zmienić codziennej egzystencji naszej rodziny. Obecnie nie istnieje lek na chorobę Tyni i Patrysia. Możemy jedynie walczyć o zachowanie ich sprawności, o każdy jeszcze sprawny mięsień, o zmniejszenie bólu - mówi M. Olszewska, mama 11-letniego Patryka i 5-letniej Martynki. Miopatia z mutacją genu SEPN 1 - pod tą nazwą kryje się nieuleczalna choroba, która powoli atakuje wszystkie mięśnie, odbierając sprawność. Nie pozwala normalnie chodzić, oddychać, jeść.

Prezydent Andrzej Sitnik będzie zarabiał miesięcznie dwa razy więcej niż do tej pory, czyli 20 tys.640 zł brutto. O podwyżce zadecydowali radni miasta.

Zwiększenia uposażenia dla samorządowców wymaga nowa ustawa, która wprowadziła minimalne wynagrodzenie dla prezydentów czy burmistrzów miast. Radni mogą określić pensję włodarza na poziomie od 80 do 100% maksymalnych stawek określonych przez ustawę. Projekt uchwały dotyczącej podwyższenia zarobków prezydenta pojawił się podczas listopadowej sesji rady miasta. Złożyła go grupa radnych. W trakcie dyskusji podkreślano, że prezydent powinien być odpowiednio wynagradzany, bo to odpowiedzialne stanowisko. - Taka praca, niezależnie od tego, kto ją wykonuje i z jakiej jest opcji, wiąże się z dużą trudnością, z dużymi problemami. Dlatego uważam, że powinno być to stanowisko wynagradzane adekwatnie, czyli stosunkowo wysoko wobec ciężaru, który ta osoba ponosi, zostając wybrana na prezydenta - stwierdziła Iwona Orzełowska.

W sierpniu 1920 r. Wojsko Polskie stoczyło jedną z największych i zarazem najważniejszych bitew w historii swojego oręża. Miejsca pamięci w Warszawie, fortyfikacje Twierdzy Modlin czy pola bitew w Ossowie - przeniosą nas w nieodległą przeszłość, sto lat wstecz, w czasy, kiedy decydowała się przyszłość Polski i Europy.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej Mazowsze było areną zaciętych walk. Bitwa Warszawska - wbrew temu, co sugeruje nazwa - toczyła się na terenach oddalonych od stolicy - nieraz o dziesiątki, a nawet setki kilometrów. Składała się z wielu dramatycznych wojennych epizodów: starć, potyczek, ataków i odwrotów, kontrataków i działań, których celem była obrona zajmowanych pozycji. Odniesione zwycięstwo przesądziło o wyniku wojny. Jakie są najważniejsze miejsca związane z Bitwą Warszawską? Wyznacza je Szlak Bitwy Warszawskiej 1920 r., szczegółowo przedstawiony w opracowaniu Mazowieckiej Regionalnej Organizacji Turystycznej. Warszawa była centrum wydarzeń, jakie rozgrywały się w Polsce w 1920 r. Tu zapadały najważniejsze decyzje polityczne, militarne i społeczne i to właśnie zdobycie stolicy przez wojska bolszewickie miało być kluczem do zwycięstwa nad Polską.