„Adorujmy Życie” - pod takim hasłem już po raz 23 w Siedlcach w poniedziałek 28 grudnia będziemy obchodzić Święto Młodzianków. Z racji pandemii nie odbędzie się marsz ulicami Siedlec.

Od kilku dni budynek urzędu gminy spełnia wymogi nowoczesnej placówki administracji publicznej dostosowanej do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Czy w święta, o których mówi się, że są najbardziej rodzinne, nie brakuje im bliskich, wspólnej kolacji w rodzinnym domu? - Z najbliższymi spotykamy się w modlitwie i często jest to bliskość większa niż fizyczne spotkanie - odpowiada s. Elżbieta, przełożona siedleckich sakramentek, dodając, iż najbardziej pamięta się pierwsze Boże Narodzenie za klauzurą…

Boże Narodzenie to w większości domów choinka, prezenty i spotkania przy stole. A jak wyglądają święta w klasztorze klauzurowym? Rąbka tajemnicy uchylają ss. sakramentki z Siedlec. Przygotowania do świąt w klasztorze ss. benedyktynek sakramentek od nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu przy ul. Rawicza rozpoczynają się już od pierwszych dni Adwentu. Ich rytm wyznaczają teksty i melodie Liturgii godzin. - Wprowadzają nas w oczekiwanie na przyjście naszego Zbawcy. Nabierają one intensywności od 17 grudnia, kiedy w nieszporach rozbrzmiewają antyfony „O”, które przypominają, że Pan jest blisko. No i są, oczywiście, roraty, które przeżywamy ze świecami w dłoniach. To wszystko pomaga poczuć klimat oczekiwania, tęsknoty za Bogiem. Staramy się ten czas przeżyć w większym skupieniu i więcej poświęcić czasu na trwanie przed Jezusem w Najświętszym Sakramencie.

Podczas gdy w naszym kraju toczy się spór polityczny odnośnie legalności przerywania ciąży, w parafii Trójcy Świętej w Gończycach miał miejsce największy pogrzeb dzieci aborcyjnych w Europie.

Uroczystość mogła się odbyć dzięki Fundacji Nowy Nazaret pod nadzorem Marii Bienkiewicz. Widok 400 trumienek z 640 ciałami dzieci zostanie w pamięci uczestnikom pogrzebowej Eucharystii na długo. Obrzęd pochówku rozpoczął się już 11 grudnia. Trumienki przywieziono do Gończyc, po czym o 17.00 zostały one wniesione do kościoła Świętej Trójcy przez pielęgniarki, lekarzy, księży i osoby świeckie. Na każdej trumience położono białą lub czerwoną różę symbolizującą miłosierdzie Boże. Piątkowej Mszy św. w intencji dzieci nienarodzonych przewodniczył oficjał Sądu Biskupiego w Siedlcach ks. kan. dr Tomasz Czarnocki. - Nie dane było im dostąpić łaski chrztu, jednak one żyją. To Bóg dał im życie. Płaczemy po ludzku, ale Bóg wlewa nadzieję - podkreślił. Dziękując księżom koncelebrującym Eucharystię, jak też wszystkim uczestnikom, proboszcz gończyckiej parafii ks. kan. Jan Spólny zauważył, że jeszcze nigdy świątynia nie napełniła się takim bólem. - Każda trumienka jest cierpieniem - dodał. Po zakończeniu Mszy św. w świątyni odbyło się całonocne czuwanie, podczas którego modlono się za rodziców tych dzieci.

Parafia Bożego Ciała w Siedlcach ma nowe relikwie. Do grona świętych i błogosławionych, którzy są czczeni w tym kościele, dołączył św. José Luis Sanchéz del Rio, 15-letni męczennik za wiarę należący do katolickiego ruchu oporu cristeros​ i stanowiący pierwowzór postaci chłopca José z filmu „Cristiada”.

Relikwie są prywatnym darem ks. dr. Krzysztofa Białowąsa, postulatora rzymskiego, który rok temu prowadził w parafii Bożego Ciała rekolekcje adwentowe. - Na ich zakończenie ofiarował nam wspaniały prezent. J. Sanchez del Rio z Meksyku będzie 12 świętym w naszym panteonie - mówił proboszcz parafii Bożego Ciała ks. prałat Stanisław Wojteczuk, witając zebranych na uroczystej instalacji relikwii, która miała miejsce 13 grudnia. Eucharystii przewodniczył bp Grzegorz Suchodolski. Współkoncelbransami byli: ks. K. Białowąs, ks. Maciej Majek - ojciec duchowny Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej, który głosił w parafii rekolekcje adwentowe, oraz ks. S. Wojteczuk. Z Lublina przybył zespół Guadalupe, który zadbał o oprawę muzyczną. Na początku Mszy św. proboszcz parafii przypomniał życiorys młodego męczennika. Następnie bp G. Suchodolski uroczyście zainstalował relikwie i poświęcił mozaikę na cześć Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, Matki Bożej z Guadalupe i św. J. Sancheza del Rio stanowiącą wotum wdzięczności Bogu za opiekę podczas pandemii. Odśpiewano również litanię do świętego męczennika.

Wizyta duszpasterska w tym roku ze względu na trwającą pandemię będzie miała w wielu parafiach charakter inny niż dotychczas. O tym, czy się odbędzie i w jakiej formie, zadecydują proboszczowie.

Obostrzenia sanitarne związane z pandemią koronawirusa pod znakiem zapytania postawiły także wizytę duszpasterską, która odbywa się w okresie po Bożym Narodzeniu. Na ten temat bp Kazimierz Gurda wypowiedział się w Liście pasterskim odczytanym w kościołach w I Niedzielę Adwentu. Napisał w nim: „Tradycyjnie w okresie poświątecznym rozpoczyna się w parafiach naszej diecezji wizyta duszpasterska. Jeżeli tylko pozwolą na to warunki, to zachęcam księży i wiernych, aby ona się odbyła. Myślę, że w tym trudnym czasie szczególnie potrzeba wspólnej modlitwy, pobłogosławienia naszych domów, spotkania z duszpasterzem i rozmowy z nim”. - Biskup nie odwołuje tegorocznej wizyty duszpasterskiej, ale też nie nakazuje, że musi się ona odbyć. Zachęca do tego, jednak na zasadzie dobrowolności. I dotyczy to obydwu stron: tak duszpasterzy, jak i wiernych - mówi dyrektor wydziału duszpasterstwa Kurii Diecezjalnej Siedleckiej ks. Mariusz Zaniewicz.

Rozdano pieniądze w ramach Rządowego Funduszu Inwestycji Lokalnych. Miasto Siedlce, choć złożyło dziesięć projektów, nie otrzymało dofinansowania na żaden z nich. Powiat siedlecki może cieszyć się z kilkunastu milionów wsparcia.

RFIL to program bezzwrotnego wsparcia dla samorządów, których przychody zostały uszczuplone przez pandemię. Na ten cel przeznaczono łącznie 12 mld zł. O tym, które projekty dostaną wsparcie, decydowała komisja powołana przy premierze. Pod uwagę brano takie kryteria jak: kompleksowość planowanych inwestycji, ograniczenie emisyjności i ingerencji w środowisko, uwzględnienie zasad zrównoważonego rozwoju, pomoc osobom niepełnosprawnym, liczba osób, które skorzystają z inwestycji czy wpływ inwestycji na zapobieganie klęskom żywiołowym. Miasto Siedlce w ramach programu złożyło dziesięć projektów. Żaden z nich nie otrzymał rządowego dofinansowania. - Przyznam, że z przykrością przyjąłem wiadomość, że Siedlce nie otrzymały wsparcia z funduszu. Miałem nadzieję, że chociaż jeden, dwa czy trzy wnioski zostaną uwzględnione. Liczyłem na to, bo projekty, które zgłosiliśmy, to bardzo potrzebne i strategiczne inwestycje - przyznał prezydent Andrzej Sitnik podczas konferencji prasowej zwołanej 9 grudnia.

Jak spotkacie Matkę Bożą, to mi Ją koniecznie przywieźcie! - prosi Andrzej Walicki, gdy wnuki albo znajomi wyjeżdżają np. na wakacje. A oni, znając jego pasję, przywożą kolejne obrazki z wizerunkiem Maryi.

A. Walicki z Garwolina kilka lat temu razem z najstarszym ze swoich wnucząt przeglądał „skarby” z jednej z szuflad, wśród których było kilka Maryjnych obrazków. „Dziadek, a ile jest Matek Bożych?” - usłyszał. - Powiedziałem: a to spróbujemy je policzyć. Ani ja, ani tym bardziej mój wnuczek nie zdawaliśmy sobie wówczas sprawy, że Maryja może być tak przebogata w swojej osobowości i wezwaniach. Już później dowiedziałem się, że w tej ciekawości nie jestem sam. Kapucyn o. Wacław Nowakowski, wielki przyjaciel św. o. Rafała Kalinowskiego, zebrał w swoim życiu ok. 2 tys. wizerunków Matki Bożej - mówi A. Walicki. I dodaje, że rodzinie - bo w zbieranie wciągnięci są wszyscy jego bliscy - udało się, według ostatnich rachub, dotąd zebrać ich 3653. - Kult i miłość do Matki Bożej są w moim życiu obecne niemal od urodzenia - stwierdza na początku rozmowy, tłumacząc, że w miesiącach maryjnych urodzili się jego rodzice: mama w maju, tata w październiku. On sam przyszedł na świat 13 października, 132 lata po objawieniach Maryi w Fatimie.

Staram się możliwie najwierniej opisać realia i obyczajowość bojarów - od ich życia codziennego po świętowanie - mówi Angelika Magier.

Powraca historia dawnych ludów wsi międzyrzeckiej utrwalona w opowieściach przekazywanych z pokolenia na pokolenie. A. Magier tworzy pierwsze na skalę województwa i kraju podcasty dotyczące tradycji bojarów międzyrzeckich pt. „Bojarzy Międzyrzeccy. Historia i kultura”. Realizowana przez nią podcasty przypominają krótkie audycje radiowe skupione na określonym temacie. Mogą mieć formę wykładu, wywiadu lub słuchowiska. Serię realizuje Gminny Ośrodek Kultury w Międzyrzecu Podlaskim. Nowe odcinki ukazują się co piątek na profilu fb międzyrzeckiego GOK, a także platformie SoundCloud. Bojarzy międzyrzeccy to drobna szlachta zamieszkująca tereny dzisiejszej gminy Międzyrzec: Rzeczycę, Jelnicę, Wygnankę, Przychody, Misie, Pościsze, Krzymoszyce, Kożuszki, Łuniew i Łuby. Jak wyjaśnia A. Magier, status materialny bojarów był bliższy chłopom, ale mieli przywilej wolności. Ograniczał ich jedynie obowiązek gotowości bojowej, by w razie potrzeby stanąć zbrojnie u boku dziedzica, właściciela ziem międzyrzeckich.

Coraz więcej wokół nas stwierdzeń ostatecznych. Bez nich nie może obyć się żadna rozmowa. Cień pytania zdaje się być przekleństwem pośród świata nastawionego na rozwiązania ostateczne. Bycie w powijakach nie należy do sposobów istnienia współcześnie.

Ulice grzmią hasłami bez cienia wątpliwości, konferencje prasowe to maraton pewności, media przesiąknięte są nią jak gąbka wodą. Bez pytań, bez cienia wątpliwości, bez żadnych zahamowań w ustanawianiu prawdy. Bo i po co, skoro rozwiązania są wymaganiami stadnego żywota dzisiejszego. Tylko że pośród pewności ostatecznej i bez granic coraz bardziej samotną nasza egzystencja. Gdy wszystko jest jasne i niepowątpiewalne, obijamy się o siebie tylko, bez możliwości podania ręki. Myślę sobie, że specjalnie Noc wybrał na swoje narodzenie. Noc, w której ciemność wyzwaniem była i jest dla człowieka. Zmusza go do porzucenia bezpiecznej przystani pewności, każe ruszyć na niepewne ścieżyny strachu, szukać zmusza iskry prawdy. Opasuje choinkę w każdym mieszkaniu dorodny łańcuch. Plastikowy, papierowy, skrzący się i mieniący feerią barw. Łatwo ustawna granica pewności. Wszystko jest przed nią i za nią. I nic nie może znaleźć się pomiędzy. Takie nasze domowe tak i nie. Tu już wargi nie zadrżą pytaniem bez nagłej odpowiedzi.