Trzeba ten kamień odwalić
Początek Wielkiego Postu - zarówno przyjęcie popiołu na głowy w Środę Popielcową, jak też liturgia słowa w pierwszą Niedzielę Wielkiego Postu - bardzo dobitnie przypomniał nam o grzesznej naturze człowieka.
Psalmem 51, który wybrzmiał tej niedzieli, często posługują się spowiednicy, zadając pokutę, ponieważ rzuca on światło na różne kwestie związane z ludzką grzesznością. Odczytanie go ułatwia znajomość kontekstu, w jakim powstał. Utwór nawiązuje do grzechu króla Dawida, który zauroczony Batszebą, żoną Chetyty Uriasza, nie tylko popełnił grzech cudzołóstwa, ale też doprowadził do śmierci swego wojownika - i to podstępnie, mieczem Ammonitów.
Psalm będący wyrazem skruchy za popełnioną nieprawość rozpoczyna jednak odwołanie się do Bożej łaskawości, ogromu miłosierdzia…
Bo wiedząc o Bożym miłosierdziu, człowiekowi łatwiej odsłonić głębię swojego serca. Ciągle jeszcze pokutuje postrzeganie Pana Boga jako tylko karzącego, srogiego. Kiedy uczniowie proszą Jezusa: „Panie, pokaż nam Ojca”, On odpowiada: „Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie”. Jezus naucza, pociesza, nikogo nie potępia, każdemu daje szansę powrotu, podnosi, leczy. Na końcu za nas idzie na krzyż i zbawia. To jest właśnie miłosierdzie. Takie ma być też nasze życie – pobudzone do czynienia dobra.
A mimo to człowiek czyni zło, nieprawość, grzeszy, potyka się, upada.
Grzech pierworodny sprawił, że jesteśmy bardziej skłonni do złego niż do dobrego. Adam i Ewa odeszli od Pana Boga chociaż było im z Nim dobrze. Podobnie jest z nami – tym bardziej że często mylimy przyjemność z dobrem. Jak jest przyjemnie, to sądzimy, że jest dobrze, a niekoniecznie. Dawid wybrał nie to, co dobre, ale to, co przyjemne, naruszając pewien porządek rzeczy ustanowiony przez Boga i ludzi. Gdyby poprzestał na pragnieniach, nie byłoby sprawy. Ale uległ namiętnościom i dopuścił się zła. ...
Monika Lipińska