Wierny pies Pański
Jacek Odrowąż - XIII-wieczny święty, założyciel zakonu dominikanów w Polsce, przez wieki także patron naszej ojczyzny - to dziś postać mało znana w naszym kraju, a bardziej poza jego granicami. Jakie rysy jego duchowości i działalności na niwie duszpasterstwa przyniosły mu opinię świętego już za życia?
Pierwszą uderzającą cechą duchowości św. Jacka jest jego misyjność. Jedne z pierwszych ufundowanych przez niego klasztorów - w Gdańsku (1227 r.) oraz Kijowie (ok. 1232 r.) - to ośrodki, które z założenia stały się bazami do misji.
W przypadku pierwszego z nich było to głoszenie wśród pogan (Prusów i innych bałtyckich ludów pogańskich), a drugiego – starania, by Ruś stała się katolicka. Działalność taka wymagała gotowości na poświęcenie, a więc wielkoduszności, do tego męstwa, roztropności, a przede wszystkim wytrwałości. Potrzebny był także mądrze wykorzystywany dar głoszenia i odpowiednie przygotowanie teologiczne.
Pierwszy hagiograf św. Jacka – lektor Stanisław podkreśla jego maryjność. Zanim Odrowąż wyruszy, by zakładać klasztory i głosić, modli się do Matki Bożej. Jej przychylność zostaje potwierdzona wizją, w której dominikanin słyszy, że jest Jej umiłowanym synem i otrzyma wszystko od Boga, o co przez Jej wstawiennictwo poprosi. Jacek ma więc mocną Patronkę i dzieli się zachwytem Nią z tymi, którym głosi.
Wreszcie trzeci mocny rys to miłosierdzie, zarówno co do duszy, jak i ciała. Ludzkie cierpienie wzrusza świętego do łez, a nie ma znaczenia, czy cierpi ktoś znaczący i zamożny, czy prosta służąca albo wozak. Co jednak dla św. Jacka charakterystyczne, oczekuje on od tych, którzy proszą go o pomoc, współpracy, a precyzyjnie: nawrócenia. ...
Agnieszka Warecka