Sądzeni będziemy z miłości

Nie każdej niedzieli Wielkanoc - głosi przysłowie. Halinka kłóciła się w duchu z ludową mądrością. Nad powiedzenie przedkładała bowiem wiarę w Bożą hojność, która ujawnia się każdego dnia, nie tylko od święta! Jezus umarł na krzyżu za nasze grzechy. Czy w świetle tak heroicznego dowodu miłości jakikolwiek człowiek może czuć się samotny? - westchnęła, pozwalając płynąć myślom.

Kobieta jedną ręką miesiła ciasto na wypieki, drugą ocierała pot roszący czoło. Sercem trwała jednak przy Chrystusie, który po wielkopiątkowej męce oczekiwał zmartwychwstania. Halina bowiem - zgodnie z sugestią księdza proboszcza wyrażoną podczas niedzielnego kazania poprzedzającego czas Triduum Paschalnego - starała się zachować duchową łączność z Bogiem od świtu aż po zmierzch.

„Wiarę zdobywa się na kolanach” – często powtarzała. Życie nauczyło ją jednak, że do utrzymania sumienia w ryzach trzeba jeszcze postawy pokory i bezgranicznego zaufania.

Rankiem, tuż po przebudzeniu i uporaniu się z codziennymi zajęciami, kobieta udała się do świątyni celem wzięcia udziału w wielkosobotniej adoracji dla wdów i kobiet samotnych. Minęły ponad trzy dekady, odkąd pochowała ślubnego. Kiedy zginął w wypadku, ich córka Małgosia miała sześć lat. W konsekwencji obowiązek jej wychowania spadł na matkę, która troskę o zapewnienie bytu rodzinie łączyła z ciężką pracą na gospodarstwie. Trud poświęcenia rekompensowała sobie jednak nadzieją na spokojną starość – szczerze wierzyła, że gdy tylko zajdzie taka potrzeba, znajdzie bezpieczny kąt u swego jedynego dziecka…

„Czyżbym się pomyliła?” – myślała nieraz. Małgorzata wprawdzie często telefonowała, jednak zdawkowe rozmowy nie były w stanie zastąpić spotkania w cztery oczy. Tęsknotę Haliny potęgowała też myśl o Kasi, pięcioletniej wnuczce, którą w modlitwach zawierzała Bogu z prośbą o błogosławieństwo dla niej i szczęśliwą przyszłość. ...

Agnieszka Warecka