Wchodząc na Drogę Betlejemską, prośmy małego Zbawiciela, by rozpalił w nas żywą wiarę, miłość ku Bogu i nadzieję na życie wieczne w niebie.

Droga Betlejemska pochodzi z tradycji karmelitańskiej. To nabożeństwo kieruje nasz wzrok ku tajemnicy Wcielenia Syna Bożego i zaprasza do medytacji nad wydarzeniami związanymi z dzieciństwem Jezusa Chrystusa. Jest odprawiane w kościołach przed Najświętszym Sakramentem, ale można nim się modlić także w domu w czasie świąt Bożego Narodzenia i ich oktawy. To świetna zachęta do osobistego i rodzinnego uwielbienia Dzieciątka Jezus oraz kontemplacji Miłości wcielonej.

20 listopada w kodeńskim sanktuarium odbył się kolejny „Wieczór z Maryją”. Czuwanie minęło pod znakiem wynagrodzenia za grzechy i modlitwy za ojczyznę.

Spotkanie jak zwykle zgromadziło wielu czcicieli Matki Kodeńskiej. Wśród nich byli też m.in. członkowie Zakonu Rycerzy Jana Pawła II i Straży Narodowej, Żołnierze Chrystusa z Warszawy oraz Wojownicy Maryi. Czuwanie tradycyjnie animował o. Dariusz Galant. Pierwszym punktem była konferencja. - Od wielu miesięcy nasze „Wieczory z Maryją” polegają na wynagradzaniu Bogu przez Matkę Bożą. Chcemy wynagradzać za grzechy popełniane w rodzinach, małżeństwach, w kapłaństwie, narodzie, przez młodzież. Przyprowadza nas tu miłość do naszej ojczyzny. Bóg ma nas w swojej opiece, jesteśmy pod płaszczem Maryi. Jestem o tym przekonany - mówił na początku o. Dariusz.

Przygotowanie do bierzmowania zakłada pogłębioną formację, ale co później? Kościół daje wiele propozycji. Warto się z nimi zapoznać i wybrać coś dla siebie.

Katolickie wspólnoty formują nie tylko ducha. Pomagają też inwestować w swoje człowieczeństwo i relacje międzyludzkie. Może zabrzmi to jak kazaniowy slogan, jednak jest w nim wiele prawdy - mówią, że jeden suchy patyk można złamać bardzo łatwo, ale całej wiązki zniszczyć nie sposób. Podobnie jest z człowiekiem, który wzrasta w dobrej wspólnocie. Dostaje w niej solidne oparcie, które może procentować przez całe życie. Tu uczy się bycia z Bogiem i z drugim człowiekiem. Tego, co otrzyma we wspólnocie, nie da mu ani szkoła, ani rodzina, ani tym bardziej internet.

O dziejach zespołu pałacowo-parkowego w Neplach i jego kolejnych właścicielach można nakręcić dobry film. Dziś o tym zabytkowym kompleksie znów zrobiło się nieco głośniej, a wszystko za sprawą… kradzieży.

Na początku września opinię publiczną obiegła wieść o zniknięciu portretu papieża Juliusza II przechowywanego w domku letniskowym na terenie parku Mierzejewskich. - Obraz był reprodukcją dzieła Rafaela Santi. Wykonała go zaprzyjaźniona z nami ukraińska malarka Wiktoria Popova - wyjaśnia Mirosław Grabowski z Fundacji „Stare Zaburze”, dzierżawiącej od kilku lat nepelski kompleks. - Portret był namalowany kilka tygodni temu. Został zawerniksowany i powoli wysychał. Czekał też na drewniane ramy. 18 września miał być uroczyście przeniesiony do grobowej kaplicy mieszczącej się na terenie parku. Niestety, ktoś go ukradł i musieliśmy odwołać zaplanowane uroczystości.

Rozmowa z ks. Krzysztofem Krzaczkiem, asystentem KSM Archidiecezji Lubelskiej, duszpasterzem w Centrum Duszpasterstwa Młodzieży AL i dyrektorem DSNE „Miriam”.

Jakie miejsce powinna zajmować Matka Boża w formacji ludzi młodych?

Maryja jest mocnym akcentem dla naszej duchowości. Myśląc też o mojej drodze kapłańskiej i chrześcijańskiej, dostrzegam, że może być „podnośnikiem” w wierze. Patrząc na Nią, widzimy, że świętość jest możliwa i osiągalna. Maryja jest konkretną osobą, która pomimo swoich uwarunkowań życiowych oraz wielu niewiadomych weszła na drogę Bożą i napełniała się Duchem Świętym. Dziś wstawia się za nami w niebie. To daje dużo nadziei i światła. Warto przypominać o tym, że każdy z nas może wejść w relację z Maryją.

Odpowiedź Piotra była strzałem w dziesiątkę. Nie mógł powiedzieć lepiej..., ale to tylko słowa. Kiedy Jezus zaczął tłumaczyć, że podzieli los proroków, rybak zmienił front. Miał swój obraz Mistrza i nie chciał go naruszać.

Nieuchwytny i wszechmocny, dyskretny i potężny, zaskakujący w swoim działaniu. Bez Jego pomocy bylibyśmy bezradni i zagubieni, jak dzieci we mgle. Ten, kto Go wzywa, nigdy nie jest sam.

Nie wiem, co byśmy zrobili i kim byli bez Ducha Świętego. Jak wyglądałoby nasze życie bez Jego światła i mocy? Jest wielki, ale jednocześnie tak bardzo zapomniany i pomijany przez ludzi. Kojarzony najczęściej z tymi, którzy przygotowują się do bierzmowania. Ale czy tylko oni powinni wołać o Ducha Pańskiego? Zdecydowanie nie! Potrzebujemy Go wszyscy, młodzi i starzy, duchowni i świeccy, grzeszni i nawróceni. Przecież to On nas oczyszcza, uświęca i oświeca. Nie ma sytuacji w naszym życiu, której nie można by było zawierzyć Duchowi Świętemu. Jego działaniu warto poddać swoje duchowe życie, ale też własne powołanie, pracę, naukę i odpoczynek. Znam ludzi, którzy - kiedy tylko otworzą oczy - zaraz wołają do Ducha Świętego. - Hymn do Ducha Świętego jest moją pierwszą modlitwą, która wypowiadam zaraz po przebudzeniu. Znam siebie i swoje słabości. Wiem, ile kosztuje niesienie moich trudów, dlatego potrzebuję pomocy z nieba. Nikt inny nie pomoże mi tak, jak Pocieszyciel.

Noście zawsze szkaplerz święty. Ja zawsze go noszę i wiele z tego nabożeństwa doznałem pożytku. Pozostałem mu wierny i stał się on moją siłą! - mówił św. Jan Paweł II.

Tradycja noszenia szkaplerza ma kilkaset lat. Wszystko zaczęło się od objawienia, jakiego doznał 16 lipca 1251 r. karmelita Szymon Stock. Maryja wręczyła mu wtedy brązowa szatę i powiedziała: „Przyjmij, synu, szkaplerz twego zakonu, jako znak mego braterstwa, przywilej dla ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania”. Nabożeństwo z czasem rozprzestrzeniło się na cały świat. Szkaplerz nosili europejscy i polscy władcy oraz liczni święci. Dziś ta „brązowa szata” znów wraca do łask. Przyjmują ją zarówno dorośli, jak i dzieci. Ze strony internetowej karmelitów bosych możemy dowiedzieć się, że szkaplerz jest znakiem pokuty i nawrócenia. Oznacza też poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Maryi oraz przymierze przyjaźni z Matką Bożą. Ci, którzy go przyjmują, zobowiązują się do naśladowania cnót Panny Najświętszej.

Kiedy Jezus rozpoczął swoją publiczną działalność, szły za Nim tłumy. Ludzie chcieli Go słuchać i przyjmować u siebie. Podążali za Nim krok w krok.

Troska o powołania objawia się nie tylko w modlitwie o nowych pracowników niwy Pańskiej. Za klimat sprzyjający rozeznawaniu i podążaniu za wolą Boga odpowiedzialny jest każdy z nas.

Modląc się o powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego, spełniamy wezwanie Jezusa, który apelował: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10,2). - Kościół jest posłuszny temu wezwaniu i ciągle pokornie prosi o nowe powołania. Ta modlitwa jest też wyrazem naszej tęsknoty i pragnienia, aby nie zabrakło nam pasterzy, którzy będą służyć Dobremu Pasterzowi, aby byli oni prawdziwymi świadkami zmartwychwstałego Jezusa - wyjaśnia ks. kan. dr Piotr Paćkowski, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. Dodaje, że trzeba modlić się za młodych, by mieli odwagę podjąć wezwanie płynące od Chrystusa. - Jego głos dociera do wielu osób, ale nie każdy chce za nim pójść.